|
|
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}} | | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = ابن سکیت| عنوان مدخل = ابن سکیت| مداخل مرتبط = [[ابن سکیت در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} |
| <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[ابن سکیت]]''' است. "'''ابن سکیت'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| | ==آشنایی اجمالی == |
| <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابن سکیت در معارف و سیره رضوی]] - [[ابن سکیت در تاریخ اسلامی]]</div>
| | [[ابو یوسف یعقوب بن اسحاق ابن سکیت]] از بزرگان اهل لغت، [[ادب]] و از شخصیت‌های بسیار بزرگ [[زمان]] خود بود. ابن سکیت در [[فصاحت]] و [[بلاغت]] سرآمد [[خلق]] و در [[نویسندگی]] و [[شعر]] در صف مقدم قرار داشت. |
|
| |
|
| ==مقدمه==
| | خاندانش اصلاً [[ایرانی]]، از استان [[خوزستان]] و از [[مردم]] [[قریه]] [[دورق]] بودند. او در پاسخ [[فراء]] که از نسبش [[پرسش]] نمود، گفت: ما اصلاً حوزی هستیم و [[پدران]] من در دورق خوزستان [[زندگی]] می‌کردند<ref>انباه الروات، ج۱، ص۲۲۰؛ نجاشی، رجال، ص۴۴۹؛ مجالس المؤمنین، ج۱، ص۵۵۶؛ وفیات الأعیان، ج۲، ص۳۰۹.</ref>. |
| [[یعقوب بن اسحاق بن یوسف دورقی اهوازی بغدادی]]، مکنی به [[ابویوسف]]، مشهور به ابن‌سکیت، [[راوی]] سرآمد در نحو و لغت<ref>تاریخ أبی الفداء، ج۲، ص۴۰؛ طبقات النسابین، ص۶۲؛ الذریعة إلی تصانیف الشیعة، ج۷، ص۱۴۱.</ref>، از راویان امام رضا{{ع}} و از [[دانشمندان]] بزرگ نحو [[کوفی]] در [[قرن سوم]] شمرده شده است<ref>وفیات الأعیان، ج۶ ص۳۹۹.</ref>. سکیت [[لقب]] پدر [[اسحاق]] بود<ref>المنتظم، ج۱۱، ص۳۱۱.</ref> که به سبب [[افراط]] در [[سکوت]] بدان ملقب گردید<ref>مجمع البحرین، ج۲، ص۲۰۵؛ المفردات، ص۴۱۶؛ تاریخ أبی‌الفداء، ج۲، ص۴۱.</ref>. ابن‌سکیت در [[سال ۱۸۶ ق]]<ref>الأعلام، ج۸، ص۱۹۵.</ref> در دورق، از شهرهای منطقه [[خوزستان]]<ref>أحسن التقاسیم، ص۲۷؛ البلدان، ابن‌فقیه، ص۴۰۹؛ صورة الأرض، ج۲، ص۲۴۹.</ref>، به [[دنیا]] آمد<ref>إنباه الرواة، ج۴، ص۵۷.</ref> و بعدها همراه پدر به [[بغداد]] رفت و در آنجا ساکن شد<ref>الفهرست، ابن‌ندیم، ص۱۹؛ الأعلام، ج۸، ص۱۹۸.</ref> و از همین رو او را اهوازی و بغدادی خوانده‌اند. | |
|
| |
|
| اسحاق مرد صالحی از [[اصحاب]] کسائی، یکی از قراء سبعه و از [[عالمان]] برجسته نحو و به ویژه لغت و [[شعر]] [[عرب]] به شمار می‌رفت<ref>الفهرست، ابن‌ندیم، ص۱۹؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰.</ref>. ابن‌سکیت نیز اشاره می‌کند که پدرش در لغت و شعر از او [[برتر]] بوده است<ref>نزهة الألباء، ص۱۳۹.</ref>. اسحاق در باب القنطرة بغداد به [[آموزش]] [[کودکان]] مشغول بود و ابن‌سکیت نیز وی را [[همراهی]] می‌کرد<ref>نزهة الألباء، ص۱۳۸-۱۳۹؛ إنباء الرواة، ج۴، ص۵۷.</ref>. نیاز به تحصیل سبب شد که به [[فراگیری علم]] از بصریون و کوفیون بپردازد<ref>معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰؛ أعیان الشیعة، ج۱۰، ص۳۰۶.</ref> از این رو، از محضر استادانی چون ابوعمرو [[شیبانی]]، فراء، ابن‌اعرابی، اثرم، نصران [[خراسانی]] که همگی از علمای عصر خویش بودند، بهره برد<ref>معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰.</ref> تا آنجا که در شمار عالمان برجسته نحو و لغت عرب و در ردیف استادانی چون ابن‌اعرابی و ثعلب قرار گرفت<ref>تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۰.</ref>. [[احمد بن یحیی]] ثعلب به نقل از [[اجماع]] اصحاب لغت، وی را عالم‌ترین فرد بعد از ابن اعرابی دانسته است<ref>مرآة الجنان، ج۲، ص۱۰۹- ۱۱۰؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۲؛ تاج العروس، ج۱، ص۶۴.</ref>. او بر [[علم قرآن]] و نحو [[کوفی]] [[تسلط]] فراوانی یافت<ref>مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰.</ref>. همان طور که پدرش در [[سفر]] حجی از [[خداوند]] خواسته بود تا پسرش [[علم]] نحو را فرا بگیرد<ref>نزهة الألباء، ص۱۳۹؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۵۸.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰؛ [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۵.</ref>
| | پدرش فردی عالم در نحو، لغت و شعر بود. او از [[اصحاب]] [[کسائی]] به شمار می‌رفت<ref>انباه الروات، ج۱، ج۱، ص۲۲۰.</ref>. چون [[بغداد]] مرکز [[دانش]] در [[جهان]] آن [[روز]] بود، به بغداد [[مسافرت]] کرد. وی در آنجا مکتب‌خانه‌ای تأسیس کرد و به [[تربیت کودکان]] پرداخت. |
|
| |
|
| ==ابن سکیت و تدریس نحو==
| | بیشتر [[علماء رجال]]، محل [[تولد]] ابن سکیت را در خوزستان (دورق) و در سال ۱۸۶ه.ق می‌دانند <ref>انباه الروات، ج۱، ج۱، ص۵۱؛ تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۲۷۳.</ref>؛ ولی دهخدا مولد او را بغداد ذکر کرده است<ref>لغت‌نامه دهخدا.</ref>. |
| ابن‌سکیت در باب القنطره [[بغداد]] به معلمی مشغول بود و در قبال فعالیت خویش مزدی دریافت می‌کرد<ref>الفلاکة و المفلوکون، ص۱۰۴.</ref>. تا آنگاه که با بِشر و "ابراهیم"، [[فرزندان]] [[هارون]] و از کاتبان [[محمد بن طاهر]] آشنا شد و به [[تعلیم]] فرزندان آنان پرداخت. از این رو، زمانی که [[عبدالله بن طاهر]] به دنبال معلمی برای فرزندان خود بود، کاتبان ابن‌طاهر وی را معرفی کردند و ابن‌طاهر ماهانه پانصد [[درهم]] به او می‌داد. ابن‌سکیت گاه به [[سامرا]] مرکز [[خلافت عباسی]] می‌رفت و با [[عبدالله بن یحیی بن خاقان]]، [[وزیر]] [[متوکل]]، گفت‌و‌گو می‌کرد. این آشنایی سبب شد تا عبدالله بن خاقان، وی را به عنوان [[معلم]] [[معتز]] و مؤید، دو فرزند متوکل، معرفی کند<ref>تاریخ مدینة دمشق، ج۷۴، ص۱۵۲؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰.</ref>. به رغم [[اعتقاد]] افرادی چون [[احمد بن عبید]] و [[عبدالله بن عبدالعزیز بن قاسم]] در [[همنشین]] نشدن با متوکل<ref>إنباه الرواة، ج۴، ص۶۰.</ref>، ابن‌سکیت این سمت را پذیرفت و همین سبب شد تا در [[زندگی]] او گشایشی حاصل شود، چرا که متوکل ماهانه دو هزار درهم به او می‌داد و علاوه بر آن، گاه پاداش‌های گران‌بهایی نیز به وی می‌بخشید، چنان که در [[مجلسی]] پنجاه هزار درهم به او بخشید<ref>مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۳.</ref>. تسلط [[یعقوب]] بر علم لغت تا آنجا بود که وی را پس از ابن‌اعرابی سرآمد لغویون خوانده‌اند و یا علم [[کوفیان]] را به ابن‌سکیت منتهی دانسته‌اند<ref>المزهر فی علوم اللغة و أنواعها، ج۲، ص۳۵۳.</ref>. با این حال، او خود را در نحو، چیره دست‌تر می‌داند<ref>الفهرست، ابن‌ندیم، ص۱۹.</ref>.
