عبدالله بن عمیر کلبی در معارف و سیره حسینی

مقدمه

عبدالله بن عمیر کلبی جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین (ع) در روز عاشورا به میدان نبرد رفت. وی که کنیه‌اش ابووهب بود، جوانی دلاور و حماسی از شیعیان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزدیکی بئر العبد خانه‌ای گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتی دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهی می‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن علی (ع) در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم. امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر می‌روند، نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد. پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند ^[۱]. همسر او نیز از شهدای کربلا بود.

پس از شهادت عبدالله بن عمیر کلبی، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او می‌زدود که به دستور شمر، یکی از غلامانش (به نام رستم) با گُرزی بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید.

«عبدالله بن عمیر کلبی»، دومین شهید از اصحاب امام حسین (ع) بود^[۲]. نامش در زیارت ناحیه مقدسه هم آمده است^[۳].

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ تنقیح المقال، مامقانی، ج۲، ص۲۰۱؛ عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۴.
↑ انصار الحسین، ص۸۴؛ موسوعة العتبات المقدسه، ج۸، ص۶۶.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۷.

[1] تنقیح المقال، مامقانی، ج۲، ص۲۰۱؛ عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۴.

[2] انصار الحسین، ص۸۴؛ موسوعة العتبات المقدسه، ج۸، ص۶۶.

[3] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۷.

[۱]

[۲]

[۳]