ابوالعاص بن الربیع: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +))
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل  = ابوالعاص بن الربیع | مداخل مرتبط = [[ابوالعاص بن الربیع در تراجم و رجال]] - [[ابوالعاص بن الربیع در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{جعبه اطلاعات اصحاب
| نام = ابوالعاص بن الربیع
| مشهور به =
| نام تصویر = تصویر قدیمی مکه.jpg                         
| عرض تصویر =
| توضیح تصویر = تصویر قدیمی مکه
| نام کامل = ابوالعاص بن ربیع بن عبدالعزی بن عبد شمس قرشی عبشمی
| نام‌های دیگر =
| جنسیت = مرد
| کنیه = ابوالعاص 
| لقب = 
| اهل =
| از قبیله = [[قریش]] 
| از تیره = [[عبدشمس]]
| پدر = 
| مادر = [[هاله بنت خویلد]] 
| همسر = [[زینب بنت محمد]]
| پسر =
| دختر = 
| خواهر = 
| برادر = 
| خویشاوندان = [[حضرت خدیجه]] (خاله)
| وابستگان =
| تاریخ تولد = 
| محل تولد = 
| محل زندگی = {{فهرست جعبه افقی| [[مکه]] | [[مدینه]] }}
| تاریخ درگذشت = ۱۲ هجری
| محل درگذشت = 
| تاریخ شهادت =   
| محل شهادت = 
| طول عمر = 
| محل دفن =
| دین =
| مذهب =
| از اصحاب = {{فهرست جعبه افقی| [[پیامبر خاتم]] | [[امام علی]] }} 
| از طبقه =
| در جنگ = [[جنگ بدر]]
| نقش‌ها =
| فعالیت‌ها = 
| علت شهرت = داماد [[پیامبر]]{{صل}} 
| علت درگذشت =
| علت شهادت = 
| راوی از =
| روایات مشهور = 
| مشایخ او = 
| راویان از او = 
| آخرین راوی از او =
}}