| |
|
| |
|
| ابن‌سکیت در [[شناخت]] [[شعر]] و [[شاعری]] نیز مهارت داشت، آنچنان که به گردآوری [[دیوان]] شعرای [[عرب]] پرداخت و علاوه بر آن به شرح و [[تفسیر]] برخی نیز [[اقدام]] کرد<ref>مرآة الجنان، ج۲، ص۱۰۹؛ شذرات الذهب، ج۲، ص۱۰۶.</ref>. [[ابوالعباس]] ثعلب علت [[شهرت]] وی بین [[مردم]] را بحث و بررسی [[دیوان]] [[شعر]] ابونجم عجلی دانسته است<ref>وفیات الأعیان، ج۶، ص۳۹۸؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۰.</ref>. این فعالیت‌های ابن‌سکیت سبب شد تا نقشی بزرگ در [[ادبیات عرب]] ایفا کند<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰.</ref>.
| | پدر ابن سکیت چون به تحصیل فرزندش علاقه وافری داشت، به بغداد مسافرت کرد و او را به [[مکتب]] [[اساتید]] آن عصر فرستاد. او توانست از دانش اساتیدی مانند فراء، [[ابوعمرو شیبانی]]، [[محمد بن زیاد اعرابی]]، اثرم و دیگر علمای [[بصره]] و [[کوفه]]، بهره کافی ببرد. |
|
| |
|
| ==وثاقت ابن سکیت==
| | اسحاق فردی آرام و کم حرف بود. او به سبب [[افراط]] در [[سکوت]] به سکیت یا خاموش ملقب شد و فرزندش [[یعقوب]] به ابن سکیت مشهور شد. |
| علمای رجالی [[شیعه]] و [[سنی]] او را [[راوی]] [[ثقه]] دانسته‌اند<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰؛ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ إنباء الرواة، ج۴، ص۵۶.</ref>. به گفته [[نجاشی]] کسی بر او طعنی وارد نکرده است<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ فائق المقال، ص۱۷۲.</ref> و [[علامه حلی]] در بخش اول کتاب الخلاصة او را از [[راستگویان]] و ثقات<ref>خلاصة الأقوال، ص۱۸۶.</ref> و ابن‌داود نیز در ممدوحین از وی یاد کرده است<ref>کتاب الرجال، ابن‌داود، ص۳۷۹.</ref>. [[خطیب بغدادی]] او را در [[نقل روایت]] ثقه و مورد [[اطمینان]] می‌داند<ref>تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۲۷۴.</ref>. [[ذهبی]] نیز وی را بسیار [[دیندار]] و [[نیکوکار]] خوانده است<ref>تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۰؛ تاریخ الإسلام، ذهبی، ج۹، ص۴۳۶.</ref>. ابن‌تغری بردی او را [[علامه]] دانسته است<ref>النجوم الزاهرة، ج۲، ص۳۱۸.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰.</ref>
| |
|
| |
|
| ==تشیّع این سکیت==
| | ابن سکیت در نحو و لغت فعالیت چشمگیری داشت. حتی برای تکمیل دانش خود در [[زبان عربی]]، مدتی نزد [[اعراب]] [[بدوی]] به سر برد. پس از بازگشت در محله درب القنطره بغداد به [[فرزندان]] بزرگان [[تعلیم]] داد. پس از مدتی به [[سامرا]] رفت و [[آموزش]] فرزندان [[عبدالله بن طاهر]] را به عهده گرفت. |
