توریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[توریه در قرآن]] - [[توریه در فقه سیاسی]] - [[توریه در معارف و سیره امام جواد]] | پرسش مرتبط  = }}
| موضوع مرتبط = توریه
| عنوان مدخل  = توریه
| مداخل مرتبط = [[توریه در قرآن]] - [[توریه در حدیث]] - [[توریه در فقه اسلامی]] - [[توریه در فقه سیاسی]] - [[توریه در معارف و سیره امام جواد]]
| پرسش مرتبط  =  
}}
 
== مقدمه ==
== مقدمه ==
توریه، بر وزن "توصیه" آن است که گوینده، مفهومی غیر از آنچه که شنونده، از ظاهر کلامش برداشت می‌کند، [[اراده]] کند و اغلب، در جایی است که الفاظ از نظر لغوی و عرفی قابلیت دو معنا را داشته باشد<ref>مکاسب، ج۲، ص۱۷.</ref>. از همین رو، با [[دروغ]] متفاوت است<ref>مکاسب، ج۲، ص۱۷؛ المکاسب المحرّمه، ج۲، ص۳۹.</ref>؛ به عنوان مثال: [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} برای بیرون نرفتن از [[شهر]] و [[شکستن بت‌ها]]، تمارض و اظهار [[بیماری]] کرد که در واقع، منظور وی از [[بیماری]]، [[بیماری]] [[روحی]] بوده و [[شکستن بت‌ها]] را از [[بت]] بزرگ دانسته است<ref>الاحتجاج، ص۱۹۴؛ مکاسب، ج۲، ص۱۹؛ وسایل الشیعه، ج۸، ص۵۷۹، کتاب الحج، باب ۱۴۱ من ابواب احکام العشرة؛ الوافی، ج۳، ص۱۵۸.</ref>، و نیز "[[حجاج]]" - [[خلیفه عباسی]] - نظر "[[سعید بن جبیر]]" را دربارۀ خویش جویا شد. او گفت: "به عقیدۀ من تو [[عادل]] هستی"<ref>تفسیرنمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.</ref> (مرادش از [[عادل]]، عدول‌کننده از [[حق]] بود). گاهی از توریه، به "معاریض" تعبیر می‌گردد<ref>تفسیر نمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۶۸.</ref>.
توریه، بر وزن "توصیه" آن است که گوینده، مفهومی غیر از آنچه که شنونده، از ظاهر کلامش برداشت می‌کند، [[اراده]] کند و اغلب، در جایی است که الفاظ از نظر لغوی و عرفی قابلیت دو معنا را داشته باشد<ref>مکاسب، ج۲، ص۱۷.</ref>. از همین رو، با [[دروغ]] متفاوت است<ref>مکاسب، ج۲، ص۱۷؛ المکاسب المحرّمه، ج۲، ص۳۹.</ref>؛ به عنوان مثال: [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} برای بیرون نرفتن از [[شهر]] و [[شکستن بت‌ها]]، تمارض و اظهار [[بیماری]] کرد که در واقع، منظور وی از [[بیماری]]، [[بیماری]] [[روحی]] بوده و [[شکستن بت‌ها]] را از [[بت]] بزرگ دانسته است<ref> الاحتجاج، ص۱۹۴؛ مکاسب، ج۲، ص۱۹؛ وسایل الشیعه، ج۸، ص۵۷۹، کتاب الحج، باب ۱۴۱ من ابواب احکام العشرة؛ الوافی، ج۳، ص۱۵۸.</ref>، و نیز "[[حجاج]]" - [[خلیفه عباسی]] - نظر "[[سعید بن جبیر]]" را دربارۀ خویش جویا شد. او گفت: "به عقیدۀ من تو [[عادل]] هستی"<ref>تفسیرنمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.</ref> (مرادش از [[عادل]]، عدول‌کننده از [[حق]] بود). گاهی از توریه، به "معاریض" تعبیر می‌گردد<ref>تفسیر نمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۶۸.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۷: خط ۱۱:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:توریه]]
[[رده:اصطلاحات فقهی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۵

مقدمه

توریه، بر وزن "توصیه" آن است که گوینده، مفهومی غیر از آنچه که شنونده، از ظاهر کلامش برداشت می‌کند، اراده کند و اغلب، در جایی است که الفاظ از نظر لغوی و عرفی قابلیت دو معنا را داشته باشد[۱]. از همین رو، با دروغ متفاوت است[۲]؛ به عنوان مثال: حضرت ابراهیم (ع) برای بیرون نرفتن از شهر و شکستن بت‌ها، تمارض و اظهار بیماری کرد که در واقع، منظور وی از بیماری، بیماری روحی بوده و شکستن بت‌ها را از بت بزرگ دانسته است[۳]، و نیز "حجاج" - خلیفه عباسی - نظر "سعید بن جبیر" را دربارۀ خویش جویا شد. او گفت: "به عقیدۀ من تو عادل هستی"[۴] (مرادش از عادل، عدول‌کننده از حق بود). گاهی از توریه، به "معاریض" تعبیر می‌گردد[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. مکاسب، ج۲، ص۱۷.
  2. مکاسب، ج۲، ص۱۷؛ المکاسب المحرّمه، ج۲، ص۳۹.
  3. الاحتجاج، ص۱۹۴؛ مکاسب، ج۲، ص۱۹؛ وسایل الشیعه، ج۸، ص۵۷۹، کتاب الحج، باب ۱۴۱ من ابواب احکام العشرة؛ الوافی، ج۳، ص۱۵۸.
  4. تفسیرنمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.
  5. تفسیر نمونه، ج۱۹، ص۹۶-۹۵.
  6. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۶۸.