{{امامت}}
== مقدمه ==
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
از شاخه عبدشمس از [[قبیله قریش]] و داماد [[رسول خدا]] {{صل}}. نام او القیط، مِهشم، هُشیم، [[قاسم]] و مقسم گفته شده است<ref>ابن قتیبه، ص۱۴۱.</ref>، اما به [[کنیه]] و لقبش [[ابوالعاص]]، جَروالبطحاء (= مقیم و ساکن بطحاء) و [[امین]] [[شهرت]] داشت<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.</ref>. مادرش [[هاله]] دختر [[خویلد]] است، و [[خدیجه]] [[همسر رسول خدا]] {{صل}} [[خاله]] وی بود. بدین دلیل، ابوالعاص در [[منزل]] رسول خدا {{صل}} رفت و آمد داشت و [[پیش از بعثت]]، با [[زینب]] [[دختر رسول خدا]] {{صل}} [[ازدواج]] کرد<ref>ابن سعد، ج۸، ص۳۵؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.</ref>.  
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوالعاص بن الربیع در تراجم و رجال]] | [[ابوالعاص بن الربیع در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[ابوالعاص بن الربیع (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
[[حضرت]] وی را محترم و به منزله فرزند خود می‌شمرد<ref>ابن هشام، ج۲، ص۳۰۶؛ طبرانی، ج۲۲، ص۴۲۷.</ref>. [[ابو العاص]] هر چند دیر [[اسلام]] پذیرفت، ولی بی‌تمایل به رسول خدا {{صل}} نبود و [[پیامبر]] از دامادی وی اظهار [[رضایت]] می‌کرد<ref>ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹.</ref>. با این حال در منابع [[شیعی]]، به نقل از [[امام باقر]] {{ع}}، او و فرد دیگری که به نامش تصریح نمی‌شود، از جمله [[منافقان]] معروفی شمرده شده‌اند که رسول خدا {{صل}} به آنان دختر داد<ref>اشعری قمی، ص۱۲۹؛ ابن ادریس، ج۳، ص۵۶۵؛ مجلسی، ج۲۲، ص۱۵۹ و ج۱۰۰، ص۳۷۸.</ref>.  
نامش [[ابوالعاص بن ربیع بن عبدالعزی بن عبد شمس قرشی عبشمی]] است، گرچه درباره اسم او [[اختلاف]] است و درباره او مهشم، هشیم<ref>اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۵؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۶؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۳.</ref>، [[قاسم]]، مقسم<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۶- ۷؛ قاموس الرجال، شوشتری، ج۱۱، ص۶۱۴.</ref>، [[یاسر]]، یاسم<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۶؛ ریحانة الادب، مدرس تبریزی، ج۷، ص۱۷۶؛ أعیان الشیعة، امین عاملی، ج۲، ص۳۷۱.</ref>، [[زبیر]]<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۶.</ref> و لقیط ذکر شده و بیشتر مورخان او را لقیط نامیده‌اند<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۴، ص۱۷۰۱؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۵؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۶.</ref>. گفته شده منظور از این اسم، [[پدر]] و یا عمویش می‌باشد<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۱.</ref>. [[کنیه]] او در برخی کتاب‌های [[رجال]]، همچون [[رجال]] کشی، مختلف ذکر شده است.
[[امین]] عاملی روایتی از [[رجال]] کشی آورده که به اسم [[پدر]] او اشاره می‌کند؛ از [[عبدالله بن سنان]] شنیده شده که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: “با [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} پنج نفر از [[قریش]] بودند که پنجمین ایشان [[ابن ابی العاص بن ابی ربیعه]] بود و ابو [[ربیع]]، داماد [[پیامبر]]{{صل}} بوده است<ref>أعیان الشیعة، امین عاملی، ج۷، ص۱۴۲.</ref>. اما [[امین]] عاملی به نقد این نظر پرداخته و همان [[کنیه]] [[ابوالعاص]] (طبق نقل‌های مختلف) را [[تأیید]] کرده و ذکر [[کنیه]] ابو [[ربیع]] بودن را به [[اشتباه]] کشّی یا کاتبان نسخه او می‌داند و می‌گوید: در اصل [[ابن ربیع]] بوده و به [[اشتباه]] به ابو [[ربیع]] تبدیل شده است<ref>ریحانة الادب، مدرس تبریزی، ج۷، ص۱۷۷.</ref>.
او به “جروالبطحاء”، مقیم بطحاء، معروف و ملقب بوده<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۱؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۶؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۶-۷.</ref> و به او [[امین]] هم گفته شده است. [[صعب بن عبدالله]] [[نقل]] کرده است: بعضی [[اهل]] [[علم]] ادعا کرده‌اند که وی به عنوان [[برادری]] برای [[رسول خدا]]{{صل}} بود و [[پیامبر]]{{صل}} رابطه خوبی با او داشت و به [[خانه]] [[مادر]] [[ابوالعاص]]، [[هاله]] بنت خویلد، زیاد رفت و آمد می‌کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۵-۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.</ref>.
او یکی از [[مسلمانان]] غیور و کسی است که قبل از [[اسلام]] در میان [[اهل مکه]] به [[صداقت]] و درستکاری معروف بود. مادرش، [[هاله]] دختر خویلد و [[خواهر]] [[حضرت خدیجه]]، [[همسر]] [[پیامبر اسلام]]{{صل}} است. [[خدیجه]] او را مانند [[فرزندان]] خود [[دوست]] می‌داشت و از این رو از [[پیامبر]]{{صل}} تقاضا کرد تا او را به دامادی خود بپذیرد<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۵۹.</ref>.
==[[ابوالعاص]] و دامادی [[پیامبر]]{{صل}}==
او اولین داماد [[پیامبر]]{{صل}} بود و [[زینب]]، بزرگ‌ترین [[دختر پیامبر خدا]]{{صل}} از [[حضرت خدیجه]]، [[همسر]] [[ابوالعاص]] بود. [[ابو العاص]] نسبت به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} علاقه‌مند، با [[وفا]] و صمیمی بود ولی با این حال، پس از [[بعثت پیامبر]]{{صل}} او به [[پیامبر]]{{صل}} [[ایمان]] نیاورد و بر [[کفر]] خود باقی ماند<ref>سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابرقوه، ج۲، ص۵۹۳.</ref>.
در مدتی که [[پیامبر]]{{صل}} و [[فرزندان عبدالمطلب]]، جز [[ابولهب]]، در [[شعب]] با [[ابوطالب]] زندانی بودند و کسی [[حق]] [[ملاقات]] و [[معامله]] با ایشان را نداشت و چیزی به ایشان نمی‌فروخت، [[ابوالعاص]] شتران خود را با بار گندم و خرما در نزدیکی [[شعب]] رها می‌کرد تا [[بنی‌هاشم]] از آنها استفاده کنند. [[پیامبر]]{{صل}} در این باره فرموده‌اند: “ابوالعاص داماد ما شد و دامادیش مورد پسند ما واقع شد، به [[دلیل]] اینکه شبانه بار خرما و گندم به [[شعب]] می‌فرستاد، در حالی که ما زندانی بودیم”<ref>إعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۱۲۷.</ref>.
[[قبل از هجرت]] [[پیامبر]]{{صل}} به [[مدینه]] دو تن از [[دختران]] [[حضرت]] در [[مکه]] با [[ابوالعاص]] و عتبه (پسر [[ابولهب]]، [[عموی پیامبر]]) [[ازدواج]] کرده بودند<ref>السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص۴۷۷؛ اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۵. </ref>. [[قریش]] که در پی [[دشمنی]] با [[پیامبر]]{{صل}} بودند و می‌کوشیدند به هر طریقی بین ایشان و دخترانش جدایی بیندازند، با هم [[مشورت]] کرده و گفتند: [[محمد]] از کار [[دختران]] خود آسوده شده است و کاری ندارد که به آن مشغول شود، ناگزیر این [[دعوت]] و دعوت‌گری پیش گرفته است و ما را پیوسته می‌رنجاند. اکنون باید [[راه]] دیگری پیدا کنیم تا [[دختران]] او را به وی باز گردانیم تا او به [[دلیل]] مشغله‌ای که از بازگرداندن دخترانش برایش حاصل می‌شود، کار دیگری نکند.
[[قریش]] بعد از این سخن برخاستند و ابتدا پیش [[ابوالعاص]] رفتند که [[زینب]] [[همسر]] او بود و به او گفتند: ای [[ابوالعاص]]! دختر هر کدام از بزرگان [[قریش]] را بخواهی ما او را به همسری تو در می‌آوریم اما [[زینب]]، دختر [[محمد]] را [[طلاق]] بده. [[ابوالعاص]] گفت: “به [[خدا]] [[پناه]] می‌برم که من از او جدا شوم یا [[زن]] دیگری بر او برگزینم؛ این کار محال است و بیش از این در این باره سخنی نگویید و اگر سخن دیگری بگویید من سخن شما را نمی‌شنوم و با شما [[دشمن]] خواهم شد”.
چون [[قریش]] از نزد [[ابوالعاص]] [[ناامید]] بازگشتند، به نزد عتبه رفتند. [[ابولهب]] به او گفت: “ای عتبه! از [[دختران]] [[قریش]] هر کدام را که می‌خواهی [[انتخاب]] کن تا ما او را به همسری تو درآوریم و تو [[رقیّه]]، و به [[نقلی]] [[ام کلثوم]]<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۷۷.</ref>، دختر [[محمد]] را از خانه‌ات بیرون کن. عتبه فریفته قول ایشان شد و پذیرفت<ref>سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابرقوه، ج۲، ص۵۹۳-۵۹۴ (با اندکی تصرف).</ref>.
ابن هشام آورده است که عتبه، دختر [[ابان بن سعید بن عاص]] یا دختر [[سعید بن عاص]] را خواست و با او [[ازدواج]] کرد<ref>السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص۴۷۷-۴۸۰.</ref> اما در [[نقل]] دیگری آمده است که او با دختر [[سعید بن عاص]] [[ازدواج]] کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۵.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۶۰.</ref>.
==اسیری [[ابوالعاص]]==
[[ابو العاص]] به همراه [[کفار]] [[قریش]] در [[جنگ بدر]] شرکت کرد و او یکی از هفتاد نفری بود که [[مسلمانان]] آنها را [[اسیر]] کردند. وی به دست [[عبدالله بن جبیر بن نعمان انصاری]]<ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۱۳۱.</ref> و به [[نقلی]] دیگر خراش بن صمه [[اسیر]] شد<ref>السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص۴۷۷، الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۱-۱۲.</ref>.
[[ابوالعاص]] می‌گوید: “من در دست گروهی از [[انصار]] [[اسیر]] بودم؛ [[خدا]] خیرشان دهد! هرگاه [[شام]] یا [[نهار]] می‌خوردیم نان را که بسیار کم بود به من می‌دادند و خودشان خرما می‌خوردند. گاه در دست بعضی فقط یک قطعه کوچک نان بود و همان را هم به من می‌دادند<ref>المغازی، واقدی (ترجمه: مهدوی دامغانی)؛ ص۸۸؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۸-۹.</ref>.
هنگامی که [[رسول خدا]]{{صل}} [[نضر بن حارث]] و [[عقبه بن ابی معیط]] را کشت، [[انصار]] به [[وحشت]] افتادند که دیگر [[اسرا]] هم کشته خواهند شد، پس به [[پیامبر]]{{صل}} گفتند: یا [[رسول الله]]! هفتاد نفر را کشتیم و هفتاد نفر را [[اسیر]] کردیم که ایشان از [[قبیله]] تو و [[اسیران]] تو هستند؛ ای [[رسول خدا]]! از ایشان فدیه بگیرد. در این هنگام این [[آیه]] نازل شد:
{{متن قرآن|مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَكُونَ لَهُ أَسْرَى حَتَّى يُثْخِنَ فِي الْأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَاللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«بر هیچ پیامبری روا نیست که اسیرانی داشته باشد تا (آنگاه که) در (سر) زمین (خویش دشمن را) از توان بیندازد؛ (شما از گرفتن اسیر) کالای ناپایدار این جهان را می‌خواهید و خداوند جهان واپسین را (برای شما) می‌خواهد و خداوند پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۷.</ref>.
بیشترین فدیه، چهار هزار [[درهم]] و کمترین آن هزار [[درهم]] بود و [[قریش]] یکی پس از دیگری برای [[آزادی]] [[اسرا]] فدیه فرستادند<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۴، ص۴۹۴.</ref>. برای [[فدیه]] [[ابوالعاص]]، برادرش، عمرو بن [[ربیع]] [[اقدام]] کرد<ref>اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۵؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸؛ الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۱.</ref>. [[زینب]] اموالی تهیه نمود و چون برای فدیه شوهرش کافی نبود، گردن‌بندی را که از مادرش [[خدیجه]] به یادگار داشت (این گردنبند قطعه‌ای از سنگ کوه “ظفار” بود و ظفار، کوهی در [[یمن]] است) <ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۱۳۰؛ الاصابه، ابن حجر، ج۵، ص۵۰۷؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۱-۱۲.</ref> و [[شب]] زفاف، [[پیامبر]]{{صل}} به [[حضرت خدیجه]] [[هدیه]] داده بود به آن [[اموال]] افزود و به [[مدینه]] فرستاد<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۴، ص۴۹۴.</ref>.
همین که چشم [[پیامبر]]{{صل}} به آن گردن‌بند افتاد، [[اشک]] از چشمانش جاری شد و فرمود: “گویا کار بر [[زینب]] سخت شده که یادگاری [[مادر]] را از گردن گشوده است”.
[[مسلمانان]] چون این حال [[پیامبر]]{{صل}} را [[مشاهده]] کردند، گفتند: یا [[رسول‌الله]]! ما از [[حق]] خود گذشتیم شما اگر می‌خواهید آن را برای خود نگهدارید و یا برای [[زینب]] بفرستید.
در [[نقل]] دیگری آمده است هنگامی که [[پیامبر]]{{صل}} چشمش به آن گردن‌بند افتاد و آن را [[شناخت]] و اندوهی [[عظیم]] در وی پیدا شد. آن‌گاه به [[صحابه]] فرمود: “ابو العاص را رها کنید و فدیه وی را به او باز گردانید”.
[[صحابه]] گفتند: یا [[رسول الله]]! [[حکم]]، [[حکم]] شماست و [[ابوالعاص]] را رها کردند و فدیه او را به او بازگرداندند<ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۱۳۰-۱۳۱؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۴، ص۴۹۳-۴۹۵.</ref>.
با توجه به این قضیه، [[ابن ابی الحدید]] حکایتی را [[نقل]] کرده که بعضی از اساتید با او صحبت کرده و گفته‌اند آیا [[مقام]] [[زینب]] از [[مقام]] [[فاطمه زهرا]]{{س}} [[برتر]] و او محبوب‌تر از [[فاطمه]]{{س}} است و آیا [[ابوالعاص]] نزد [[پیامبر]]{{صل}} از [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} محبوب‌تر است؟ [[ابن ابی الحدید]] در پاسخ گفته است: [[خیر]]. پس آنها گفته‌اند چگونه بود که [[شیخین]] ([[ابوبکر]] و [[عمر]]) به [[مسلمین]] گفتند [[فاطمه]]{{س}} [[فدک]] را [[طلب]] کرده است، آیا [[فدک]] را به او بدهیم یا نه<ref>أعیان الشیعة، امین عاملی، ج۷، ص۱۴۲.</ref>؟!<ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۶۲.</ref>.
==جدایی [[ابوالعاص]] از [[زینب]]==
پس از [[آزادی]] [[ابوالعاص]] از [[اسارت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[زید بن حارثه انصاری]] را که پیر بود به همراه یکی دیگر از [[انصار]] همراه [[ابوالعاص]] به [[مکه]] فرستاد تا [[زینب]] را همراه او به [[مدینه]] بفرستد<ref>السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص۴۷۷-۴۸۰؛ سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابر قوه، ج۲، ص۵۹۵.</ref>. به [[نقل]] دیگر، [[پیامبر]]{{صل}} [[اسامة بن زید]] و دو مرد از [[مهاجرین]] را به همراه او فرستاد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۴، ص۶۷.</ref>.
[[پیامبر]]{{صل}} به فرستادگانش فرمود: “در بیرون [[مکه]] جایی بنشینید تا [[ابوالعاص]] پنهان از [[قریش]]، [[زینب]] را به آنجا بفرستد، و شما همراه وی باشید و و او را به [[مدینه]] آورید”. آنها تا نزدیک [[مکه]] رفتند، [[ابوالعاص]] به [[زید]] گفت: “بمان تا فردا [[زینب]] را به نزد تو بفرستم”. [[زید]] ماند و [[ابوالعاص]] به [[مکه]] رفت و هودجی بر شتر بست و [[زینب]] را در هودج نشاند و عنان شتر را به [[برادر]] خود [[کنانه]] سپرد تا در بیرون [[مکه]] به قاصد [[پیامبر]]{{صل}} برساند.
در بازار [[مکه]] [[ابوسفیان]] و جماعتی گفتند: این دختر [[محمد]] است که به [[مدینه]] می‌رود و چون [[محمد]] جمع زیادی از ما را کشته است، نمی‌گذاریم او را به [[مدینه]] ببرند.
[[ابوسفیان]] و جماعتی در پی ایشان آمدند و از همه جلوتر هبّار بن اسود با نیزه به هودج حمله کرد؛ [[کنانه]] که در [[تیراندازی]] بی‌نظیر بود، وقتی که چنین دید شتر را خواباند و تیر در کمان نهاد و گفت: “مرا می‌شناسید، هر یک از شما را با تیری از پای در می‌آورم و اگر تیری نماند، [[شمشیر]] کشیده با شما می‌جنگم”.
[[ابوسفیان]] نزدیک شد و صدا زد: “کنانه! ما با تو [[جنگی]] نداریم، کمان را کنار بگذار تا با تو سخن بگوییم”؛ [[کنانه]] چنین کرد. [[ابوسفیان]] نزدیک آمد و گفت: “می‌دانی خانه‌ای در این [[شهر]] نیست جز آن‌که صدای [[نوحه]] سرایی از آن بلند است و باعث همه اینها [[محمد]] است؛ [[قریش]] نمی‌تواند [[تحمل]] کند که تو در روز روشن، دختر او را به سوی [[مدینه]] ببری، [[صلاح]] آن است که او را برگردانی و نیمه [[شب]] که هوا تاریک شد او را ببری”. [[کنانه]] هم پذیرفت و از آنجا بازگشت و [[شب]] دوباره حرکت کرد و [[زینب]] را با دو فرزندش [[علی]] و امامة به [[زید]] سپرد تا به [[مدینه]] ببرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۵.</ref>.
[[پیامبر]]{{صل}} در این باره فرمود: “ابوالعاص، [[حق]] دامادی ما را ادا کرد. تا وقتی که با ما بود از روی [[راستی]] و [[صداقت]] و [[صمیمیت]] [[رفتار]] کرد و در آخر هم به وعده‌ای که به ما داد [[وفا]] کرد<ref>المسائل السرویه، شیخ مفید، ص۹۴ (پاورقی)؛ اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۵.</ref>.
وقتی [[ابوسفیان]] و همراهانش به [[مکه]] برگشتند، [[هند]] ([[زن]] [[ابوسفیان]]) از ماجرا خبردار شد، [[ابوسفیان]] و سایر بزرگان را [[سرزنش]] کرد و گفت: “شما که تا این حد [[شهامت]] و [[مردانگی]] داشتید چرا آن را در میدان [[جنگ بدر]] اظهار نکردید؛ آنجا کشته دادید و فرار کردید و اینجا در مقابل زنی، چنین [[مردانگی]] به [[خرج]] می‌دهید!”.
چون [[زینب]] باردار بود به خاطر حمله هبّار ترسید و بچه‌اش سقط شد؛ به این [[دلیل]] در [[فتح مکه]] با این که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به تمام [[اهل مکه]] [[امان]] داد، تا جایی که [[خانه]] [[ابوسفیان]] و [[مسجد الحرام]] را محل [[امن]] قرار داد و فرمود: “هر که در [[خانه]] بنشیند و بیرون نباید در [[امان]] است؛ هر که به [[مسجدالحرام]] [[پناه]] ببرد در [[امان]] است و هر که به [[خانه]] [[ابوسفیان]] برود در [[امان]] است”، اما درباره هبّار بن اسود فرمود: “هبّار را هر کجا یافتید، [[دست]] و پایش را ببرید و او را به [[آتش]] بسوزانید”، و چون قاصدها کمی دور شدند، شخصی را به دنبال ایشان فرستاد و [[پیام]] داد که چون گفته بودم، جز [[خدای تعالی]] [[مردم]] را با [[آتش]] [[عذاب]] نمی‌کند، پس اگر وی را یافتید او را بکشید<ref>السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص۸۴- ۴۷۷؛ سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابر قوه، ج۲، ص۹۸-۵۹۷ و تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۴ (بسیار خلاصه نقل شده است).</ref>.
هبّار از [[مکه]] فرار کرد تا اینکه بعد از [[جنگ حنین]] به طور ناگهانی به [[خدمت]] [[حضرت]] رسید و [[شهادتین]] را به زبان جاری کرد و [[پیامبر]]{{صل}} نیز او را بخشید. در این موقع یکی از [[کنیزان]] [[پیامبر]]{{صل}} هبّار را [[نفرین]] کرد، [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|الْإِسْلَامُ يَجُبُّ مَا قَبْلَهُ‌}}؛ [[اسلام]] خطاهای گذشته را برد<ref>تاریخ الطبری، طبری، ج۱۱، ص۵۳۸.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۶۴.</ref>.
==[[اسلام آوردن]] [[ابوالعاص]]==
[[ابوالعاص]] هم‌چنان [[مشرک]] بود تا آن‌که قبل از [[فتح مکه]] در [[سال ششم هجری]]<ref>تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۳، ص۷۶.</ref> به [[سرپرستی]] قافله‌ای از مال‌التجاره [[قریش]] به [[شام]] رفت. آنها در بازگشت، با لشکری از [[مسلمانان]] که [[زید بن حارثه]] [[امیر]] و سرلشکر آنها بود، برخورد کردند. [[لشکر اسلام]] با صد و هفتاد سوار بر [[اهل]] قافله حمله بردند و افراد قافله را [[اسیر]] کرده و [[اموال]] قافله را [[تصرف]] نمودند<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۲؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۵-۱۶؛ تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۳، ص۷۶.</ref>. [[ابوالعاص]] این بار توسط [[ابوبصیر ثقفی]] [[اسیر]] شد<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸.</ref>. وقتی که [[مسلمانان]] می‌خواستند [[اموال]] کاروان را از او بگیرند، به او گفتند: اکنون تو می‌توانی [[مسلمان]] شوی و طبق [[قانون]] [[اسلام]] تمامی این [[اموال]] را که [[مال]] [[مشرکین]] است، تصاحب کنی. [[ابوالعاص]] گفت: “اسلام آوردنی که آغازش با [[خیانت]] کردن در [[اموال]] [[مردم]] باشد به درد من نمی‌خورد”<ref>السیرة النبویة، ابن هشام (ترجمه: رسولی)، ج۲، ص۵۵.</ref>. چون [[لشکر اسلام]] بازگشت، [[ابوالعاص]] فرار کرده و نیمه [[شب]] وارد [[مدینه]] شد و به [[خانه]] [[زینب]] [[پناهنده]] شد<ref>سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابر قوه، ج۲، ص۵۹۸.</ref>.
هنگام [[نماز صبح]] [[رسول خدا]]{{صل}} برای [[نماز]] از [[خانه]] خارج شد و [[تکبیر]] گفت و [[مردم]] نیز همراه ایشان [[تکبیر]] گفتند<ref>تاریخ الطبری، طبری، ج۱۱، ص۵۰۰؛ الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۲؛ اعیان الشیعه، امین عاملی، ج۷، ص۱۴۲.</ref>. در این هنگام، [[زینب]] از میان حجره خود گفت:
“ای [[مردم]]! من [[ابوالعاص]] را [[پناه]] داده‌ام، کسی مزاحم او نشود”.