| ابن‌سکیت علاوه بر تمام فعالیت‌های گفته شده و [[چیرگی]] در تمامی آنها، اظهار [[تشیع]] می‌نمود<ref>إنباه الرواة، ج۴، ص۶۰؛ تاریخ العلماء النحویین، ص۲۰۱.</ref> و به نقل [[سخنان ائمه]]{{عم}} نیز می‌پرداخت. چنان که نجاشی وی را از [[خواص]] [[امام جواد]]{{ع}} و [[امام هادی]]{{ع}} دانسته<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ خلاصة الأقوال، ص۱۸۶؛ روضة المتقین، ج۱۴، ص۴۷۰.</ref> و برخی نیز او را [[راوی امام رضا]]{{ع}} قلمداد کرده و از [[ملاقات]] وی با [[امام]] سخن گفته‌اند<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۷۹؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۶۹؛ تحف العقول، ص۴۵۰.</ref>. وی [[روایات]] و مسائلی را از امام جواد{{ع}} نقل می‌کند<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ جامع الرواة، ج۲، ص۳۴۶؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۷۲.</ref>. در روایتی از [[امام رضا]]{{ع}} پیرامون [[حکمت]] [[معجزات انبیا]] چون [[معجزه]] [[عصای موسی]]{{ع}}، [[شفای بیماران]] به دست [[عیسی]]{{ع}} و [[قرآن]] [[پیامبر]]{{صل}} از امام سؤال می‌کند و امام رضا{{ع}} هر کدام از این [[معجزات]] را متناسب [[زمان]] و شرایط [[مردم]] آن [[روز]] بیان می‌فرماید<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۷۹.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰.</ref>
| |
|
| |
|
| ==استادان و راویان ابن سکیت==
| | گردآوری و تدوین اشعار [[عرب]]، دیوان‌ها و آثار پراکنده بسیاری از شعرای کهن مانند؛ [[امرؤ القیس]] و [[زهیر بن ابی سلمی]]، از دیگر خدمات [[ابن سکیت]] به شمار می‌رود<ref>وفیات الاعیان، ج۶، ص۳۹۵.</ref>. |
| [[یعقوب بن اسحاق]] از اصمعی، [[ابوعبیده فراء]] و [[ابوزید]] [[روایت]] می‌کرد<ref>معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰؛ المزهر فی علوم اللغة و أنواعها، ج۲، ص۳۵۳.</ref> و افرادی چون [[ابوالبشر بندنیجی]]، [[ابوشعیب حرانی]]، [[ابوعکرمه ضبی]]، [[ابوسعید]] سکری و دیگران از وی [[علم]] آموخته‌اند<ref>نزهة الألباء، ص۱۳۸؛ فوات الوفیات، ج۴، ص۳۳۶؛ تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۱.</ref>. کسانی همچون [[احمد بن فرج مقری]]، [[محمد بن عجلان]] اخباری، [[میمون بن هارون]] کاتب و دیگران از او روایت کرده‌اند<ref>معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰؛ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ نقد الرجال، ج۵، ص۹۴.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰.</ref>
| |
|
| |
|
| ==تألیفات ابن سکیت==
| | او اشعار بسیاری از شعرای [[اسلامی]] و [[اموی]] را جمع‌آوری کرد و آنها را از نابودی و [[فراموشی]] [[نجات]] داد. سپس به شرح و [[تفسیر]] برخی از این دیوان‌ها پرداخت<ref>نجاشی، رجال، ص۳۱۳.</ref>. |
| تعداد تألیفات ابن‌سکیت قابل توجه بوده، چنان که [[ذهبی]] تألیفات او را بالغ بر بیست اثر شمرده است<ref>تاریخ الإسلام، ذهبی، ج۵، ص۱۲۸۹.</ref>: [[اصلاح]] المنطق، در لغت<ref>مشیخة القزوینی، ص۴۸۴؛ العبر، ج۱، ص۳۴۹.</ref> که [[ابوالعباس]] [[محمد بن یزید]] مبرد آن را [[بهترین]] کتاب در [[بغداد]] دانسته است<ref>نزهة الألباء، ص۱۳۹.</ref>؛ کتاب القلب و الابدال<ref>من ذخائر ابن‌مالک، ج۱، ص۳۱۳.