شد در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[استوار]] ساختن، سخت کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.</ref>، [[استحکام]] و تقویت کردن<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.</ref>. اصل آن "شدَّ" به معنای [[قوّت]] و [[قدرت]] در چیزی<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.</ref> در مقابل [[رخوت]] و [[سستی]]<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.</ref>. | [[استوار]] ساختن، سخت کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.</ref>، [[استحکام]] و تقویت کردن<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.</ref>. اصل آن "شدَّ" به معنای [[قوّت]] و [[قدرت]] در چیزی<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.</ref> در مقابل [[رخوت]] و [[سستی]]<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.</ref>. | ||
{{متن قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ}}<ref>«و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.</ref>. | {{متن قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ}}<ref>«و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.</ref>. | ||
از مواردی که [[خداوند]] در اقتدار بخشی و [[استحکام]] [[فرمانروایی]] انبیای خود روی [[زمین]] و به‌طور مستقیم دخالت نموده، [[حکومت]] [[حضرت سلیمان]] و [[داود]]{{ع}} است. در مورد انبیای دیگر نیز [[نصرت الهی]] شامل حال آنان بوده است؛ مانند [[نصرت]] [[حضرت محمد]]{{صل}} در موارد بسیاری از جمله [[یاری رساندن]] ملائک در [[جنگ بدر]] و [[حنین]] یا [[نصرت]] [[حضرت موسی]]{{ع}} در مقابل [[لشکر]] [[فرعون]]؛ امّا در مورد [[حضرت داود]] و [[سلیمان]]{{ع}} بسیاری از امور طبیعی در [[اختیار]] آنان قرار گرفت و پایه‌های [[اقتدار]] [[حاکمیت]] آنان به [[اراده الهی]] مستحکم و [[استوار]] گشت.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۶۰-۳۶۱.</ref> | از مواردی که [[خداوند]] در اقتدار بخشی و [[استحکام]] [[فرمانروایی]] انبیای خود روی [[زمین]] و به‌طور مستقیم دخالت نموده، [[حکومت]] [[حضرت سلیمان]] و [[داود]] {{ع}} است. در مورد انبیای دیگر نیز [[نصرت الهی]] شامل حال آنان بوده است؛ مانند [[نصرت]] [[حضرت محمد]] {{صل}} در موارد بسیاری از جمله [[یاری رساندن]] ملائک در [[جنگ بدر]] و [[حنین]] یا [[نصرت]] [[حضرت موسی]] {{ع}} در مقابل [[لشکر]] [[فرعون]]؛ امّا در مورد [[حضرت داود]] و [[سلیمان]] {{ع}} بسیاری از امور طبیعی در [[اختیار]] آنان قرار گرفت و پایه‌های [[اقتدار]] [[حاکمیت]] آنان به [[اراده الهی]] مستحکم و [[استوار]] گشت.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۳۶۰-۳۶۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث شد است. شد از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شد در قرآن - شد در حدیث - شد در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
استوار ساختن، سخت کردن[۱]، استحکام و تقویت کردن[۲]. اصل آن "شدَّ" به معنای قوّت و قدرت در چیزی[۳] در مقابل رخوت و سستی[۴].
﴿وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ﴾[۵].
از مواردی که خداوند در اقتدار بخشی و استحکام فرمانروایی انبیای خود روی زمین و به‌طور مستقیم دخالت نموده، حکومت حضرت سلیمان و داود (ع) است. در مورد انبیای دیگر نیز نصرت الهی شامل حال آنان بوده است؛ مانند نصرت حضرت محمد (ص) در موارد بسیاری از جمله یاری رساندن ملائک در جنگ بدر و حنین یا نصرت حضرت موسی (ع) در مقابل لشکر فرعون؛ امّا در مورد حضرت داود و سلیمان (ع) بسیاری از امور طبیعی در اختیار آنان قرار گرفت و پایه‌های اقتدار حاکمیت آنان به اراده الهی مستحکم و استوار گشت.[۶]
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.
- ↑ «و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۶۰-۳۶۱.