[[پیامبر]]{{صل}} به [[مردم]] فرمود: “شما هم شنیدید آن‌چه من شنیدم؟” [[مردم]] گفتند: آری؛ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: “به خدایی که [[جان]] من در [[اختیار]] اوست تا اکنون خبر نداشتم، اما [[زینب]] او را [[پناه]] داده و محترم است، زیرا [[پست‌ترین]] افراد [[مسلمانان]] [[حق]] دارند کسی را در [[پناه]] خود بپذیرند”<ref>یجیر علی المسلمین ادناهم.</ref>.
هنگامی که [[مشرکان]] برای در فشار گذاشتن پیامبر، از او خواستند دخترش را [[طلاق]] دهد، ابوالعاص تقاضای آنان را نپذیرفت و از این کار سرباز زد. این [[رفتار]]، [[سپاس]] رسول خدا {{صل}} را برانگیخت<ref>ابن هشام، ج۲، ص۳۰۷؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۵.</ref>. او در [[هجرت]] [[مهاجران به مدینه]]، مانع هجرت همسرش شد<ref>ابن سعد، ج۱، ص۱۸۳.</ref>، ولی برخی [[روایات]]، هجرت زینب را به همراه [[پدر]] خود گزارش کرده‌اند<ref>ابن سعد، ج۸، ص۳۵؛ ابن حجر، ج۸، ص۱۵۱.</ref> که صحیح نیست؛ زیرا هجرت وی بر اساس گزارش‌های [[تأیید]] شده، پس از [[بدر]] بوده است.
در [[نقل]] دیگری آمده است هنگامی که [[ابوالعاص]] برای [[تجارت]] به سوی [[شام]] حرکت کرد و نزدیک [[مدینه]] رسید، بعضی از [[مسلمین]] خواستند [[اموال]] کاروان را از او بگیرند و او را بکشند. [[زینب]] خبردار شد و گفت: “ای [[رسول خدا]]! آیا [[عهد]] [[مسلمین]] یکی نیست؟” [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: “بله یکی است”، [[زینب]] گفت: “ای [[رسول خدا]]! [[شاهد]] باش همانا من [[ابوالعاص]] را [[پناه]] دادم”<ref>اعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۳.</ref>. [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} بدون [[سلاح]] به سوی او رفتند و به او گفتند: ای [[ابوالعاص]]! تو از اشراف [[قریش]] و داماد [[پیامبر]]{{صل}} هستی، اگر [[مسلمان]] شوی آن‌چه از [[اموال]] [[اهل مکه]] با توست، به [[غنیمت]] به تو می‌رسد، [[ابوالعاص]] گفت: “به من می‌گویید [[دین]] خود را با [[نیرنگ]] [[تغییر]] دهم!”<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۲۷، ص۲۰۷.</ref>.
پس از این که [[زینب]] [[ابوالعاص]] را [[پناه]] داد، [[پیامبر]]{{صل}} به [[خانه]] [[زینب]] رفتند و به او فرمودند: “دخترم! [[ابوالعاص]] را [[احترام]] و از او [[پذیرایی]] کن، اما با او [[خلوت]] نکن چون به تو [[حلال]] نیست”.