</ref>، کتاب الألفاظ؛ کتاب الزبرج؛ کتاب البحث؛ کتاب المقصور و الممدود؛ کتاب المذکر و المؤنث؛ کتاب الأجناس؛ کتاب الفرق؛ کتاب السرج و اللجام؛ کتاب فعل و أفعل؛ کتاب الحشرات؛ کتاب الأصوات؛ کتاب الأضداد؛ کتاب الشجر و النبات؛ کتاب الوحوش؛ کتاب الابل؛ کتاب النوادر؛ کتاب معانی الشعر الکبیر؛ کتاب معانی الشعر الصغیر؛ کتاب سرقات الشعراء و ما اتفقوا علیه؛ کتاب ما جاء فی الشعر و ما حرف عن جهته<ref>إنباه الرواة، ج۴، ص۶۱- ۶۲.</ref>؛ کتاب ما اتفق لفظه و ما اختلف معناه؛ کتاب الطیر؛ کتاب الارضین و الجبال و الاودیة و [[کتابی]] در تجمیع [[شعر]] شعرایی چون [[امرؤ القیس]]، [[زهیر]]، [[نابغه]]، اعشی، [[ابوداود]]، [[فرزدق]]...<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹-۴۵۰؛ الذریعة إلی تصانیف الشیعة، ج۱، ص۷۲، ۵۲۴؛ ج۲، ص۱۷۳- ۱۷۴، ۲۱۴، ۲۹۱، ۳۴۶؛ ج۳، ص۱۷۱؛ ج۴، ص۳۵۰؛ ج۷، ص۲۳، ۳۶؛ ج۱۰، ص۱۸۵؛ مجمع الرجال، ج۶، ص۲۷۳.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰.</ref>
| |
|
| |
|
| ==علت شهادت ابن سکیت==
| | [[نقل روایات]] و [[حدیث]] از [[ائمه اطهار]]{{عم}} از برجسته‌ترین خدمات ابن سکیت است. |
| وی که [[تشیع]] خویش را ابراز می‌کرد، سرانجام به همین سبب به دست [[متوکل]] به [[شهادت]] رسید<ref>رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ کتاب الرجال، ابن‌داود، ص۳۷۹؛ وسائل الشیعة، ج۳، ص۵۱۱.</ref>. روزی [[خلیفه عباسی]] از او درباره [[برتری]] [[فرزندان]] خویش بر [[حسنین]]{{عم}} سؤال کرد و ابن‌سکیت در جواب، بدون توجه به فرزندان [[متوکل]]، به ذکر [[فضائل]] [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} پرداخت. بر اساس [[نقلی]] دیگر، وی جواب داد: [[قنبر]]، [[غلام]] [[حضرت علی]]{{ع}}، از آن دو [[برتر]] است. متوکل از این پاسخ وی [[خشمگین]] شد و او را به طرز فجیعی به [[قتل]] رساند<ref>تاریخ ابن الوردی، ج۱، ص۲۱۹؛ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ روضة المتقین، ج۱۴، ص۴۷۱.</ref>.
| |
| همچنین بنا به نقل دیگری از [[ابوشعیب عبدالله بن حسن حرانی]] (که بنا به نقل خود از [[سال ۲۲۵ق]] تا [[زمان]] مرگش در محضر او بوده است)<ref>تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۱.</ref>، متوکل از ابن‌سکیت خواست تا مردی قرشی را [[دشنام]] دهد، اما ابن‌سکیت از این کار خودداری کرد، ولی مرد قرشی به گفته متوکل عمل کرد و ابن‌سکیت را دشنام داد. در مقابل، ابن‌سکیت نیز از متوکل خواست تا او را دشنام دهد، ولی متوکل با دیدن [[سرپیچی]] از [[دستور]] خویش در ابتدا، وی را [[مجازات]] کرد که به کشته شدن ابن‌سکیت انجامید<ref>إنباه الرواة، ج۴، ص۶۲؛ نزهة الأنباء، ص۱۴۰؛ الفلاکة و المفلوکون، ص۱۰۴.</ref>. اما خویی نقل اول را در کشته شدن وی صحیح می‌داند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۱۳۹.</ref>.
| |
|
| |
|
| بعد از کشته شدن ابن‌سکیت، متوکل ده هزار [[درهم]] به عنوان دیه به [[خانواده]] [[یعقوب]] پرداخت که برخی با استناد به این مطلب، کشتن ابن‌سکیت را جزو برنامه‌های از پیش طراحی شده متوکل دانسته‌اند<ref>نزهة الألباء، ص۱۴۰.</ref>.
