الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۱

امام رضا (ع) دهمین نفر از چهارده معصوم(ع) و هشتمین پیشوای مسلمانان، ۱۱ ذی قعده سال ۱۴۸ه. ق. در مدینه به دنیا آمد. پدر ارجمندش موسی بن جعفر(ع) و مادر آن حضرت خیزران نامیده می‌شد.

در دوران امامت حضرت رضا مکتب اهل بیت(ع) از جهت علمی و اجتماعی به حدّی رشد کرده و گسترش یافته بود که می‌توانست قدرت سیاسی را تجربه نماید. برخلاف شروع امامت پدرش، امامت آن جناب به طور علنی و با قدرت شروع شد. خلفای عباسی معاصر آن امام معصوم(ع) سه نفر بودند: هارون، محمد امین و عبدالله مأمون. واگذاری منصب ولایت‌عهدی به امام رضا(ع) از چاره‌هایی‌ بود که برای گریز از خطر شیعه یافتند. بدین‌سان، دوران امامت امام رضا(ع) را به دو دوره پیش و پس از ولایت‌عهدی تقسیم کرد. دوره نخست از سال ۱۸۳ تا ۲۰۱ یعنی از آغاز امامت تا سفر به خراسان و دوره دوم از سال ۲۰۱ تا ۲۰۳ (شهادت حضرت).

مشهور است که برجستگی‌های اخلاقی آن امام همام(ع) عبارت بوده‌اند از:

زهد و بندگی: علی بن موسی(ع) در بی‌رغبتی به دنیا و بندگی خدا، جهد فراوان داشت.
فروتنی: در برابر مردم بسیار فروتن بود. هیچ گاه با کسی تندی نکرد و کلام کسی را نبُرید و پایش را هنگام نشستن پیش کسی دراز نکرد یا به دیوار تکیه نداد.
علم و آگاهی: دانش امام رضا(ع) را نمی‌توان با کسی از مردمان زمانه‌اش به قیاس نهاد. فضل و برتری علمی‌اش همواره در مناظراتی که با علما و بزرگان دیگر ادیان و فِرَق برگزار می‌شد، آشکار بود.
سخاوت و بخشش: امام رضا(ع) همچون پدران پاک خویش در این صفت شهره دوست و دشمن بود..
فصاحت و بلاغت: چون امام رضا(ع) در تشریح و بیان موضوعی لب به سخن می‌گشود، هر شنونده‌ای را به سکوت وا می‌داشت و بر هر کسی اثر می‌نهاد.

مأمون که با ولایت‌عهدی امام رضا(ع) کار را بر خویش سخت کرده و به اهداف خویش نیز نرسیده بود، تصمیم بر قتل امام رضا(ع) گرفت و در آخر ماه صَفر سال ۲۰۳ ه. آن امام همام را در پنجاه و پنج سالگی به شهادت رساند. مرقد مطهر امام رضا(ع) در طوس در قریه‌ای به نام سناباد از نوقان در مکانی معروف به مشهد است که در آن زمان جزء زمین "حمید بن قحطبه" بوده است