[[زینب]] گفت: “یا [[رسول‌الله]]! [[ابوالعاص]] به دنبال اموالش آمده است”. [[حضرت]] افرادی را که در آن [[لشکر]] بودند، احضار کرد و فرمود: “می‌دانید این مرد از ماست و شما [[مالی]] را از او گرفته‌اید و این [[اموال]] را هم [[خدا]] بر شما [[حلال]] کرده است، اما دوست دارم که [[احسان]] کنید و به او برگردانید، زیرا [[قدرت]] ندارد تاوان [[اموال]] [[مردم]] [[مکه]] را بدهد و اگر نخواستید [[اموال]] را پس بدهید، [[مال]] شماست”.
ابوالعاص در [[جنگ بدر]] در صف [[مشرکان قریش]] بود و به [[اسارت]] [[مسلمانان]] درآمد. او در گزارشی، رفتار مسلمانان را با [[اسیران]]، از جمله خودش ستوده است<ref>واقدی، ج۱، ص۱۱۹.</ref>. برای فدیه وی، همسرش زینب، گردن بندش را که [[خدیجه]] هنگام [[ازدواج]] به او داده بود، برای [[مسلمانان]] فرستاد. [[رسول خدا]] {{صل}} با دیدن گردنبند، به یاد خدیجه افتاده، به ترحم آمد و از [[اصحاب]] خواست [[همسر]] وی را بدون بها [[آزاد]] کنند و گردنبندش را پس دهند که چنین نیز شد<ref>ابن هشام، ج۲، ص۳۰۸؛ واقدی، ج۱، ص۱۳۰؛ ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۵.</ref>. پس از [[آزادی]]، رسول خدا {{صل}} از او خواست برای پیوستن [[زینب]] بدو منعی ایجاد نکند که وی پذیرفت و به آن عمل کرد<ref>ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن هشام، ج۲، ص۳۰۸.</ref> و رسول خدا {{صل}} نیز این عمل او را ستود<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۱۸۲.</ref>.
آنها گفتند: یا [[رسول الله]]! تمام [[اموال]] را به خاطر شما به او بر می‌گردانیم و همه [[اموال]] را از نزد افراد جمع‌آوری کرده و به [[ابوالعاص]] برگرداندند. وی به [[مکه]] رفت و همه [[اموال]]، حتی افسار حیوان و طناب آنها را به صاحبانشان برگرداند<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۴ و ۱۵ - ۱۶؛ تاریخ الطبری، طبری، ج۱۱، ص۵۰۰؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۳. (با اندکی تلخیص).</ref>، سپس در میان آنها با صدای رسا گفت: “اگر چیزی از کسی باقی مانده آن را از من بگیرد”. [[مردم]] [[مکه]] گفتند: نه، دیگر چیزی باقی نمانده و به [[راستی]] تو [[مرد]] [[کریم]] و با وفایی هستی”. آن‌گاه [[ابوالعاص]] در برابر [[مردم]] ایستاد و گفت: {{متن حدیث|أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ‌}}<ref>إعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۳.</ref> به [[خدا]] قسم، تا به حال هیچ مانعی برای [[اسلام آوردن]] من نبود جز آن‌که می‌ترسیدم مرا به [[تصرف]] کردن اموالتان متهم سازید. اکنون چون آمدم و [[امانت‌ها]] را بازگرداندم [[ایمان]] آوردم”<ref>سیرت رسول الله{{صل}}، قاضی ابر قوه، ج۲، ص۵۹۹؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، طبرسی، ج۱، ص۲۰۳.</ref>.
[[اسلام آوردن]] [[ابوالعاص]] پنج ماه قبل از [[صلح حدیبیه]] بود<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۶-۷.</ref>. در [[نقل]] دیگری آمده است که [[ابوالعاص]] وقتی خواست به [[مدینه]] نزد [[زن]] و [[فرزند]] خود بازگردد، [[قریش]] به او گفتند: بیا تا دختر [[سعید بن عاص]] را به [[ازدواج]] تو درآوریم، پس [[ابوالعاص]] با او [[ازدواج]] کرد و او دختری به نام [[امیه]] به [[دنیا]] آورد. [[امیه]] هم با [[محمد بن عبدالرحمن بن عوف]] [[ازدواج]] کرد که حاصل این [[ازدواج]]، [[قاسم بن محمد بن عبدالرحمن بن عوف]] بود. [[ابوالعاص]] با دختر [[سعید بن عاص]] بود تا این که کمی قبل از [[فتح مکه]] در [[مدینه]] به [[زینب]]، [[دختر رسول خدا]]{{صل}} و فرزندانش ملحق شد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۵.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۶۶.</ref>.
==[[ابوالعاص]] و ازدواج دوباره با [[زینب]]==
[[ابو العاص]] پس از [[اسلام آوردن]]، [[خدمت]] [[پیامبر]]{{صل}} بازگشت و [[حضرت]] هم [[زینب]] را در [[محرم]] [[سال هفتم هجری]] دوباره به [[عقد]] وی در آورد<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۵۵۳-۵۵۴.</ref>. [[ابن منده]] [[ازدواج]] [[مجدد]] این دو را دو سال بعد از جدایی [[نقل]] کرده است ولی [[ابن اثیر]] [[روایت]] [[ابن منده]] را رد کرده و گفته است چون [[ابوالعاص]] بعد از [[جنگ بدر]] از [[زینب]] جدا شد و [[اسلام آوردن]] وی قبل از [[فتح]] اول سال هشتم بوده است پس باید مدت زمان جدایی ایشان شش سال بوده باشد<ref>اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۶.</ref>. البته در نقل‌های مختلف شش سال ذکر شده است<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۴، ص۱۷۰۳؛ أعیان الشیعة، امین عاملی، ج۲، ص۳۷۱.</ref>. با توجه به این مطلب، [[ابن اثیر]]، زمان [[اسلام آوردن]] [[ابوالعاص]] را هم متفاوت از دیگران ذکر کرده است.


