نقیب السادات: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | |||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[سادات]]، خانوادۀ بزرگی از [[نسل]] [[امام علی]]{{ع}} و [[حضرت فاطمه]]{{س}} نشأت گرفته و در نزد [[شیعیان]] ارجمند هستند. | [[سادات]]، خانوادۀ بزرگی از [[نسل]] [[امام علی]] {{ع}} و [[حضرت فاطمه]] {{س}} نشأت گرفته و در نزد [[شیعیان]] ارجمند هستند. | ||
در طول [[تاریخ]] توجه به سادات، با [[نفی]] [[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] همراه بوده است. در واقع، وجود [[سادات]] پایگاه مهمی علیه [[حکومت‌ها]] و رژیم‌ها و طبقات [[ظالم]] و [[ستمگر]] [[حاکم]] بر [[جامعه اسلامی]] بود و سادات نیز، همواره مورد تعقیب حکومت‌ها بودند. البته نه به [[دلیل]] انتساب [[خانوادگی]]، بلکه هر یک از آنان، عضوی از [[حزب]] انقلابی [[علوی]] بودند که با حکومت‌های [[جائر]] به مقابله می‌پرداختند. سادات تا سده‌های اخیر، در [[کشورهای اسلامی]] دارای حزب رسمی بنام "[[نقیب]]" و "[[نقابت]]" واز تشکیلات منظمی برخوردار بودند؛ مانند تشکیلات بخارا، بلخ، [[نیشابور]] و... در دورۀ [[ائمه]]{{عم}} [[نقبا]]، با [[امامان]] در [[ارتباط]] بوده و به منزلۀ دسته‌های [[تبلیغاتی]]، [[اقتصادی]] و [[سیاسی]] [[امام]] محسوب می‌شدند. به سیدی که از سوی [[دارالحکومه]]، [[مأمور]] رسیدگی به امور [[علویان]] بود "نقیب السادات" و سرگروه نقیبان را "نقیب النقباء" می‌گفتند<ref>تاریخ بیهقی، ص۲۳؛ فرهنگ معین، ج۴، ص۴۷۹۸.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۷۷.</ref> | در طول [[تاریخ]] توجه به سادات، با [[نفی]] [[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] همراه بوده است. در واقع، وجود [[سادات]] پایگاه مهمی علیه [[حکومت‌ها]] و رژیم‌ها و طبقات [[ظالم]] و [[ستمگر]] [[حاکم]] بر [[جامعه اسلامی]] بود و سادات نیز، همواره مورد تعقیب حکومت‌ها بودند. البته نه به [[دلیل]] انتساب [[خانوادگی]]، بلکه هر یک از آنان، عضوی از [[حزب]] انقلابی [[علوی]] بودند که با حکومت‌های [[جائر]] به مقابله می‌پرداختند. سادات تا سده‌های اخیر، در [[کشورهای اسلامی]] دارای حزب رسمی بنام "[[نقیب]]" و "[[نقابت]]" واز تشکیلات منظمی برخوردار بودند؛ مانند تشکیلات بخارا، بلخ، [[نیشابور]] و... در دورۀ [[ائمه]] {{عم}} [[نقبا]]، با [[امامان]] در [[ارتباط]] بوده و به منزلۀ دسته‌های [[تبلیغاتی]]، [[اقتصادی]] و [[سیاسی]] [[امام]] محسوب می‌شدند. به سیدی که از سوی [[دارالحکومه]]، [[مأمور]] رسیدگی به امور [[علویان]] بود "نقیب السادات" و سرگروه نقیبان را "نقیب النقباء" می‌گفتند<ref>تاریخ بیهقی، ص۲۳؛ فرهنگ معین، ج۴، ص۴۷۹۸.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۷۷.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:مفاهیم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۱
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
سادات، خانوادۀ بزرگی از نسل امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س) نشأت گرفته و در نزد شیعیان ارجمند هستند. در طول تاریخ توجه به سادات، با نفی بنی امیه و بنی عباس همراه بوده است. در واقع، وجود سادات پایگاه مهمی علیه حکومت‌ها و رژیم‌ها و طبقات ظالم و ستمگر حاکم بر جامعه اسلامی بود و سادات نیز، همواره مورد تعقیب حکومت‌ها بودند. البته نه به دلیل انتساب خانوادگی، بلکه هر یک از آنان، عضوی از حزب انقلابی علوی بودند که با حکومت‌های جائر به مقابله می‌پرداختند. سادات تا سده‌های اخیر، در کشورهای اسلامی دارای حزب رسمی بنام "نقیب" و "نقابت" واز تشکیلات منظمی برخوردار بودند؛ مانند تشکیلات بخارا، بلخ، نیشابور و... در دورۀ ائمه (ع) نقبا، با امامان در ارتباط بوده و به منزلۀ دسته‌های تبلیغاتی، اقتصادی و سیاسی امام محسوب می‌شدند. به سیدی که از سوی دارالحکومه، مأمور رسیدگی به امور علویان بود "نقیب السادات" و سرگروه نقیبان را "نقیب النقباء" می‌گفتند[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ تاریخ بیهقی، ص۲۳؛ فرهنگ معین، ج۴، ص۴۷۹۸.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۷۷.