رضایت در اخلاق اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث رضایت است. رضایت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: رضایت در قرآن - رضایت در فقه سیاسی - رضایت در معارف و سیره نبوی - رضایت در معارف و سیره رضوی - رضایت در سیره معصوم - رضایت در اخلاق اسلامی - رضایت در روان‌شناسی اسلامی - رضایت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

"رضا" در منابع لغت فارسی، به معنای: ۱- خشنودی، خوشدلی؛ ۲- صلاح، صواب‌دید آمده است. در متون لغت عربی به معنای خشنودی و ضد سخط است، و به معنای اختیار کردن نیز آمده است، و اصل این ماده به موافقت میل آدمی به آن‌چه با آن مواجه است دلالت دارد.

در اصطلاح، عبارت است از ترک اعتراض بر مقدرات الهیه در باطن و ظاهر، قولاً و فعلاً، به گونه‌ای که بنده مقامی بیش‌تر از آن‌چه خدا آن را قرار داده است، طلب نکند، که این خود بالاترین درجه تکامل است؛ زیرا تکامل دارای درجاتی است: اول: صبر؛ دوم:تنزیه خداوند؛ سوم: سپاس و ستایش پروردگار؛ چهارم: رضا به قضای الهی.

در شناخت دقیق‌تر حد و مرزهای مفهوم رضا، توجه به نکات ذیل که علامه طباطبایی مطرح فرموده است روشن‌گر و راه‌گشا است:

1. "رضا" از مفاهیمی است که صاحبان شعور و اصحاب اراده با آن توصیف می‌شوند، و در مقابل آن، صفت خشم و سخط قرار دارد، و هر دو وصف وجودی هستند (نه چون علم و جهل که علم وجودی و جهل عدم علم است).
2. رضا و خشنودی همواره به اوصاف و افعال مربوط می‌شود، نه به ذوات، چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَرَضُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا﴾.
3. رضا عین اراده نیست، هر چند هر عملی که اراده بدان تعلق گیرد، بعد از وقوع، ممکن است رضایت هم به دنبال داشته باشد. زیرا، اراده همواره به امری مربوط می‌شود که هنوز واقع نشده، و رضا همواره به چیزی تعلق می‌گیرد که واقع شده و یا وقوعش فرض شده باشد.

بنابراین، رضا در اخلاق اسلامی، یک صفت نفسانی است که قوام وجودش به فرد دارای رضایت است، نه به عمل مورد رضایت. رضا به قضا و قدر خداوند در اخلاق اسلامی، به معنای مقدرات خداوند را بر اساس خیر و صلاح و موافق میل خود دیدن و اختیار خود را به خداوند سپردن است.