به [[نقل]] بعضی، [[پیامبر]]{{صل}} بدون [[عقد]] [[زناشویی]] [[مجدد]] [[زینب]] را نزد [[ابوالعاص]] فرستاد<ref>المغازی، واقدی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ص۴۱۹؛ الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹.</ref> و به قول دیگر، با مهر جدید او را به [[عقد]] وی در آورد<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۶؛ الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۰۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹.</ref>. [[فرزندان]] [[ابوالعاص]] از [[زینب]]، امامه و [[علی]] بودند و [[پیامبر]]{{صل}} [[ناقه]] خود را در سال [[فتح مکه]] به [[علی]] داد. [[علی]] در [[کودکی]] [[وفات]] یافت<ref>تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۳، ص۷۶؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۴ و ۷-۸.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} امامه را بسیار [[دوست]] می‌داشت و گاهی در حال [[نماز]] او را با خود بر می‌داشت تا [[گریه]] نکند. امامه بعد از [[رحلت حضرت زهرا]]{{س}} به [[عقد]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} درآمد. امامه سی سال با [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} [[زندگی]] کرد ولی هیچ [[فرزندی]] برای او نیاورد چرا که عقیم بود و [[پس از شهادت امام علی]]{{ع}} با [[مغیرة بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب]] از دواج کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۴.</ref>.
[[ابوالعاص]] [[اموال]] بسیاری داشت و [[اهل]] [[تجارت]] و [[امانت]] بود<ref>ابن هشام، ج۲، ص۳۰۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.</ref>. کاروان تجاری او در مسیر بازگشت از [[شام]]، در [[سال ششم هجرت]] به سریه‌ای به [[فرماندهی]] [[زید بن حارثه]] برخورد. آنها اموال کاروان وی را ضبط و تعدادی از همراهانش را [[اسیر]] کردند، ولی خود ابوالعاص گریخت و به منظور یافتن راهی برای بازپس‌گیری اموالش، به [[مدینه]] آمد و به زینب [[پناهنده]] شد و زینب نیز بدو [[پناه]] داد. این [[پناهندگی]]، با سخن مشهور رسول خدا {{صل}} {{متن حدیث|انه يُجِيرُ عَلَى الْمُسْلِمِينَ أَدْنَاهُمْ }}؛ [[تأیید]] شد<ref>ابن هشام، ج۲، ص۳۱۲؛ واقدی، ج۲، ص۵۵۳؛ ابن ابی عاصم، ج۵، ص۳۷۲؛ طبرانی، ج۲۲، ص۴۲۶؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۸.</ref>. رسول خدا {{صل}} از زینب خواست تا هنگامی که ابوالعاص بر شرکش باقی است، بدو نزدیک نشود<ref> ابن هشام، ج۲، ص۳۱۲؛ واقدی، ج۲، ص۵۵۳.</ref>. توجه رسول خدا {{صل}} به ابوالعاص در وساطت برای باز پس گرفتن اموالی که به [[تصرف]] سریه درآمده بود، آشکار بود و چون مسلمانان این [[تمایل]] را دیدند، تمام اموال وی را بازگرداندند<ref>حاکم، ج۳، ص۲۳۷.</ref>.
همان طور که ذکر شد، [[ابوالعاص]] پس از [[ازدواج]] [[مجدد]] با [[زینب]]، در کنار [[رسول خدا]]{{صل}} بود. وی به [[دستور پیامبر]]{{صل}} با [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} به سوی [[یمن]] رفت و [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} [[ابوالعاص]] را در سال [[حجة الوداع]] [[جانشین]] خود در [[یمن]] قرار داد. زمانی که [[پیامبر]]{{صل}} [[وفات]] یافت و [[ابوبکر]] برای خود [[بیعت]] می‌گرفت، [[ابوالعاص]] در کنار [[علی]]{{ع}} در [[خانه]] بود و همسرش، [[زینب]]، در زمان [[حیات]] وی [[وفات]] یافت<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۵، ص۶۷؛ الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷؛ اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۱۸۶.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۶۹.</ref>.
==سرانجام ابوالعاص==
ابوالعاص در ذی الحجه‌ی<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۲۱ -۲۲؛ تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۳، ص۷۶ و الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹.</ref> [[سال دوازدهم هجری]]، یعنی حدود دو سال بعد از [[رحلت پیامبر اسلام]]{{صل}} از [[دنیا]] رفت<ref>اسد الغابة، ابن اثیر، ج۵، ص۲۳۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۴، ص۱۲۱.</ref>. گرچه در برخی نقل‌ها سال ۱۳ [[هجری]] سال [[وفات]] [[نقل]] شده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۲۲.</ref>. [[ابن منده]] هم [[وفات]] او را در روز یمامه ذکر کرده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۷-۸.</ref> و او قبل از مرگش به [[زبیر بن عوام]] [[وصیت]] کرد<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۶۷، ص۲۱ - ۲۲؛ تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۳، ص۷۶.</ref><ref>[[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۱۷۰.</ref>.


