حبیب بن عمرو (غیر منسوب ۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
حبیب یکی از [[یاران امیرالمؤمنین]] {{ع}}است که در [[کوفه]] ساکن بود و هنگام [[شهادت]] [[حضرت]] بر بالین آن [[امام همام]] حاضر بود و با [[حضرت]] مطالبی گفت و گو کرد. | حبیب یکی از [[یاران امیرالمؤمنین]] {{ع}}است که در [[کوفه]] ساکن بود و هنگام [[شهادت]] [[حضرت]] بر بالین آن [[امام همام]] حاضر بود و با [[حضرت]] مطالبی گفت و گو کرد. | ||
حبیب می‌گوید: در موقعی که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} ضربت خورد و در بستر [[شهادت]] قرار گرفت به خدمتش شرفیاب شدم و عرض کردم: ای [[امیرمؤمنان]]، این جراحت چیزی نیست و برای شما باکی نخواهد داشت، در این موقع [[امام]] {{ع}} خطاب به من فرمود: | حبیب می‌گوید: در موقعی که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} ضربت خورد و در بستر [[شهادت]] قرار گرفت به خدمتش شرفیاب شدم و عرض کردم: ای [[امیرمؤمنان]]، این جراحت چیزی نیست و برای شما باکی نخواهد داشت، در این موقع [[امام]] {{ع}} خطاب به من فرمود: «ای حبیب! به [[خدا]] قسم ساعتی بیش نمی‌پاید که از شما جدا خواهم شد»<ref>{{متن حدیث|يَا حَبِيبُ أَنَا وَ اللَّهِ مُفَارِقُكُمُ السَّاعَةَ}}</ref>. حبیب می‌گوید: در این هنگام من گریستم و [[ام کلثوم]] هم که در کنار [[امام]] {{ع}} نشسته بود، گریست. [[حضرت]] به [[ام کلثوم]] فرمود: «دخترم چرا [[گریه]] می‌کنی؟» عرض کرد: برای این که به زودی از ما جدا می‌شوی. [[امام]] {{ع}} فرمود: «ای دخترم [[گریه]] نکن که به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر آنچه را که من میبینم، تو هم می‌دیدی، هرگز نمی‌گریستی»<ref>{{متن حدیث|يَا بُنَيَّةِ لَا تَبْكِيِنَّ فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَيْنَ مَا يَرَى أَبُوكِ مَا بَكَيْتِ}}</ref>. | ||
حبیب می‌گوید: از [[حضرت]] پرسیدم: ای [[امیرمؤمنان]]! مگر چه می‌بینید؟ فرمود: | حبیب می‌گوید: از [[حضرت]] پرسیدم: ای [[امیرمؤمنان]]! مگر چه می‌بینید؟ فرمود: «ای حبیب! [[فرشتگان]] [[آسمان]] (و) [[زمین]] را در پی هم میبینم، و [[انبیای الهی]] را که منتظرند تا مرا ببینند و این هم برادرم [[محمد]]، [[رسول خدا]] {{صل}} است که نزد من نشسته و میفرماید: ای [[علی]]! پیش ما بیا، عالمی که در [[انتظار]] توست، برایت بسی بهتر از جهانی است که در آن هستی»<ref>{{متن حدیث| يَا حَبِيبُ أَرَى مَلَائِكَةَ السَّمَاءِ وَ النَّبِيِّينَ بَعْضَهُمْ فِي أَثَرِ بَعْضٍ وُقُوفاً إِلَى أَنْ يَتَلَقَّوْنِي وَ هَذَا أَخِي مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص جَالِسٌ عِنْدِي يَقُولُ اقْدَمْ فَإِنَّ أَمَامَكَ خَيْرٌ لَكَ مِمَّا أَنْتَ فِيهِ}}</ref>. | ||
همو می‌گوید: من هنوز خارج نشده بودم که چشم‌های [[حضرت]] روی هم آمد و [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] و [[روح]] بلندش به [[ملکوت]] اعلی پیوست<ref>امالی صدوق، مجلس ۵۲ ح۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۳۶۰-۳۶۱.</ref> | همو می‌گوید: من هنوز خارج نشده بودم که چشم‌های [[حضرت]] روی هم آمد و [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] و [[روح]] بلندش به [[ملکوت]] اعلی پیوست<ref>امالی صدوق، مجلس ۵۲ ح۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۳۶۰-۳۶۱.</ref> | ||
== حبیب و [[خطبه امام]] [[حسن]] {{ع}} == | == حبیب و [[خطبه امام]] [[حسن]] {{ع}} == | ||
