سلام بر حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
درودی است که هنگام | سلام بر حسین درودی است که هنگام نوشیدن آب خنک بر زبان می‌آید. به عربی گفته می‌شود: {{عربی|سلام الله على الحسين و اصحابه}}. [[امام سجاد]]، [[امام صادق]] و [[ائمه]] دیگر، هنگام نوشیدن آب، از حسین{{ع}} یاد می‌کردند. از خود [[سید الشهدا]] (یا بعنوان زبان حال) نقل شده که: {{متن حدیث|شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي}}<ref>الخصائص الحسینیه، شوشتری، ص۹۹.</ref>. [[شیعیان]] من! هرگاه [[آب گوارا]] نوشیدید، مرا یاد کنید، هرگاه غریب یا شهیدی را شنیدید، بر من [[گریه]] کنید. آب و [[تشنگی]]، تداعی‌کنندۀ عاشورای حسین است و هر [[مرثیه‌خوانی]] نیز از [[فرات]] و آب و [[عطش]]، گریز به صحرای [[کربلا]] می‌زند و از حسین عطشان یاد می‌کند<ref>صلوات خاص امام حسن و امام حسین، بحار الأنوار، ج۹۱، ص۷۴؛ سلام بلندی بر این امام شهید است، مراجعه شود.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۲۴۷.</ref> | ||
== مقدمه == | |||
[[شهادت]] تشنه‌کامانۀ [[امام حسین]]{{ع}}، چنان داغ و [[غم]] سنگینی بر [[دل‌ها]] نهاده است که می‌سزد با دیدن هر [[نهر]] و چشمه و با [[نوشیدن]] هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن حضرت، یاد شود،؛ چراکه آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ عاشورائیان [[شهید]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه [[حسین بن علی]] را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: {{متن حدیث|مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ{{ع}} وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ}}<ref>امالی صدوق، ص۱۲۲.</ref>؛ هر که آب بنوشد و حسین{{ع}} را یاد کند و [[قاتل]] او را [[لعن]] نماید، برای او هزار [[حسنه]] نوشته می‌شود و هزار [[گناه]] از او محو می‌گردد. از این‌رو، [[شیعه]]، هنگام نوشیدن آب، بر حسین بن علی [[سلام]] می‌دهد و می‌گوید: سلام بر لب تشنه‌ات، یا حسین، سلام الله علی الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام [[محرّم]]، می‌نویسند: “آبی بنوش و [[لعنت]] [[حق]] بر یزید کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود [[سیدالشهدا]] هم نقل شده که فرمود: {{متن حدیث|شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي}}<ref>الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.</ref> | |||
[[امام سجاد]]{{ع}} نیز سال‌های سال، از شهادت پدر با [[لب تشنه]] یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام [[افطار]] غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: {{متن حدیث|قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً}}<ref>لهوف، ص۲۰۹.</ref>. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند. این یادکرد پیوسته از شهادت مظلومانۀ حسین{{ع}} با لب تشنه، احیای خاطرۀ آن [[روز]] پرحادثه است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۵۰۷.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۳
مقدمه
سلام بر حسین درودی است که هنگام نوشیدن آب خنک بر زبان می‌آید. به عربی گفته می‌شود: سلام الله على الحسين و اصحابه. امام سجاد، امام صادق و ائمه دیگر، هنگام نوشیدن آب، از حسین(ع) یاد می‌کردند. از خود سید الشهدا (یا بعنوان زبان حال) نقل شده که: «شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي»[۱]. شیعیان من! هرگاه آب گوارا نوشیدید، مرا یاد کنید، هرگاه غریب یا شهیدی را شنیدید، بر من گریه کنید. آب و تشنگی، تداعی‌کنندۀ عاشورای حسین است و هر مرثیه‌خوانی نیز از فرات و آب و عطش، گریز به صحرای کربلا می‌زند و از حسین عطشان یاد می‌کند[۲].[۳]
مقدمه
شهادت تشنه‌کامانۀ امام حسین(ع)، چنان داغ و غم سنگینی بر دل‌ها نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن حضرت، یاد شود،؛ چراکه آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ عاشورائیان شهید است. امام صادق(ع) فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه حسین بن علی را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: «مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ(ع) وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ»[۴]؛ هر که آب بنوشد و حسین(ع) را یاد کند و قاتل او را لعن نماید، برای او هزار حسنه نوشته می‌شود و هزار گناه از او محو می‌گردد. از این‌رو، شیعه، هنگام نوشیدن آب، بر حسین بن علی سلام می‌دهد و می‌گوید: سلام بر لب تشنه‌ات، یا حسین، سلام الله علی الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام محرّم، می‌نویسند: “آبی بنوش و لعنت حق بر یزید کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود سیدالشهدا هم نقل شده که فرمود: «شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي»[۵]
امام سجاد(ع) نیز سال‌های سال، از شهادت پدر با لب تشنه یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: «قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً»[۶]. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند. این یادکرد پیوسته از شهادت مظلومانۀ حسین(ع) با لب تشنه، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است[۷].
منابع
پانویس
- ↑ الخصائص الحسینیه، شوشتری، ص۹۹.
- ↑ صلوات خاص امام حسن و امام حسین، بحار الأنوار، ج۹۱، ص۷۴؛ سلام بلندی بر این امام شهید است، مراجعه شود.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۴۷.
- ↑ امالی صدوق، ص۱۲۲.
- ↑ الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.
- ↑ لهوف، ص۲۰۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۵۰۷.