در برخی گزارش‌ها، ضبط کاروان ابوالعاص، به گروه [[ابوجندل]] نسبت داده شده است که پس از [[صلح حدیبیه]]، از [[مکه]] [[رانده شده]] و در کنار ساحل، همراه با کسانی که به او پیوستند راه کاروان‌های [[قریش]] را می‌گرفتند <ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸</ref>. البته پذیرش این مطلب با توجه به دیگر [[روایات]]، دشوار می‌نماید.
ابوالعاص که افزون بر [[تجارت]]، به [[امانت]] نیز [[شهرت]] داشت، پیشنهاد [[پذیرش اسلام]] و ضبط [[اموال]] [[مشرکان]] را به نفع خود نپذیرفت و گفت: نمی‌خواهم [[اسلام]] خود را با [[خیانت]] آغاز کنم<ref>ابن هشام، ج۴، ۳۱۴.</ref>. از این رو، پس از آنکه اموال را به شرکای [[قریشی]] خود در [[مکه]] رساند، اسلام پذیرفت و اعلام کرد اگر اموال شما دستم نبود، زودتر اسلام می‌آوردم. او در سال هفتم اسلام آورد<ref>ابن سعد، ج۸، ص۲۷.</ref>. پس از پذیرش اسلام، به [[مدینه]] آمد و بار دیگر بر اساس همان [[عقد]] نخست، به [[زندگی]] مشترک با [[زینب]] ادامه داد<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۶۵؛ برای اطلاع از اختلاف‌ها در اینکه آیا زینب بر اساس همان عقد پیشین ادامه زناشویی داد یا با عقد و مهر جدیدی همراه ابوالعاص شد؛ ر. ک: ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۹؛ احمد بن حنبل، ج۲، ص۲۰۸؛ ابن قدامه، ج۷، ص۵۳۶.</ref>. هنگامی که [[امام علی]] {{ع}} برای [[مأموریت]] به [[یمن]] رفت، [[ابو العاص]] همراه وی بود و پس از بازگشت [[علی]] {{ع}}، [[جانشین]] وی شد. او در حوادث پس از [[رسول خدا]] {{صل}}، [[طرفدار امام علی]] {{ع}} و حامی او بود<ref>ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸.</ref>. ابوالعاص افزون بر زینب، با دختر [[سعید بن عاص]] نیز [[ازدواج]] کرد<ref>ابن قتیبه، ص۱۴۲.</ref>. دو فرزند وی به نام [[علی]] که در خردسالی درگذشت و امامه از زینب هستند که به همسری امام علی {{ع}} درآمد<ref>ابن قتیبه، ص۱۴۲؛ حاکم، ج۳، ص۲۳۶.</ref>.
[[مرگ]] وی در سال دوازده رخ داد<ref>ابن خیاط، ص۷۹.</ref>. [[وصی]] او [[زبیر بن عوام]] بود<ref>حاکم، ج۳، ص۲۳۷.</ref> که در آن [[زمان]] از [[یاوران امام علی]] {{ع}} به شمار می‌آمد.<ref>[[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابوالعاص بن ربیع عبشمی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۴۱۰-۴۱۱.</ref>
== [[ابوالعاص]] و دامادی [[پیامبر]] {{صل}} ==
== اسیری [[ابوالعاص]] ==
== جدایی [[ابوالعاص]] از [[زینب]] ==
== [[اسلام آوردن]] [[ابوالعاص]] ==
== [[ابوالعاص]] و ازدواج دوباره با [[زینب]] ==
== سرانجام ابوالعاص ==


