ضلالت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[نمایندگان]] [[جنیان]] پس از شنیدن [[پیام]] [[وحی]] از [[پیامبر]] گفتند خطاب به [[قوم]] خودشان گفتند: [[دعوت]] کننده [[خداوند]] را - [[پیامبر]] -[[اطاعت]] کنید و به او [[ایمان]] بیاورید {{متن قرآن|يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ<ref>منظور از {{متن قرآن|دَاعِيَ اللَّهِ}} رسول خدا است، هم چنان که در جای دیگر قرآن فرموده: {{متن قرآن|قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ}} [“بگو: این راه من است که با بینش به سوی خداوند فرا می‌خوانم» سوره یوسف، آیه ۱۰۸.] (ترجمه المیزان، ج۱۸، ص۳۲۹).</ref> وَآمِنُوا بِهِ}}<ref>«ای قوم! پاسخ فراخواننده به خداوند را بدهید و به او ایمان آورید» سوره احقاف، آیه ۳۱.</ref> و ردّ [[دعوت پیامبر]] باعث [[گمراهی]] [[آشکار]]: {{متن قرآن|... وَمَنْ لَا يُجِبْ دَاعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ وَلَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءُ أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«و هر که پاسخ فراخواننده به خداوند را ندهد در زمین به ستوه آورنده (ی خداوند) نیست و در برابر او سرورانی ندارد، آنان در گمراهی آشکاری خواهند بود» سوره احقاف، آیه ۳۲.</ref>، {{متن قرآن|وَمَنْ لَا يُجِبْ دَاعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ}}<ref>«و هر که پاسخ فراخواننده به خداوند را ندهد در زمین به ستوه آورنده (ی خداوند) نیست» سوره احقاف، آیه ۳۲.</ref> و به غیر از [[خدا]]، اولیائی ندارد که یاریش کنند، و در این باب مددش برسانند. {{متن قرآن|وَلَيْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءُ أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«و در برابر او سرورانی ندارد، آنان در گمراهی آشکاری خواهند بود» سوره احقاف، آیه ۳۲.</ref> (و خلاصه [[کلام]] اینکه: کسی که [[داعی]] [[خدا]] را در دعوتش [[اجابت]] نکند به خودش [[ظلم]] کرده و نمی‌تواند [[خدا]] را عاجز کند، نه خودش مستقلاً می‌تواند [[خدا]] را با این سرکشی‌ها عاجز سازد، و نه به کمک و [[یاری]] دیگر [[اولیاء]] خود، چون غیر از [[خدا]] اولیائی ندارد. و این معنا را با جمله {{متن قرآن|أُولَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«آنان در گمراهی آشکاری خواهند بود» سوره احقاف، آیه ۳۲.</ref> تمام کرده است) <ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۲۹، ص۱۸۳.</ref>.  

# [[خداوند]] به پیامبرش در آغاز [[هجرت]] اعلام می‌‌کند [[غم]] مخور همان خدایی که [[موسی]] را در [[طفولیت]] به مادرش باز گرداند، همان خدایی که او را بعد از یک [[غیبت]] ده ساله از [[مصر]] به زادگاه اصلی‌اش باز گردانید و همان خدائی که [[قرآن]] را بر تو فرض کرده است تو را به سر [[زمین]] اصلی‌ات - [[مکه]] - باز می‌گرداند {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ}}<ref>«بی‌گمان آن کس که قرآن را بر تو واجب کرده است تو را به بازگشتگاهی باز می‌گرداند» سوره قصص، آیه ۸۵.</ref> و چراغ [[توحید]] را با دست تو در این [[سرزمین مقدس]] بر می‌افروزد. سپس می‌افزاید در برابر خیره‌سری [[مخالفان]] سرسخت بگو: [[پروردگار]] من از همه بهتر می‌داند چه کسی [[هدایت]] را از سوی او آورده، و چه کسی در ضلال مبین است {{متن قرآن|قُلْ رَبِّي أَعْلَمُ مَنْ جَاءَ بِالْهُدَى وَمَنْ هُوَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«بگو: پروردگار من بهتر می‌داند چه کسی رهنمود آورده است و چه کسی در گمراهی آشکاری است» سوره قصص، آیه ۸۵.</ref>.

#در مقابل ایرادات [[منکران]] لجوج [[دعوت توحیدی پیامبر]] که می‌‌گفتند چرا معجزه‌ای از سوی [[پروردگار]] بر او نازل نشده است تا باعث [[ایمان آوردن]] آنها شود {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ}}<ref>«و کافران می‌گویند: چرا نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرو فرستاده نشده است؟» سوره رعد، آیه ۷.</ref> آنها [[انتظار]] دارند که [[پیامبر]] به صورت یک “خارق‌العاده‌گر” در گوشه‌ای بنشیند و هر یک از آنها از در وارد شوند، و هر معجزه‌ای مایل هستند پیشنهاد کنند او هم بلافاصله به آنها ارائه دهد، و تازه آنها اگر مایل نبودند [[ایمان]] نیاورند! [[قرآن]] در پاسخ آنها می‌گوید: ای [[پیامبر]]! به اینها بگو که [[خداوند]] هر که را بخواهد [[گمراه]] می‌کند و هر کس که به سوی او باز گردد مشمول هدایتش قرار می‌دهد {{متن قرآن|قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ}}<ref>«بگو: بی‌گمان خداوند هر که را بخواهد بیراه می‌دارد و آن کس را که (به سوی او) بازگردد به سوی خویش رهنمون می‌گردد» سوره رعد، آیه ۲۷.</ref> اشاره به این که کمبود شما از [[ناحیه]] [[اعجاز]] نیست، بلکه کمبود شما از درون وجود خودتان است، لجاجت‌ها، [[تعصب‌ها]]، جهالت‌ها، و گناهانی که سد راه [[توفیق]] می‌شود [[مانع]] از [[ایمان]] شماست.