حبیب در ادامه [[حدیث]] فوق [[نقل]] می‌کند: فردای آن روز که [[حضرت علی]] {{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} بر [[منبر]] ایستاد و پس از [[حمد]] و [[ثنای الهی]] درباره [[مقام]] و [[منزلت امام]] [[علی]] {{ع}} [[خطبه]] خواندند و چنین گفتند: | حبیب در ادامه [[حدیث]] فوق [[نقل]] می‌کند: فردای آن روز که [[حضرت علی]] {{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} بر [[منبر]] ایستاد و پس از [[حمد]] و [[ثنای الهی]] درباره [[مقام]] و [[منزلت امام]] [[علی]] {{ع}} [[خطبه]] خواندند و چنین گفتند: «ای [[مردم]]، در این [[شب]] بود که [[قرآن]] نازل شد، و در این [[شب]] بود که [[عیسی بن مریم]] (به [[آسمان]]) بالا رفت، و در این [[شب]] [[یوشع بن نون]] کشته شد، و در این [[شب]] [[امیرمؤمنان]] پدرم از [[دنیا]] رفت، به [[خدا]] [[سوگند]] هیچ کدام از اوصیای [[پیامبران]] گذشته پیش از پدرم به [[بهشت]] نروند و به دیگران، و [[مقام]] و [[منزلت]] او چنان بود که هرگاه [[رسول خدا]] {{صل}} او را به [[جبهه]] جهادی میفرستاد، [[جبرئیل]] از سمت راست و [[میکائیل]] از سمت چپ همراه او [[نبرد]] میکردند، و هیچ [[درهم]] و دیناری از او به جای نمانده جز هفتصد [[درهم]] که از [[حقوق]] خود پس‌انداز کرده بود تا خادمی برای [[خانواده]] خود بخرد»<ref>{{متن حدیث|أَيُّهَا النَّاسُ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ نَزَلَ الْقُرْآنُ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ رُفِعَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ {{ع}} وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ قُتِلَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ مَاتَ أَبِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} وَ اللَّهِ لَا يَسْبِقُ أَبِي أَحَدٌ كَانَ قَبْلَهُ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا مَنْ يَكُونُ بَعْدَهُ وَ إِنْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} لَيَبْعَثُهُ فِي السَّرِيَّةِ فَيُقَاتِلُ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ وَ مَا تَرَكَ صَفْرَاءَ وَ لَا بَيْضَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَائِهِ كَانَ يَجْمَعُهَا لِيَشْتَرِيَ بِهَا خَادِماً لِأَهْلِهِ...}}؛ امالی صدوق، مجلس ۵۲، ح۴.</ref><ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۳۶۱-۳۶۲.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. حبیب بن عمرو از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حبیب بن عمرو در تاریخ اسلامی - حبیب بن عمرو در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| حبیب بن عمرو | |
|---|---|
 تصویر قدیمی از مسجد کوفه | |
| نام کامل | حبیب بن عمرو |
| جنسیت | مرد |
| محل زندگی | کوفه |
| از اصحاب | امام علی |
مقدمه
حبیب یکی از یاران امیرالمؤمنین (ع)است که در کوفه ساکن بود و هنگام شهادت حضرت بر بالین آن امام همام حاضر بود و با حضرت مطالبی گفت و گو کرد. حبیب می‌گوید: در موقعی که امیرالمؤمنین (ع) ضربت خورد و در بستر شهادت قرار گرفت به خدمتش شرفیاب شدم و عرض کردم: ای امیرمؤمنان، این جراحت چیزی نیست و برای شما باکی نخواهد داشت، در این موقع امام (ع) خطاب به من فرمود: «ای حبیب! به خدا قسم ساعتی بیش نمی‌پاید که از شما جدا خواهم شد»[۱]. حبیب می‌گوید: در این هنگام من گریستم و ام کلثوم هم که در کنار امام (ع) نشسته بود، گریست. حضرت به ام کلثوم فرمود: «دخترم چرا گریه می‌کنی؟» عرض کرد: برای این که به زودی از ما جدا می‌شوی. امام (ع) فرمود: «ای دخترم گریه نکن که به خدا سوگند، اگر آنچه را که من میبینم، تو هم می‌دیدی، هرگز نمی‌گریستی»[۲].
