رشوه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}})) |
||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
[[رده:رشوه در فقه سیاسی]] | [[رده:رشوه در فقه سیاسی]] | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] |
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۵۱
- اين مدخل از زیرشاخههای بحث رشوه است. "رشوه" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل رشوه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
رشوه در لغت، به معنای پاره است[۱] و در اصطلاح فقهی، جنس یا پولی است که قاضی، جهت صدور حکم یا کمک فکری به یکی از اصحاب دعوی، درخواست و اخذ میکند[۲] و در اصطلاح فقه سیاسی مالی است که در ازای صدور حکم، به ارباب قضا دهند و یا از روی ترس و یا به طمع رسیدن به منصبی از مناصب دیوانی و اجرایی، به کارگزاران و صاحبان مناصب حکومتی اعطا نمایند[۳]. رشوهخواری از آفات سیاست[۴] و از عوامل مهم فساد اداری، اجتماعی و عاملی در جهت تضییع حقوق افراد جامعه و نافرمانی از خداوند است[۵]. اولین رشوه سیاسی که آشکارا در تاریخ اسلام رخ داد، رشوه عمرو بن عاص از معاویة بن ابی سفیان راجع به ولایت مصر بوده است[۶]. امام علی(ع) راجع به رشوهخواری و آفات آن میفرماید: “شما نیک میدانید که هرگز نسزد که نوامیس، خونها، دستاوردها، قوانین و رهبری مسلمانان در اختیار گرسنه چشمی باشد که اموال مسلمانان را میدان تاخت و تاز آزمندیاش سازد... و یا رشوهخواری که حقوق را پایمال کرده و سیر پرونده را در هر مرحله متوقف سازد”[۷][۸].
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ معین، ج۲، ص۱۶۵۸؛ لغتنامه دهخدا، ج۸، ص۱۲۰۹۱.
- ↑ مکاسب، ج۱، ص۲۴۰؛ مفتاح الکرامه، ج۱۲، ص۳۰۰؛ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۱۴۷-۱۴۶؛ مصباح الفقاهه، ج۱، ص۲۶۳-۲۶۲.
- ↑ ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۷۵ و ۱۲۵.
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۱.
- ↑ تهذیب الاحکام، ج۶، ص۳۶۸؛ وسایل الشیعه، ج۱۲، باب ۵ من ابواب ما یکتسب به، حدیث ۲، ۸، ۱۰، ۱۲ و ۱۶.
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۲۶؛ سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۷۱.
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۱.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژهنامه فقه سیاسی، ص ۱۱۵.