بحث:خطبه غدیریه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «== مقدمه == روز غدیر خم، پس از نصب امیر المؤمنین {{ع}} به خلافت، کسانی آمدند و به آن حضرت، ولایتش را تهنیت گفتند، یا با عبارت {{عربی|لیهنئک یا بن أبی طالب}}<ref>بر تو گوارا باد، ای پسر ابو طالب.</ref> یا با تعبیر "بخّ بخّ" که مرادف "...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
روز [[غدیر خم]]، پس از [[نصب]] [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} به [[خلافت]]، کسانی آمدند و به آن حضرت، [[ولایت|ولایتش]] را تهنیت گفتند، یا با عبارت {{عربی|لیهنئک یا بن أبی طالب}}<ref>بر تو گوارا باد، ای پسر ابو طالب.</ref> یا با تعبیر "بخّ بخّ" که مرادف "به‌به" و تبریک و تهنیت‌گویی است. از جملۀ آنان [[عمر بن خطاب]] بود که گفت: {{عربی|بَخْ بَخْ لَكَ يَا عَلِيُّ أَصْبَحْتَ مَوْلَايَ وَ مَوْلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ }} و این تهنیت‌گویی‌ها به امر [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} بود. [[دستور]] داد برای [[امام علی|علی]] {{ع}} خیمه‌ای زدند و از [[مسلمانان]] خواست دسته دسته وارد شده و به آن حضرت تبریک بگویند و به عنوان [[امام علی|امیر المؤمنین]] بر او [[سلام]] کنند<ref>ارشاد، ج۱ ص ۱۷۶</ref> هرچند برخی از آن تهنیت‌گویان چندی بعد به [[مخالفت]] پرداختند و او را از [[خلافت]] [[محروم]] کردند، که [[عمر]] یکی از آنان بود. [[ابوبکر]]، [[عثمان]]، [[طلحه]]، [[زبیر]] هم از پیشتازان در آن تهنیت‌گویی بودند. [[علامه امینی]] از منابع متعدد [[اهل سنت]]، تهنیت‌گویی به آن حضرت را [[نقل]] می‌کند "حدود ۶۰ مأخذ"<ref>الغدیر، ج ۱ ص ۲۷۳ نیز فضائل الخمسة من الصحاح السته، ج ۱ ص ۳۸۴</ref> و آن را در | روز [[غدیر خم]]، پس از [[نصب]] [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} به [[خلافت]]، کسانی آمدند و به آن حضرت، [[ولایت|ولایتش]] را تهنیت گفتند، یا با عبارت {{عربی|لیهنئک یا بن أبی طالب}}<ref>بر تو گوارا باد، ای پسر ابو طالب.</ref> یا با تعبیر "بخّ بخّ" که مرادف "به‌به" و تبریک و تهنیت‌گویی است. از جملۀ آنان [[عمر بن خطاب]] بود که گفت: {{عربی|بَخْ بَخْ لَكَ يَا عَلِيُّ أَصْبَحْتَ مَوْلَايَ وَ مَوْلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ }} و این تهنیت‌گویی‌ها به امر [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} بود. [[دستور]] داد برای [[امام علی|علی]] {{ع}} خیمه‌ای زدند و از [[مسلمانان]] خواست دسته دسته وارد شده و به آن حضرت تبریک بگویند و به عنوان [[امام علی|امیر المؤمنین]] بر او [[سلام]] کنند<ref>ارشاد، ج۱ ص ۱۷۶</ref> هرچند برخی از آن تهنیت‌گویان چندی بعد به [[مخالفت]] پرداختند و او را از [[خلافت]] [[محروم]] کردند، که [[عمر]] یکی از آنان بود. [[ابوبکر]]، [[عثمان]]، [[طلحه]]، [[زبیر]] هم از پیشتازان در آن تهنیت‌گویی بودند. [[علامه امینی]] از منابع متعدد [[اهل سنت]]، تهنیت‌گویی به آن حضرت را [[نقل]] می‌کند "حدود ۶۰ مأخذ"<ref>الغدیر، ج ۱ ص ۲۷۳ نیز فضائل الخمسة من الصحاح السته، ج ۱ ص ۳۸۴</ref> و آن را در ارتباط با [[عید]] بودن [[روز غدیر]] مورد بحث قرار می‌دهد. این تهنیت‌گویی، [[دلیل]] آن است که آنان از [[حدیث غدیر]] و کلمه "[[مولی]]" مفهوم [[خلافت]] و [[رهبری]] را فهمیدند و بر این منصب مهم تبریک گفتند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۰۷.</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۱
مقدمه
روز غدیر خم، پس از نصب امیر المؤمنین (ع) به خلافت، کسانی آمدند و به آن حضرت، ولایتش را تهنیت گفتند، یا با عبارت لیهنئک یا بن أبی طالب[۱] یا با تعبیر "بخّ بخّ" که مرادف "به‌به" و تبریک و تهنیت‌گویی است. از جملۀ آنان عمر بن خطاب بود که گفت: بَخْ بَخْ لَكَ يَا عَلِيُّ أَصْبَحْتَ مَوْلَايَ وَ مَوْلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ و این تهنیت‌گویی‌ها به امر پیامبر خدا (ص) بود. دستور داد برای علی (ع) خیمه‌ای زدند و از مسلمانان خواست دسته دسته وارد شده و به آن حضرت تبریک بگویند و به عنوان امیر المؤمنین بر او سلام کنند[۲] هرچند برخی از آن تهنیت‌گویان چندی بعد به مخالفت پرداختند و او را از خلافت محروم کردند، که عمر یکی از آنان بود. ابوبکر، عثمان، طلحه، زبیر هم از پیشتازان در آن تهنیت‌گویی بودند. علامه امینی از منابع متعدد اهل سنت، تهنیت‌گویی به آن حضرت را نقل می‌کند "حدود ۶۰ مأخذ"[۳] و آن را در ارتباط با عید بودن روز غدیر مورد بحث قرار می‌دهد. این تهنیت‌گویی، دلیل آن است که آنان از حدیث غدیر و کلمه "مولی" مفهوم خلافت و رهبری را فهمیدند و بر این منصب مهم تبریک گفتند[۴].
پانویس
- ↑ بر تو گوارا باد، ای پسر ابو طالب.
- ↑ ارشاد، ج۱ ص ۱۷۶
- ↑ الغدیر، ج ۱ ص ۲۷۳ نیز فضائل الخمسة من الصحاح السته، ج ۱ ص ۳۸۴
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۰۷.