آیا تبلیغ تدریجی دین معنایش تکامل مذهب است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '↵::::::' به ' ')
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات پرسش
{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی = [[علمای ابرار (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ علمای ابرار]]
| موضوع اصلی = [[علمای ابرار (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ علمای ابرار]]
| موضوع فرعی = آیا تبلیغ تدریجی دین معنایش تکامل مذهب است؟
| تصویر = 110062.jpg
| تصویر = 110062.jpg
| اندازه تصویر = 200px
| نمایه وابسته = [[کلیاتی از علمای ابرار (نمایه)|کلیاتی از علمای ابرار]]
| نمایه وابسته = [[کلیاتی از علمای ابرار (نمایه)|کلیاتی از علمای ابرار]]
| مدخل اصلی = ؟
| مدخل اصلی = ؟
خط ۱۵: خط ۱۳:


«مگر می‌تواند جز از این باشد؟ هر [[دینی]] در هر زمانی همین طور بوده است. مگر پیش از این [[پیغمبری]] آمده است که یک سره [[کتابی]] را بیاورد و تمام مبانی [[دین]] و مذهبش از همان آغاز مقرر باشد؟! در [[تاریخ]] [[انبیا]] و [[ادیان]] چنین چیزی نداریم. در [[اسلام]] نیز همین طور است و بعضی تشریع‌ها هستند که دست کم ابلاغشان به [[زمان ائمه]] (موکول شده است، مثلاً [[نجس]] بودن [[ناصبی]] در [[زمان]] [[پیغمبر]] مطرح نبوده است، ولی این به معنای تطور و [[تکامل]] [[مذهب]] نیست، بلکه به این معناست که شریعتی که از سوی [[پروردگار]] آمده است مبلغانی دارد که بر حسب اقتضا [[ابلاغ]] می‌کنند. چه، در غیر این صورت [[قرآن کریم]] را نیز می‌باید کتابی تکاملی به شمار آوریم، و بعد هر سبب نزولی را شاهدی برای جنبه‌ای یا گوشه‌ای از تکامل قرار بدهیم. اما [[حقیقت]] آن است که این دید اصلاً دیدگاهی مادی گرایانه است.»<ref>پژوهشگران مجمع عالی حکمت اسلامی، [[نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع (کتاب)|نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع]]، ص ۷۵.</ref>.
«مگر می‌تواند جز از این باشد؟ هر [[دینی]] در هر زمانی همین طور بوده است. مگر پیش از این [[پیغمبری]] آمده است که یک سره [[کتابی]] را بیاورد و تمام مبانی [[دین]] و مذهبش از همان آغاز مقرر باشد؟! در [[تاریخ]] [[انبیا]] و [[ادیان]] چنین چیزی نداریم. در [[اسلام]] نیز همین طور است و بعضی تشریع‌ها هستند که دست کم ابلاغشان به [[زمان ائمه]] (موکول شده است، مثلاً [[نجس]] بودن [[ناصبی]] در [[زمان]] [[پیغمبر]] مطرح نبوده است، ولی این به معنای تطور و [[تکامل]] [[مذهب]] نیست، بلکه به این معناست که شریعتی که از سوی [[پروردگار]] آمده است مبلغانی دارد که بر حسب اقتضا [[ابلاغ]] می‌کنند. چه، در غیر این صورت [[قرآن کریم]] را نیز می‌باید کتابی تکاملی به شمار آوریم، و بعد هر سبب نزولی را شاهدی برای جنبه‌ای یا گوشه‌ای از تکامل قرار بدهیم. اما [[حقیقت]] آن است که این دید اصلاً دیدگاهی مادی گرایانه است.»<ref>پژوهشگران مجمع عالی حکمت اسلامی، [[نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع (کتاب)|نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع]]، ص ۷۵.</ref>.
== [[:رده:آثار علمای ابرار|منبع‌شناسی جامع علمای ابرار]] ==
{{منبع جامع}}
* [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های علمای ابرار|کتاب‌شناسی علمای ابرار]]؛
* [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های علمای ابرار|مقاله‌شناسی علمای ابرار]]؛
* [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های علمای ابرار|پایان‌نامه‌شناسی علمای ابرار]].
{{پایان منبع جامع}}


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۱۱

آیا تبلیغ تدریجی دین معنایش تکامل مذهب است؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ علمای ابرار
مدخل اصلی؟
تعداد پاسخ۱ پاسخ

آیا تبلیغ تدریجی دین معنایش تکامل مذهب است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث علمای ابرار است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی علمای ابرار مراجعه شود.

پاسخ نخست

پژوهشگران مجمع عالی حکمت اسلامی

پژوهشگران مجمع عالی حکمت اسلامی، در کتاب «نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع» در این‌باره گفته‌اند:

«مگر می‌تواند جز از این باشد؟ هر دینی در هر زمانی همین طور بوده است. مگر پیش از این پیغمبری آمده است که یک سره کتابی را بیاورد و تمام مبانی دین و مذهبش از همان آغاز مقرر باشد؟! در تاریخ انبیا و ادیان چنین چیزی نداریم. در اسلام نیز همین طور است و بعضی تشریع‌ها هستند که دست کم ابلاغشان به زمان ائمه (موکول شده است، مثلاً نجس بودن ناصبی در زمان پیغمبر مطرح نبوده است، ولی این به معنای تطور و تکامل مذهب نیست، بلکه به این معناست که شریعتی که از سوی پروردگار آمده است مبلغانی دارد که بر حسب اقتضا ابلاغ می‌کنند. چه، در غیر این صورت قرآن کریم را نیز می‌باید کتابی تکاملی به شمار آوریم، و بعد هر سبب نزولی را شاهدی برای جنبه‌ای یا گوشه‌ای از تکامل قرار بدهیم. اما حقیقت آن است که این دید اصلاً دیدگاهی مادی گرایانه است.»[۱].

پانویس

  1. پژوهشگران مجمع عالی حکمت اسلامی، نقد و بررسی تطور تاریخی تشیع، ص ۷۵.