| | [[نجاشی]] او را از [[اصحاب]] [[امام محمد تقی]] و [[امام علی النقی]]{{عم}} به شمار می‌آورد و می‌گوید که او نزد [[ابوجعفر جواد]] و [[ابوالحسن هادی]]{{عم}} بسیار [[محترم]] بود و از آنان روایت‌هایی نقل می‌کند. همچنین در [[نقل حدیث]] و [[روایات]]؛ [[موثق]] و [[راستگو]] به شمار می‌رود<ref>نجاشی، رجال، ص۳۱۳؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۲۱۱.</ref>. افزون بر آن از [[ملاقات]] او با [[امام رضا]]{{ع}} [[سخن]] به میان آمد<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۷۹.</ref>.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 252-254.</ref> |
| درباره سال [[وفات]] وی [[اختلافات]] بسیار در منابع وجود دارد که آن را بین سال‌های ۲۴۳، ۲۴۵، ۲۴۴، ۲۴۶ ق و در سن ۸۵ سالگی دانسته‌اند<ref>تاریخ أبی الفداء، ج۲، ص۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۱۵۹؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۵۹؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۱؛ البدایة و النهایة، ج۱۰، ص۳۸۱.</ref>.<ref>.منابع: أحسن التقاسیم فی معرفة الأقالیم، محمد بن احمد مقدسی (قرن ۴ق)، قاهره، مکتبة مدبولی، سوم، ۱۴۱۱ق؛ الأعلام، خیر الدین بن محمود معروف به زرکلی (۱۳۹۶ق)، بیروت، دار العلم للملایین، هشتم، ۱۹۸۹م، أعیان الشیعة، سید محسن بن عبدالکریم امین عاملی (۱۳۷۱ق)، تحقیق: سید حسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۶ق؛ إنباه الرواة علی أنباه النحاة، علی بن یوسف قفطی (۶۲۶ق)، تحقیق: محمد ابو الفضل ابراهیم، بیروت، المکتبة العصریة، اول، ۱۴۲۴ق، البدایة و النهایة، اسماعیل بن عمر معروف به ابن کثیر (۷۷۴ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۰۸ق؛ البلدان، احمد بن محمد معروف به ابن فقیه همدانی (۳۶۵ق)، تحقیق: یوسف هادی، بیروت، عالم الکتب، اول، ۱۴۱۶ق؛ تاج العروس من جواهر القاموس، سید محمد مرتضی بن محمد حسینی زبیدی (۱۲۰۵ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۱۴ق؛ تاریخ ابن الوردی، عمر بن مظفر معروف به ابن وردی (۷۴۹ق)، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ تاریخ أبی الفداء (المختصر فی أخبار البشر)، اسماعیل بن علی ابوالفداء (۷۳۲ق)، بیروت، دار المعرفة، بی تا: تاریخ الإسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، محمد بن احمد معروف به ذهبی (۷۴۸ق)، تصحیح: بشار عواد معروف، بیروت، دار الغرب الإسلامی، اول، ۱۴۲۴ق؛ تاریخ العلماء النحویین من البصریین و الکوفیین و غیرهم، مفضل بن محمد تنوخی معری (۴۴۲ق)، تحقیق: عبدالفتاح محمد حلو، قاهره، هجر، دوم، ۱۴۱۲ق؛ تاریخ بغداد أو مدینة السلام، احمد بن علی معروف به خطیب بغدادی (۴۶۳ق)، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ تاریخ مدینة دمشق، علی بن حسن معروف به ابن عساکر (۵۷۱ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۱۵ق؛ تحف العقول عن آل الرسول ایة حسن بن علی معروف به این شعبه حرانی (قرن ۴ق)، تحقیق و تصحیح: علی اکبر غفاری، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، دوم، ۱۴۰۴ق؛ تهذیب اللغة، محمد بن احمد از هری (۳۷۰ق)، تعلیق: عمر سلامی - عبدالکریم حامد، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۲۱ق، جامع الرواة و إزاحة الاشتباهات عن الطرق و الأسناد، محمد بن علی اردبیلی (۱۱۰۱ق)، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق؛ خلاصة الأقوال فی معرفة الرجال (رجال العلامة الحلی)، حسن بن یوسف معروف به علامه حلی (۷۲۶ق)، تحقیق: سید محمدصادق بحر العلوم، قم، مکتبة الرضی، دوم، تا ۱۴۰۲ق، الذریعة إلی تصانیف الشیعة، محمد محسن بن علی منزوی معروف به آقابزرگ تهرانی (۱۳۸۹ق)، قم، اسماعیلیان، ۱۴۰۸ق؛ رجال النجاشی، احمد بن علی معروف به نجاشی (۴۵۰ق)، تحقیق: سید موسی شبیری زنجانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ششم، ۱۳۶۵ش؛ روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محمد تقی بن مقصودعلی مجلسی (۱۰۷۰ق)، تحقیق: حسین موسوی کرمانی - علی پناه اشتهاردی، قم، بنیاد فرهنگ اسلامی کوشانپور، دوم، ۱۴۰۶ق؛ شذرات الذهب فی أخبار من ذهب، عبد الحی بن احمد حنبلی دمشقی (۱۰۸۹ق)، تحقیق: عبد القادر ارناؤوط - محمود ارناؤوط، بیروت، دار ابن کثیر، ۱۴۰۶ق؛ صورة الأرض، محمد بن حوقل نصیبی (قرن ۴ق)، بیروت، دار صادر، ۱۹۳۸م، طبقات النسابین، بکر بن عبدالله (۱۴۲۹ق)، ریاض، دار الرشد، اول، ۱۴۰۷ق؛ العبر فی خبر من غبر، محمد بن أحمد معروف به ذهبی (۷۴۸ق)، تحقیق: محمد سعید بسیونی زغلول، بیروت، دار الکتب العلمیة، بی تا، عیون أخبار الرضا، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تحقیق: سیدمهدی لاجوردی، تهران، نشر جهان، اول، ۱۳۷۸ق؛ فائق المقال فی الحدیث و الرجال، احمد بن عبدالرضا بصری (۱۰۸۵ق)، تحقیق: غلام حسین قیصریه‌ها، قم، دار الحدیث، اول، ۱۴۲۲ق، الفلاکة و المفلوکون، احمد بن علی دلجی (۸۳۸ق)، مصر، مطبعة الشعب، بیتا؛ فوات الوفیات و الذیل علیها، محمد بن شاکر کتبی (۷۶۴ق)، تحقیق و تصحیح: احسان عباس، بیروت، دار صادر، اول، ۱۹۷۴م؛ الفهرست، محمد بن اسحاق معروف به ابن ندیم (۳۸۵ق)، تحقیق و نشر: رضا تجدد، تهران، اول، ۱۳۹۱ق، الکامل فی التاریخ، علی بن محمد شیبانی معروف به ابن اثیر جزری (۶۳۰ق)، تحقیق: عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دار الکتاب العربی، اول، ۱۴۱۷ق، کتاب الرجال، حسن بن علی معروف به ابن داود حلی (۷۴۰ق)، تهران، دانشگاه تهران، اول، ۱۳۴۲ش، مجمع البحرین، فخرالدین بن محمدعلی معروف به طریحی (۱۰۸۵ق)، تحقیق: سیداحمد حسینی، تهران، المکتبة المرتضویة، دوم، ۱۳۶۲ش؛ مجمع الرجال، عنایت الله بن علی قهپایی (۹۹۳ق)، تحقیق: ضیاء الدین علامه، قم، اسماعیلیان، ۱۳۶۴ ش؛ مرآة الجنان و عبر الیقظان، عبدالله بن اسعد یافعی یمنی (۷۶۸ق)، بیروت، دارالکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ المزهر فی علوم اللغة و أنواعها، عبدالرحمن بن ابی بکر معروف به جلال الدین سیوطی (۹۱۱ق)، تحقیق: فؤاد علی منصور، بیروت، دار الکتب، اول، ۱۴۱۸ق؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، علی بن محمد نمازی شاهرودی (۱۴۰۵ق)، تهران، شفق - حیدری، اول، ۱۴۱۵ق؛ مشیخة القزوینی، عمر بن علی قزوینی (۷۵۰ق)، تحقیق: عامر حسن صبری، اول، دار البشائر الإسلامیة، ۱۴۲۶ق؛ معجم الأدباء، یاقوت بن عبدالله رومی حموی (۶۲۶ق)، بیروت، دار الفکر، سوم، ۱۴۰۰ق؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، سیدابوالقاسم بن علی اکبر موسوی خویی (۱۴۱۳ق)، قم، مرکز نشر الثقافة الإسلامیة، پنجم، ۱۴۱۳ق؛ مفردات ألفاظ القرآن، حسین بن محمد معروف به راغب اصفهانی (۵۰۲ق)، تحقیق: صفوان عدنان داوودی، دمشق - بیروت، دار القلم - الدار الشامیة، اول، ۱۴۱۲ق، المفید من معجم رجال الحدیث، محمد جواهری (معاصر)، قم، نشر محلاتی، دوم، ۱۴۲۴ق؛ من ذخائر ابن مالک فی اللغة، محمد بن عبدالله طائی جیانی (۶۷۲ق)، تحقیق: محمد مهدی عبد الحی عمار، مدینه، الجامعة الإسلامیة، ۱۴۱۸-۱۴۱۹ق؛ المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، عبدالرحمن بن علی معروف به ابن جوزی (۵۹۷ق)، تحقیق: محمد عبد القادر عطا - مصطفی عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۲ق؛ النجوم الزاهرة فی ملوک مصر و القاهرة، یوسف بن تغری بردی (۸۷۴ق)، قاهره، وزارة الثقافة و الإرشاد القومی، اول، ۱۳۹۲ق؛ نزهة الألباء فی طبقات الأدباء، عبدالرحمن بن محمد انصاری معروف به ابن انباری (۵۷۷ق)، تحقیق: ابراهیم سامرائی، اردن، مکتبة المنار، سوم، ۱۴۰۵ق؛ نقد الرجال، سید مصطفی بن حسین حسینی تفرشی (۱۰۱۵ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت ال لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۱۸ق؛ وسائل الشیعة (تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة)، محمد بن حسن معروف به حر عاملی (۱۱۰۴ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت علیها لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۰۹ق؛ وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان، احمد بن محمد برمکی اربلی معروف به ابن خلکان (۶۸۱ق)، تحقیق: احسان عباس، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۰م.</ref>.<ref>[[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۴۴۰؛ [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۵.</ref>
| | |
| | == تألیفات== |
| | #[[اصلاح]] المنطق در لغت؛ |
| | #الاضداد؛ شرح معانی متضاد کلمات؛ |
| | #الالفاظ؛ شرح واژه‌ها؛ |
| | #القلب و [[ابدال]]؛ لغت؛ |
| | #شرح [[دیوان]] الخنسا؛ |
| | #شرح دیوان [[عروة]] بن [[ورد]]؛ |
| | #شرح دیوان [[قیس بن خطیم]]؛ |
| | #الاجناس؛ |
| | #المقصور و الممدود و چندین کتاب دیگر<ref>ابن ندیم، فهرست، ص۱۲۱ و ۱۲۲؛ وفیات الاعیان، ج۲، ص۳۰۹؛ نجاشی، رجال، ج۲، ص۴۵۲؛ الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۸۴.</ref>.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 254.</ref> |
| | |
| | == [[شهادت]] ابن سکیت == |
| | ابن سکیت [[دوستدار اهل بیت]]{{عم}} و [[شیعی مذهب]] بود. به علت مشهور بودن در لغت، صرف و نحو، [[وزیر]] [[متوکل]] [[عبدالله بن یحیی بن خاقان]] او را به متوکل معرفی کرد. ابن سکیت [[تربیت]] دو تن از [[فرزندان]] او را به عهده گرفت و در [[سامرا]] ساکن شد. وی با [[شیعیان]] و [[امام جواد]] و [[امام هادی]]{{عم}} رفت و آمد داشت و به همین سبب مورد [[سعایت]] [[مخالفان]] نزد متوکل قرار گرفت. روزی متوکل با مقدمه‌چینی وارد مجلس درس او شد و در حالی که کودکانش نزد او بودند، به ابن سکیت گفت: آیا دو [[کودک]] من عزیزند یا حسن و حسین [[فرزندان علی]]{{عم}}. |
| | |
| | ابن سکیت با [[جرأت]] تمام گفت: ای متوکل! [[قنبر]] [[خادم]] علی{{ع}} از دو [[کودک]] تو بهتر است تا چه رسد به [[فرزندان]] او. |
| | |
| | [[متوکل]] از این پاسخ چنان بر آشفت که در دم دستور داد زبان وی را از قفا بیرون کشیدند و شکمش را با پاهای خود له کرد. [[شهادت]] او را در [[رجب]] سال ۲۴۳ه.ق نوشته‌اند<ref>مسند الرضا{{ع}}، ص۲۹؛ وفیات ابن خلکان، ج۶، ص۴۰۰.</ref>.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 255.</ref> |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
| {{منابع}} | | {{منابع}} |
| # [[پرونده: 1100514.jpg|22px]] [[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت - مقدسی (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه امام رضا ج۱''']] | | # [[پرونده:1100366.jpg|22px]] [[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|'''اصحاب ایرانی ائمه اطهار''']] |
| # [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']]
| |
| {{پایان منابع}} | | {{پایان منابع}} |
|
| |
|
| خط ۴۱: |
خط ۴۹: |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| [[رده:مدخل]] | | [[رده:ابن سکیت]] |
| [[رده:اعلام]]
| |
| [[رده:راویان امام رضا]]
| |
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ابن سکیت است. ابن سکیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابن سکیت در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد