سیره اجتماعی امام مهدی در عصر ظهور چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پرسشهای وابسته== +== پرسشهای وابسته ==)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پاسخ نخست== +== پاسخ نخست ==)) |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
==عبارتهای دیگری از این پرسش== | ==عبارتهای دیگری از این پرسش== | ||
== پاسخ نخست== | == پاسخ نخست == | ||
[[پرونده:11992.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمد رضا حکیمی]]]] | [[پرونده:11992.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمد رضا حکیمی]]]] | ||
::::::آقای '''[[محمد رضا حکیمی]]'''، در کتاب ''«[[خورشید مغرب (کتاب)|خورشید مغرب]]»'' در اینباره گفته است: | ::::::آقای '''[[محمد رضا حکیمی]]'''، در کتاب ''«[[خورشید مغرب (کتاب)|خورشید مغرب]]»'' در اینباره گفته است: |
نسخهٔ ۱۹ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۱۵
سیره اجتماعی امام مهدی در عصر ظهور چیست؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
مدخل بالاتر | مهدویت / آشنایی با امام مهدی |
سیره اجتماعی امام مهدی در عصر ظهور چیست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارتهای دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آقای محمد رضا حکیمی، در کتاب «خورشید مغرب» در اینباره گفته است:
- «چون مهدی(ع) درآید - پس از سختیها که افتد، و جنگها که رود - ظلم و ستم را براندازد، و سراسر زمین را از عدل و داد بیا کند. هیچجای در زمین باقی نماند، مگر اینکه از برکت عدل و احسان او فیض برد و زنده شود، حتی جانوران و گیاهان نیز از این برکت و عدالت و داد و نکویی بهرهمند گردند[۱]. و همه مردم، در زمان مهدی، توانگر و بینیاز شوند[۲].
- عدالت مهدی چنان باشد، که بر هیچ کس، در هیچچیز، به هیچگونه، ستمی نرود. نخستین نشانه عدل او آن است که سخنگویان حکومت او، در مکه، فریاد زنند: "هرکس نماز فریضه خویش را، در کنار حجر الاسود و محل طواف، خوانده است، و اکنون میخواهد نماز نافله بخواند، به کناری رود، تا حق کسی پایمال نگردد، و هرکس میخواهد نماز فریضه بخواند، بیاید و بخواند"[۳]»[۴].
پرسشهای وابسته
منبعشناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ بحار الانوار، ج۱۰. در این باره، روایات، بسیار است و معروف.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۱، ص۱۴۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۴۲۷.
- ↑ حکیمی، محمد رضا، خورشید مغرب، ص ۳۳.