سجود: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[سجود در قرآن]] - [[سجود در حدیث]] - [[سجود در کلام اسلامی]]| پرسش مرتبط  = سجود (پرسش)}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[سجود در قرآن]] - [[سجود در کلام اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
 
== مقدمه ==
== مقدمه ==
* '''سُجود''' به معنای [[خضوع]]، کرنش و [[فروتنی]] است. یکی از [[واجبات]] [[نماز]] هم سجود است، یعنی پیشانی بر [[زمین]] و [[خاک]] نهادن در پیشگاه [[خدا]]. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر [[زمین]] قرار بگیرد. به انجام این کار "[[سجده]]" گویند. در هر رکعت از [[نماز]] دو [[سجده]] [[واجب]] است. سجود به قصد [[پرستش]] تنها در برابر [[خداوند]] جایز است. [[رکوع]] و سجود، هر کدام به نوعی نشانه [[تواضع]] در پیشگاه [[پروردگار]] است. [[سجده]] یکی از [[بهترین]] حالات [[بنده]] است که به [[خدا]] نزدیک می‌شود و با آن از [[تکبّر]] دور می‌گردد. [[بهترین]] چیزی که باید بر آن [[سجده]] کرد، [[خاک]]، به‌ویژه [[تربت]] [[امام حسین|سید الشهدا]] {{ع}} است. نام [[سوره]] ۳۲ [[قرآن]] هم "[[سجده]]" است. در چهار [[سوره]] [[قرآن]] ([[سوره]] علق، [[نجم]]، [[سجده]] و فصّلت) آیاتی است که هنگام [[خواندن]] و شنیدن آنها باید [[سجده]] کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.
سُجود به معنای [[خضوع]]، کرنش و [[فروتنی]] است. یکی از [[واجبات]] [[نماز]] هم سجود است، یعنی پیشانی بر [[زمین]] و [[خاک]] نهادن در پیشگاه [[خدا]]. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر [[زمین]] قرار بگیرد. به انجام این کار "[[سجده]]" گویند. در هر رکعت از [[نماز]] دو [[سجده]] [[واجب]] است. سجود به قصد [[پرستش]] تنها در برابر [[خداوند]] جایز است. [[رکوع]] و سجود، هر کدام به نوعی نشانه [[تواضع]] در پیشگاه [[پروردگار]] است. [[سجده]] یکی از [[بهترین]] حالات [[بنده]] است که به [[خدا]] نزدیک می‌شود و با آن از [[تکبّر]] دور می‌گردد. [[بهترین]] چیزی که باید بر آن [[سجده]] کرد، [[خاک]]، به‌ویژه [[تربت]] [[امام حسین|سید الشهدا]] {{ع}} است. نام [[سوره]] ۳۲ [[قرآن]] هم "[[سجده]]" است. در چهار [[سوره]] [[قرآن]] ([[سوره]] علق، [[نجم]]، [[سجده]] و فصّلت) آیاتی است که هنگام [[خواندن]] و شنیدن آنها باید [[سجده]] کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]
# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۱: خط ۱۲:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:سجود]]
[[رده:عبادت]]

نسخهٔ ‏۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۸

مقدمه

سُجود به معنای خضوع، کرنش و فروتنی است. یکی از واجبات نماز هم سجود است، یعنی پیشانی بر زمین و خاک نهادن در پیشگاه خدا. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر زمین قرار بگیرد. به انجام این کار "سجده" گویند. در هر رکعت از نماز دو سجده واجب است. سجود به قصد پرستش تنها در برابر خداوند جایز است. رکوع و سجود، هر کدام به نوعی نشانه تواضع در پیشگاه پروردگار است. سجده یکی از بهترین حالات بنده است که به خدا نزدیک می‌شود و با آن از تکبّر دور می‌گردد. بهترین چیزی که باید بر آن سجده کرد، خاک، به‌ویژه تربت سید الشهدا (ع) است. نام سوره ۳۲ قرآن هم "سجده" است. در چهار سوره قرآن (سوره علق، نجم، سجده و فصّلت) آیاتی است که هنگام خواندن و شنیدن آنها باید سجده کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند[۱].

منابع

پانویس