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل وابسته}}
* [[قریش]] (قبیله)
* [[عبدشمس]] (قبیله)
* [[حضرت خدیجه]] (خاله)
* [[زینب بنت محمد]] (همسر)
* [[هاله بنت خویلد]] (مادر)
{{پایان مدخل وابسته}}


==منابع==
== منابع ==
* [[پرونده:1100352.jpg|22px]] [[فاطمه عادلی|عادلی، فاطمه]]، [[ابوالعاص بن الربیع (مقاله)|مقاله «ابوالعاص بن الربیع»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|'''دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳''']]
{{منابع}}
 
# [[پرونده:IM009657.jpg|22px]] [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|'''مقاله «ابوالعاص بن ربیع عبشمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱''']]
==پانویس==
{{پایان منابع}}


== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:ابوالعاص بن الربیع]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:صحابه]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]
{{صحابه}}
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:قریش]]
[[رده:عبدشمس]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۴۰

ابوالعاص بن الربیع
تصویر قدیمی مکه
نام کاملابوالعاص بن ربیع بن عبدالعزی بن عبد شمس قرشی عبشمی
جنسیتمرد
کنیهابوالعاص
از قبیلهقریش
از تیرهعبدشمس
مادرهاله بنت خویلد
همسرزینب بنت محمد
خویشاوندانحضرت خدیجه (خاله)
محل زندگی
درگذشت۱۲ هجری
از اصحاب
حضور در جنگجنگ بدر
علت شهرتداماد پیامبر(ص)

مقدمه

از شاخه عبدشمس از قبیله قریش و داماد رسول خدا (ص). نام او القیط، مِهشم، هُشیم، قاسم و مقسم گفته شده است[۱]، اما به کنیه و لقبش ابوالعاص، جَروالبطحاء (= مقیم و ساکن بطحاء) و امین شهرت داشت[۲]. مادرش هاله دختر خویلد است، و خدیجه همسر رسول خدا (ص) خاله وی بود. بدین دلیل، ابوالعاص در منزل رسول خدا (ص) رفت و آمد داشت و پیش از بعثت، با زینب دختر رسول خدا (ص) ازدواج کرد[۳].

حضرت وی را محترم و به منزله فرزند خود می‌شمرد[۴]. ابو العاص هر چند دیر اسلام پذیرفت، ولی بی‌تمایل به رسول خدا (ص) نبود و پیامبر از دامادی وی اظهار رضایت می‌کرد[۵]. با این حال در منابع شیعی، به نقل از امام باقر (ع)، او و فرد دیگری که به نامش تصریح نمی‌شود، از جمله منافقان معروفی شمرده شده‌اند که رسول خدا (ص) به آنان دختر داد[۶].

هنگامی که مشرکان برای در فشار گذاشتن پیامبر، از او خواستند دخترش را طلاق دهد، ابوالعاص تقاضای آنان را نپذیرفت و از این کار سرباز زد. این رفتار، سپاس رسول خدا (ص) را برانگیخت[۷]. او در هجرت مهاجران به مدینه، مانع هجرت همسرش شد[۸]، ولی برخی روایات، هجرت زینب را به همراه پدر خود گزارش کرده‌اند[۹] که صحیح نیست؛ زیرا هجرت وی بر اساس گزارش‌های تأیید شده، پس از بدر بوده است.

