امامت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه امامت از جمله واژه‌هایی است که علاوه بر لغت در قرآن کریم و روایات اهل بیت{{عم}} نیز به وفور کار رفته است. از تامل در کاربری‌های این واژه در آیات قرآن کریم می‌توان به این حقیقت دست یافت که امام دارای اقسام و مصادیق مختلف بشری و غیر بشری بوده و هم در رهبر و پیشوای حق و هم در پیشوا و رهبر باطل استعمال شده است. به همین جهت نظریه این واژه در کلمات و فرمایشات پردازان انقلاب اسلامی نیز با الهام گیری از قرآن کریم در همین مصادیق به کار رفته و متفکران انقلاب با استناد به کاربری واژه [[امام در قرآن کریم]]، به بیان اقسام [[امامت]] پرداخته و [[امام]] را اصطلاحی عام معرفی کرده‌اند که هم شامل پیشوای [[حق]] می‌شود و هم پیشوای [[باطل]]. ایشان با استناد به نص آیه: {{متن قرآن| وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاةِ وَإِيتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ}}، بر این باورند که مراد از ائمه در این آیه، پیشوایی امامانی است که به [[امر پروردگار]]، [[مردم]] را [[هدایت]] کرده و آنها را از خطرها، سقوط‌گاه‌ها و لغزشگاه‌ها عبور داده و به سرمنزل مقصود و مطلوب از حیات دنیوی [[انسان]] ـ که [[خداوند]] این [[حیات]] را به [[انسان]] داده، می‌رسانند. از منظر ایشان مصداق این امامان، انبیای الهی‌اند.