حبیب می‌گوید: از حضرت پرسیدم: ای امیرمؤمنان! مگر چه می‌بینید؟ فرمود: «ای حبیب! فرشتگان آسمان (و) زمین را در پی هم میبینم، و انبیای الهی را که منتظرند تا مرا ببینند و این هم برادرم محمد، رسول خدا (ص) است که نزد من نشسته و میفرماید: ای علی! پیش ما بیا، عالمی که در انتظار توست، برایت بسی بهتر از جهانی است که در آن هستی»[۳]. همو می‌گوید: من هنوز خارج نشده بودم که چشم‌های حضرت روی هم آمد و جان به جان آفرین تسلیم و روح بلندش به ملکوت اعلی پیوست[۴].[۵]
حبیب و خطبه امام حسن (ع)
حبیب در ادامه حدیث فوق نقل می‌کند: فردای آن روز که حضرت علی (ع) به شهادت رسید، امام حسن مجتبی (ع) بر منبر ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی درباره مقام و منزلت امام علی (ع) خطبه خواندند و چنین گفتند: «ای مردم، در این شب بود که قرآن نازل شد، و در این شب بود که عیسی بن مریم (به آسمان) بالا رفت، و در این شب یوشع بن نون کشته شد، و در این شب امیرمؤمنان پدرم از دنیا رفت، به خدا سوگند هیچ کدام از اوصیای پیامبران گذشته پیش از پدرم به بهشت نروند و به دیگران، و مقام و منزلت او چنان بود که هرگاه رسول خدا (ص) او را به جبهه جهادی میفرستاد، جبرئیل از سمت راست و میکائیل از سمت چپ همراه او نبرد میکردند، و هیچ درهم و دیناری از او به جای نمانده جز هفتصد درهم که از حقوق خود پس‌انداز کرده بود تا خادمی برای خانواده خود بخرد»[۶][۷]
منابع
پانویس
- ↑ «يَا حَبِيبُ أَنَا وَ اللَّهِ مُفَارِقُكُمُ السَّاعَةَ»
- ↑ «يَا بُنَيَّةِ لَا تَبْكِيِنَّ فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَيْنَ مَا يَرَى أَبُوكِ مَا بَكَيْتِ»
- ↑ « يَا حَبِيبُ أَرَى مَلَائِكَةَ السَّمَاءِ وَ النَّبِيِّينَ بَعْضَهُمْ فِي أَثَرِ بَعْضٍ وُقُوفاً إِلَى أَنْ يَتَلَقَّوْنِي وَ هَذَا أَخِي مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص جَالِسٌ عِنْدِي يَقُولُ اقْدَمْ فَإِنَّ أَمَامَكَ خَيْرٌ لَكَ مِمَّا أَنْتَ فِيهِ»
- ↑ امالی صدوق، مجلس ۵۲ ح۴.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۰-۳۶۱.
- ↑ «أَيُّهَا النَّاسُ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ نَزَلَ الْقُرْآنُ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ رُفِعَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ (ع) وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ قُتِلَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ مَاتَ أَبِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) وَ اللَّهِ لَا يَسْبِقُ أَبِي أَحَدٌ كَانَ قَبْلَهُ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا مَنْ يَكُونُ بَعْدَهُ وَ إِنْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) لَيَبْعَثُهُ فِي السَّرِيَّةِ فَيُقَاتِلُ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ وَ مَا تَرَكَ صَفْرَاءَ وَ لَا بَيْضَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَائِهِ كَانَ يَجْمَعُهَا لِيَشْتَرِيَ بِهَا خَادِماً لِأَهْلِهِ...»؛ امالی صدوق، مجلس ۵۲، ح۴.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۱-۳۶۲.