مُهر در معارف و سیره حسینی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث مُهر است. مُهر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مُهر در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
مُهر، قطعه‌ای کوچک از گل، معمولا به شکل مکعب مستطیل یا استوانه‌ای که نمازگزاران، بر زمین نهند و به جای خاک، پیشانی به هنگام سجده بر آن گذارند[۱]. مهر و تسبیحی که از تربت سیدالشهدا ساخته شود و بر آن نماز، یا با آن ذکر گفته شود، فضیلت بسیار دارد، امامان و اولیاء و علماء چنین می‌کردند. امام صادق(ع) سجده بر تربت امام حسین(ع) می‌کرد و فرمود: «السُّجُودُ عَلَى تُرْبَةِ الْحُسَيْنِ(ع) يَخْرِقُ الْحُجُبَ السَّبْعَ»[۲]، سجده بر تربت حسینی، حجاب‌های هفتگانه را کنار می‌زند. صنعت مهرسازی و تسبیح‌سازی از تربت حرم ائمه، شغلی مقدس و محترم و اغلب در انحصار خاندان‌های پاک و سادات معتقد بوده است. حتی در کربلا، خاندانی برای اینکه این افتخار و امتیاز را همواره داشته باشد، سالانه مبلغی به والی بغداد می‌پرداخته است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ لغت‌نامه، دهخدا.
- ↑ بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۳۵.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۷۲.