ابوالعاص در جنگ بدر در صف مشرکان قریش بود و به اسارت مسلمانان درآمد. او در گزارشی، رفتار مسلمانان را با اسیران، از جمله خودش ستوده است[۱۰]. برای فدیه وی، همسرش زینب، گردن بندش را که خدیجه هنگام ازدواج به او داده بود، برای مسلمانان فرستاد. رسول خدا (ص) با دیدن گردنبند، به یاد خدیجه افتاده، به ترحم آمد و از اصحاب خواست همسر وی را بدون بها آزاد کنند و گردنبندش را پس دهند که چنین نیز شد[۱۱]. پس از آزادی، رسول خدا (ص) از او خواست برای پیوستن زینب بدو منعی ایجاد نکند که وی پذیرفت و به آن عمل کرد[۱۲] و رسول خدا (ص) نیز این عمل او را ستود[۱۳].

ابوالعاص اموال بسیاری داشت و اهل تجارت و امانت بود[۱۴]. کاروان تجاری او در مسیر بازگشت از شام، در سال ششم هجرت به سریه‌ای به فرماندهی زید بن حارثه برخورد. آنها اموال کاروان وی را ضبط و تعدادی از همراهانش را اسیر کردند، ولی خود ابوالعاص گریخت و به منظور یافتن راهی برای بازپس‌گیری اموالش، به مدینه آمد و به زینب پناهنده شد و زینب نیز بدو پناه داد. این پناهندگی، با سخن مشهور رسول خدا (ص) «انه يُجِيرُ عَلَى الْمُسْلِمِينَ أَدْنَاهُمْ »؛ تأیید شد[۱۵]. رسول خدا (ص) از زینب خواست تا هنگامی که ابوالعاص بر شرکش باقی است، بدو نزدیک نشود[۱۶]. توجه رسول خدا (ص) به ابوالعاص در وساطت برای باز پس گرفتن اموالی که به تصرف سریه درآمده بود، آشکار بود و چون مسلمانان این تمایل را دیدند، تمام اموال وی را بازگرداندند[۱۷].

در برخی گزارش‌ها، ضبط کاروان ابوالعاص، به گروه ابوجندل نسبت داده شده است که پس از صلح حدیبیه، از مکه رانده شده و در کنار ساحل، همراه با کسانی که به او پیوستند راه کاروان‌های قریش را می‌گرفتند [۱۸]. البته پذیرش این مطلب با توجه به دیگر روایات، دشوار می‌نماید.

ابوالعاص که افزون بر تجارت، به امانت نیز شهرت داشت، پیشنهاد پذیرش اسلام و ضبط اموال مشرکان را به نفع خود نپذیرفت و گفت: نمی‌خواهم اسلام خود را با خیانت آغاز کنم[۱۹]. از این رو، پس از آنکه اموال را به شرکای قریشی خود در مکه رساند، اسلام پذیرفت و اعلام کرد اگر اموال شما دستم نبود، زودتر اسلام می‌آوردم. او در سال هفتم اسلام آورد[۲۰]. پس از پذیرش اسلام، به مدینه آمد و بار دیگر بر اساس همان عقد نخست، به زندگی مشترک با زینب ادامه داد[۲۱]. هنگامی که امام علی (ع) برای مأموریت به یمن رفت، ابو العاص همراه وی بود و پس از بازگشت علی (ع)، جانشین وی شد. او در حوادث پس از رسول خدا (ص)، طرفدار امام علی (ع) و حامی او بود[۲۲]. ابوالعاص افزون بر زینب، با دختر سعید بن عاص نیز ازدواج کرد[۲۳]. دو فرزند وی به نام علی که در خردسالی درگذشت و امامه از زینب هستند که به همسری امام علی (ع) درآمد[۲۴].

مرگ وی در سال دوازده رخ داد[۲۵]. وصی او زبیر بن عوام بود[۲۶] که در آن زمان از یاوران امام علی (ع) به شمار می‌آمد.[۲۷]

ابوالعاص و دامادی پیامبر (ص)

اسیری ابوالعاص

جدایی ابوالعاص از زینب

اسلام آوردن ابوالعاص

ابوالعاص و ازدواج دوباره با زینب

سرانجام ابوالعاص

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن قتیبه، ص۱۴۱.
  2. ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.
  3. ابن سعد، ج۸، ص۳۵؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.
  4. ابن هشام، ج۲، ص۳۰۶؛ طبرانی، ج۲۲، ص۴۲۷.
  5. ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۹.
  6. اشعری قمی، ص۱۲۹؛ ابن ادریس، ج۳، ص۵۶۵؛ مجلسی، ج۲۲، ص۱۵۹ و ج۱۰۰، ص۳۷۸.
  7. ابن هشام، ج۲، ص۳۰۷؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۵.
  8. ابن سعد، ج۱، ص۱۸۳.
  9. ابن سعد، ج۸، ص۳۵؛ ابن حجر، ج۸، ص۱۵۱.
  10. واقدی، ج۱، ص۱۱۹.
  11. ابن هشام، ج۲، ص۳۰۸؛ واقدی، ج۱، ص۱۳۰؛ ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۵.
  12. ابن سعد، ج۸، ص۲۶؛ ابن هشام، ج۲، ص۳۰۸.
  13. ابن اثیر، ج۶، ص۱۸۲.
  14. ابن هشام، ج۲، ص۳۰۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۰۷.
  15. ابن هشام، ج۲، ص۳۱۲؛ واقدی، ج۲، ص۵۵۳؛ ابن ابی عاصم، ج۵، ص۳۷۲؛ طبرانی، ج۲۲، ص۴۲۶؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۸.
  16. ابن هشام، ج۲، ص۳۱۲؛ واقدی، ج۲، ص۵۵۳.
  17. حاکم، ج۳، ص۲۳۷.
  18. ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸
  19. ابن هشام، ج۴، ۳۱۴.
  20. ابن سعد، ج۸، ص۲۷.
  21. ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۶۵؛ برای اطلاع از اختلاف‌ها در اینکه آیا زینب بر اساس همان عقد پیشین ادامه زناشویی داد یا با عقد و مهر جدیدی همراه ابوالعاص شد؛ ر. ک: ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۹؛ احمد بن حنبل، ج۲، ص۲۰۸؛ ابن قدامه، ج۷، ص۵۳۶.
  22. ابن حجر، ج۷، ص۲۰۸.
  23. ابن قتیبه، ص۱۴۲.
  24. ابن قتیبه، ص۱۴۲؛ حاکم، ج۳، ص۲۳۶.
  25. ابن خیاط، ص۷۹.
  26. حاکم، ج۳، ص۲۳۷.
  27. داداش‌نژاد، منصور، مقاله «ابوالعاص بن ربیع عبشمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۱۰-۴۱۱.