رضایت در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{سیره معصوم}} | {{سیره معصوم}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۴
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل رضایت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- "رضاء" عربی، و "رضا" فارسی (اسم مصدر)، و در منابع لغت فارسی به معنای: ۱- خشنودی، خوشدلی؛ ۲- صلاح، صواب‌دید آمده است[۱]. "رضاء" در متون لغت عربی به معنای خشنودی[۲] و ضد سخط است[۳]، و به معنای اختیار کردن نیز آمده است[۴]، و اصل این ماده به موافقت میل آدمی به آن‌چه با آن مواجه است دلالت دارد[۵].
- در اصطلاح، عبارت است از ترک اعتراض بر مقدرات الهیه در باطن و ظاهر، قولاً و فعلاً[۶]، به گونه‌ای که بنده مقامی بیش‌تر از آن‌چه خدا آن را قرار داده است، طلب نکند[۷]، که این خود بالاترین درجه تکامل است؛ زیرا تکامل دارای درجاتی است: اول: صبر؛ دوم:تنزیه خداوند؛ سوم: سپاس و ستایش پروردگار؛ چهارم: رضا به قضای الهی[۸].
- در شناخت دقیق‌تر حد و مرزهای مفهوم رضا، توجه به نکات ذیل که علامه طباطبایی مطرح فرموده است روشن‌گر و راه‌گشا است:
- "رضا" از مفاهیمی است که صاحبان شعور و اصحاب اراده با آن توصیف می‌شوند، و در مقابل آن، صفت خشم و سخط قرار دارد، و هر دو وصف وجودی هستند (نه چون علم و جهل که علم وجودی و جهل عدم علم است).
- رضا و خشنودی همواره به اوصاف و افعال مربوط می‌شود، نه به ذوات، چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَرَضُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا﴾[۹].
- رضا عین اراده نیست، هر چند هر عملی که اراده بدان تعلق گیرد، بعد از وقوع، ممکن است رضایت هم به دنبال داشته باشد. زیرا، اراده همواره به امری مربوط می‌شود که هنوز واقع نشده، و رضا همواره به چیزی تعلق می‌گیرد که واقع شده و یا وقوعش فرض شده باشد[۱۰].
- بنابراین، رضا در اخلاق اسلامی، یک صفت نفسانی است که قوام وجودش به فرد دارای رضایت است، نه به عمل مورد رضایت. رضا به قضا و قدر خداوند در اخلاق اسلامی، به معنای مقدرات خداوند را بر اساس خیر و صلاح و موافق میل خود دیدن و اختیار خود را به خداوند سپردن است[۱۱][۱۲].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۲، ص۱۶۵۹.
- ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن، ترجمه و تحقیق: سید غلامرضا خسروی حسینی، ج۲، ص۸۰.
- ↑ قرشی، سید علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۱۰۴.
- ↑ معزی فیومی، احمد بن محمد، مصباح المنیر، ص۲۳۰.
- ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۲.
- ↑ نراقی، ملا احمد، معراج السعاده، ص۶۱۲.
- ↑ انصاری، خواجه عبدالله، شرح منازل السائرین، ترجمه و شرح: عبدالرزاق لاهیجی کاشانی، ص۱۱۴.
- ↑ قرائتی، محسن، تفسیر نور، ج۷، ص۴۱۲.
- ↑ «و به زندگی این جهان خشنودند» سوره یونس، آیه ۷.
- ↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، مترجم: سید محمدباقر موسوی همدانی، ج۱۷، ص۳۶۶-۳۶۷.
- ↑ نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زندگی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۵۴.
- ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.