دارالامان: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[دارالامان در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | |||
== مقدمه == | |||
دارالامان، شامل تمامی سرزمین‌هایی ([[شهرها]] یا کشورها) است که اهالی آنها از نوعی [[قرارداد]] [[امان]]، به طور موقت یا دائم برخوردار بوده‌اند<ref>تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۹۰ و ۱۰۵؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۹۲.</ref>. | دارالامان، شامل تمامی سرزمین‌هایی ([[شهرها]] یا کشورها) است که اهالی آنها از نوعی [[قرارداد]] [[امان]]، به طور موقت یا دائم برخوردار بوده‌اند<ref>تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۹۰ و ۱۰۵؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۹۲.</ref>. | ||
[[تئوری]] دارالامان، نوعی [[پیمان]] بین المللی است که [[فقها]] آن را “عقد استیمان” یا [[عقد]] [[امان]] نامیده و منشأ شکل‌گیری آن برگرفته از آیۀ {{متن قرآن|وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست به او پناه ده تا کلام خداوند را بشنود سپس او را به پناهگاه وی برسان؛ این بدان روست که اینان گروهی نادانند» سوره توبه، آیه ۶.</ref> و [[قرارداد صلح]] [[حدیبیه]] توسط [[پیامبر]]{{صل}} است. نخستین بار، در [[سال ششم هجری]]، [[پیامبر]]{{صل}} در [[حدیبیه]] با [[کافران]] [[قرارداد]] [[امان]] بست<ref>الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۱۳۸؛ سیره حلبی، ج۳ ص۲۴.</ref>. | |||
[[تئوری]] دارالامان، نوعی [[پیمان]] بین المللی است که [[فقها]] آن را “عقد استیمان” یا [[عقد]] [[امان]] نامیده و منشأ شکل‌گیری آن برگرفته از آیۀ {{متن قرآن|وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست به او پناه ده تا کلام خداوند را بشنود سپس او را به پناهگاه وی برسان؛ این بدان روست که اینان گروهی نادانند» سوره توبه، آیه ۶.</ref> و [[قرارداد صلح]] [[حدیبیه]] توسط [[پیامبر]] {{صل}} است. نخستین بار، در [[سال ششم هجری]]، [[پیامبر]] {{صل}} در [[حدیبیه]] با [[کافران]] [[قرارداد]] [[امان]] بست<ref>الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۱۳۸؛ سیره حلبی، ج۳ ص۲۴.</ref>. | |||
مراحل اجرایی [[قرارداد]] [[امان]] از این قرار است<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج۲، ص۱۴؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۳۲؛ مسند احمد، ج۶، ص۳۳؛ سنن ترمذی، ج۸، ص۲۰.</ref>: | مراحل اجرایی [[قرارداد]] [[امان]] از این قرار است<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج۲، ص۱۴؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۳۲؛ مسند احمد، ج۶، ص۳۳؛ سنن ترمذی، ج۸، ص۲۰.</ref>: | ||
# [[امام]] [[مسلمین]]، می‌توانست با همۀ [[ملت‌ها]] و دولت‌های [[جهان]]، [[قرارداد]] [[امان]] منعقد نماید؛ | # [[امام]] [[مسلمین]]، می‌توانست با همۀ [[ملت‌ها]] و دولت‌های [[جهان]]، [[قرارداد]] [[امان]] منعقد نماید؛ | ||
# نمایندۀ [[امام]] و [[حاکم اسلامی]]، نسبت به [[همسایگان]] قلمرو حکومتش (مرزنشینان) مجاز بود از [[قرارداد]] [[امان]] استفاده کند، ولی به اهالی یک [[کشور]] نمی‌توانست [[امان]] بدهد؛ | # نمایندۀ [[امام]] و [[حاکم اسلامی]]، نسبت به [[همسایگان]] قلمرو حکومتش (مرزنشینان) مجاز بود از [[قرارداد]] [[امان]] استفاده کند، ولی به اهالی یک [[کشور]] نمی‌توانست [[امان]] بدهد؛ | ||
#هر یک از [[مسلمانان]] این [[حق]] را داشتند که از جانب خود به یک یا چند تن از [[کافران]] [[امان]] دهند. [[قرارداد]] [[امان]] به صورت کتبی یا شفاهی، به مدت یک سال انجام می‌شد و [[مستأمن]]، در دارالامان به مقتضای [[قرارداد]]، [[مصونیت]] کامل داشته و از همه [[حقوق انسانی]] برخوردار بود. گفتنی است، [[دارالعهد]]، [[دارالذمه]]، [[دارالصلح]]، [[دارالهدنه]]، دارالحیاد، دارالموادعة و [[دارالاسلام]] از دارالامان به شمار می‌آید<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۹۶.</ref>. | # هر یک از [[مسلمانان]] این [[حق]] را داشتند که از جانب خود به یک یا چند تن از [[کافران]] [[امان]] دهند. [[قرارداد]] [[امان]] به صورت کتبی یا شفاهی، به مدت یک سال انجام می‌شد و [[مستأمن]]، در دارالامان به مقتضای [[قرارداد]]، [[مصونیت]] کامل داشته و از همه [[حقوق انسانی]] برخوردار بود. گفتنی است، [[دارالعهد]]، [[دارالذمه]]، [[دارالصلح]]، [[دارالهدنه]]، دارالحیاد، دارالموادعة و [[دارالاسلام]] از دارالامان به شمار می‌آید<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۹۶.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۸: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۸
دارالامان از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دارالامان در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
دارالامان، شامل تمامی سرزمین‌هایی (شهرها یا کشورها) است که اهالی آنها از نوعی قرارداد امان، به طور موقت یا دائم برخوردار بوده‌اند[۱].
تئوری دارالامان، نوعی پیمان بین المللی است که فقها آن را “عقد استیمان” یا عقد امان نامیده و منشأ شکل‌گیری آن برگرفته از آیۀ ﴿وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْلَمُونَ﴾[۲] و قرارداد صلح حدیبیه توسط پیامبر (ص) است. نخستین بار، در سال ششم هجری، پیامبر (ص) در حدیبیه با کافران قرارداد امان بست[۳].
مراحل اجرایی قرارداد امان از این قرار است[۴]:
- امام مسلمین، می‌توانست با همۀ ملت‌ها و دولت‌های جهان، قرارداد امان منعقد نماید؛
- نمایندۀ امام و حاکم اسلامی، نسبت به همسایگان قلمرو حکومتش (مرزنشینان) مجاز بود از قرارداد امان استفاده کند، ولی به اهالی یک کشور نمی‌توانست امان بدهد؛
- هر یک از مسلمانان این حق را داشتند که از جانب خود به یک یا چند تن از کافران امان دهند. قرارداد امان به صورت کتبی یا شفاهی، به مدت یک سال انجام می‌شد و مستأمن، در دارالامان به مقتضای قرارداد، مصونیت کامل داشته و از همه حقوق انسانی برخوردار بود. گفتنی است، دارالعهد، دارالذمه، دارالصلح، دارالهدنه، دارالحیاد، دارالموادعة و دارالاسلام از دارالامان به شمار می‌آید[۵].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۹۰ و ۱۰۵؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۹۲.
- ↑ «و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست به او پناه ده تا کلام خداوند را بشنود سپس او را به پناهگاه وی برسان؛ این بدان روست که اینان گروهی نادانند» سوره توبه، آیه ۶.
- ↑ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۱۳۸؛ سیره حلبی، ج۳ ص۲۴.
- ↑ المبسوط فی فقه الامامیه، ج۲، ص۱۴؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۳۲؛ مسند احمد، ج۶، ص۳۳؛ سنن ترمذی، ج۸، ص۲۰.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۹۶.