مکر و فریبکاری در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده: | [[رده:مکر و فریبکاری]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۵۵
این مدخل زیرشاخهٔ بحث مکر و فریبکاری است. مکر و فریبکاری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مکر و فریبکاری در قرآن - مکر و فریبکاری در حدیث - مکر و فریبکاری در اخلاق اسلامی - مکر و فریبکاری در فقه سیاسی - مکر و فریبکاری در جامعه‌شناسی اسلامی - نفی مکر و فریبکاری در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط نداردمعناشناسی
خدع به معنای مخفی کردنِ آنچه در شأن او ظهور است، به قصد اضرار و منع خیر[۱] و نیز به معنای حیله‌گری، نیرنگ بازی است[۲].
در قرآن کریم آمده است: ﴿وَإِنْ يُرِيدُوا أَنْ يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللَّهُ﴾[۳].
خدعه، نیرنگ و دورویی از ویژگی‌های بارز منافقان در مواجهه با پیامبر اکرم (ص) و مسلمانان بوده است.
خدعه در فرهنگ سیاسی
در فرهنگ سیاسی به فریبکاری و تقلّب یا به اصطلاح "با یک روی در دو محراب بودن" (که صفت نفاق است) خدعه و دودوزه بازی اطلاق می‌شود[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۲۸.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۱۰.
- ↑ «و اگر بخواهند تو را فریب دهند بی‌گمان خداوند تو را بسنده است» سوره انفال، آیه ۶۲.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۱۲۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۴۹.