ادامه

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[احمد بن موسی الکاظم|احمد بن موسی الکاظم]]''' مشهور به «[[شاه چراغ]]»، میان [[فرزندان]] [[امام کاظم]] {{ع}} جایگاه ویژه‌ای داشته و به [[لقب]] سیدالسادات مشهور بوده است. جایگاه ایشان به گونه‌ای است که [[شیخ مفید]]، ضمن بیان فرزندان [[امام]] [[موسی کاظم]] {{ع}}، پس از بیان اینکه [[برترین]] فرزندان امام کاظم، امام رضا {{ع}} است، بی‌درنگ به ذکر عظمت [[روحی]] احمد بن موسی می‌پردازد و ایشان را به اوصافی چون کریم، جلیل‌القدر و صاحب ورع و [[زهد]] می‌ستاید و از محبوبیت خاص ایشان نزد [[امام کاظم]] {{ع}} و [[اهل]] بیتشان سخن می‌گوید.
+'''[[امام رضا|امام رضا]]''' {{ع}} دهمین نفر از [[چهارده معصوم]]{{ع}} و هشتمین [[پیشوای مسلمانان]]، ۱۱ [[ذی قعده]] سال ۱۴۸ه. ق. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. پدر ارجمندش [[موسی بن جعفر]]{{ع}} و مادر آن حضرت [[خیزران]] نامیده می‌شد.
-احمد بن موسی از فضلای عصر خود بوده و [[روایات]] بسیاری را از پدرانش به خاطر داشته و نقل کرده است و نسخه‌های متعددی از [[قرآن]] را با دست خود نوشته است. همچنین منقول است که ایشان بیش از هزار [[بنده]] را [[آزاد]] کرده است.
+در دوران [[امامت]] [[حضرت رضا]] مکتب [[اهل بیت]]{{عم}} از جهت [[علمی]] و [[اجتماعی]] به حدّی [[رشد]] کرده و گسترش یافته بود که می‌توانست [[قدرت سیاسی]] را [[تجربه]] نماید. برخلاف شروع امامت پدرش، امامت آن جناب به طور علنی و با [[قدرت]] شروع شد. [[خلفای عباسی]] معاصر آن [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} سه نفر بودند: [[هارون]]، محمد امین و [[عبدالله مأمون]]. واگذاری منصب [[ولایت‌عهدی]] به [[امام رضا]]{{ع}} از چاره‌هایی‌ بود که برای [[گریز]] از خطر [[شیعه]] یافتند. بدین‌سان، دوران [[امامت امام رضا]]{{ع}} را به دو دوره پیش و پس از ولایت‌عهدی تقسیم کرد. دوره نخست از سال ۱۸۳ تا ۲۰۱ یعنی از آغاز امامت تا [[سفر]] به [[خراسان]] و دوره دوم از سال ۲۰۱ تا ۲۰۳ (شهادت حضرت).
-مادر احمد بن موسی که در منابع از وی با کنیه “امّ‌احمد” یاد می‌شود، جایگاه ویژه‌ای نزد امام کاظم {{ع}} داشته و مورد وثوق ایشان بوده و از [[گواهان]] [[وصیت]] ایشان به شمار می‌آمده است و برای [[دفاع]] از وصیت ایشان مورد [[پرسش]] قرار می‌گیرد. احمد بن موسی نیز چون مادرش نزد امام کاظم {{ع}} جایگاه خاصی داشت. [[احترام]] و محبت امام به ایشان مشهود و مشهور بوده است.
+مشهور است که برجستگی‌های [[اخلاقی]] آن امام همام{{ع}} عبارت بوده‌اند از:
+# '''[[زهد]] و [[بندگی]]:''' علی بن موسی{{ع}} در بی‌رغبتی به [[دنیا]] و [[بندگی خدا]]، جهد فراوان داشت.
+# '''[[فروتنی]]:''' در برابر مردم بسیار [[فروتن]] بود. هیچ گاه با کسی تندی نکرد و [[کلام]] کسی را نبُرید و پایش را هنگام نشستن پیش کسی دراز نکرد یا به دیوار تکیه نداد.
+# '''[[علم]] و [[آگاهی]]:''' [[دانش]] امام رضا{{ع}} را نمی‌توان با کسی از [[مردمان]] زمانه‌اش به قیاس نهاد. فضل و [[برتری]] علمی‌اش همواره در مناظراتی که با [[علما]] و بزرگان دیگر [[ادیان]] و فِرَق برگزار می‌شد، آشکار بود.
+# '''[[سخاوت]] و [[بخشش]]:''' [[امام رضا]]{{ع}} همچون پدران [[پاک]] خویش در این صفت شهره [[دوست]] و [[دشمن]] بود..
+# '''[[فصاحت]] و [[بلاغت]]:''' چون امام رضا{{ع}} در تشریح و بیان موضوعی لب به سخن می‌گشود، هر شنونده‌ای را به [[سکوت]] وا می‌داشت و بر هر کسی اثر می‌نهاد.
-[[علامه مجلسی]] نقل می‌کند: پس از [[شهادت امام کاظم]] {{ع}}، جماعات زیادی از [[مردم مدینه]] به در [[خانه]] امّ‌احمد آمدند تا با أحمد بن موسی {{ع}} به عنوان “امام” بیعت کنند. [[مجلسی]] علت این کار را آن می‌داند که ایشان شخصی [[عابد]]، [[پارسا]]، [[فاضل]]، صاحب جلالت و [[کرامت]] بود و همه این [[فضائل]]، [[خلق]] را به این [[گمان]] افکنده بود که وی [[امام]] پس از [[حضرت موسی بن جعفر]] {{ع}} است. احمد بن موسی {{ع}} با همه افرادی که برای [[بیعت]] حاضر شده بودند به [[مسجد]] رفت و از همه آنان بیعت گرفت. سپس بر فراز [[منبر]] رفت و خطبه‌ای در نهایت [[بلاغت]] و [[فصاحت]] ایراد کرد و سپس فرمود: همانطور که اکنون همه شما با من بیعت کردید و بیعت من به گردن شماست، من نیز با برادرم [[علی بن موسی الرضا]] {{ع}} بیعت کرده‌ام. بدانید که او امام و [[خلیفه پیامبر]] {{صل}} است و پس از پدرم او [[ولیّ]] خداست که اطاعتش بر من و شما از جانب [[خدا]] و [[پیامبر]] {{صل}} [[واجب]] شده است. تمام حاضران سخن ایشان را تصدیق کردند و با احمد بن موسی {{ع}} به در خانه [[امام رضا]] {{ع}} رفتند و با ایشان بیعت کردند. امام نیز [[برادر]] را بدین خاطر [[دعا]] کرد.
+[[مأمون]] که با ولایت‌عهدی امام رضا{{ع}} کار را بر خویش سخت کرده و به اهداف خویش نیز نرسیده بود، تصمیم بر [[قتل]] [[امام رضا]]{{ع}} گرفت و در آخر ماه صَفر سال ۲۰۳ ه. آن امام همام را در پنجاه و پنج سالگی به شهادت رساند. مرقد مطهر امام رضا{{ع}} در طوس در قریه‌ای به نام سناباد از نوقان در مکانی معروف به [[مشهد]] است که در آن [[زمان]] جزء [[زمین]] "حمید بن قحطبه" بوده است
-پس از اینکه امام رضا{{ع}} به مرو رفت، احمد بن موسی {{ع}} در [[مدینه]] به امور خاندان امام کاظم {{ع}} و [[شیعیان]] مشغول شد تا اینکه [[اخبار]] نگران‌کننده‌ای درباره [[تغییر]] موضع [[مأمون]] درباره [[امام رضا]] {{ع}} و به [[شهادت]] رساندن حضرت منتشر شد و لذا ایشان به قصد مرو حرکت کردند. در باب مسیر این کاروان اختلاف‌نظر وجود دارد. بیشتر منابع معتقدند این کاروان از [[اهواز]] و شیراز راهی [[خراسان]] بود، اما در نزدیکی‌های شیراز متوقف شد و پس از [[جنگی]] خونین بسیاری از آنان در همین منطقه به [[شهادت]] رسیده و به خاک سپرده شدند.
-<div class="mainpage_box_more">[[احمد بن موسی الکاظم|ادامه]]</div>
+<div class="mainpage_box_more">[[امام رضا|ادامه]]</div>