اوتاد: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۷

مقدمه

اوتاد جمع وَتَد به معنای میخ‌ها و نام برخی از یاران برجسته حضرت مهدی (ع) است. در قرآن آمده است: ﴿وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا﴾^[۱]. برخی باتوجه به این آیه گفته‌اند می‌توان نتیجه گرفت که اوتاد، مردانی خالص‌اند که همچون کوه استوار و در خدمت حضرت مهدی (ع) به سر می‌برند^[۲]. برخی از اوتاد به سی نفری که همواره در خدمت حضرت مهدی (ع) هستند و هرگاه یکی از آنها بمیرد، فرد صالح دیگری جانشین او می‌شود، تعبیر کرده‌اند^[۳]. امام صادق (ع) و امام باقر (ع) فرمودند: «به ناگزیر، برای صاحب این امر، غیبتی است و به ناگزیر در غیبت او کناره‌‏گیری است. و نیکو جایگاهی است مدینه. و با وجود سی نفر ملازم هیچ گونه وحشتی نخواهد بود»^[۴].

در صفت اوتاد آمده است: آنان قومی هستند که طرفة العینی از پروردگارشان غفلت نمی‌کنند و از دنیا مگر قوت روزانه جمع نمی‌کنند و از آنان، لغزش‌های بکر صادر نمی‌شود^[۵]. برخی گفته‌اند: اوتاد، چهار تن از اولیاء هستند که همیشه در عالم برقرارند و اگر یکی از آنها بمیرد، دیگری به جای او می‌آید^[۶].

در حدیث قدسی آمده که خداوند عزّ و جلّ‌ به پیغمبرش (ص) فرمود: ای احمد! آیا می‌دانی که چرا تو را بر سایر انبیاء برتری دادم‌؟ عرض کرد: نه!، فرمود: به یقین، خوی نیک، سخاوت طبع و رحمتی که بر خلق داشتی؛ و همچنین اوتاد الارض، اوتاد نشدند جز بدین صفات^[۷]. از این حدیث برمی‌آید: همچنان‌که کوه‌ها، میخ‌های ظاهری زمین‌اند^[۸] که زمین با آنها معتدل و متوازن می‌ماند، در عالم معنا نیز اولیاء الله، میخ‌های نگهدارِ زمین‌اند^[۹].

آیه ﴿وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا﴾^[۱۰] از معجزات قرآن کریم است. زیرا اکنون دانشمندان پس از گذشت سال‌ها از نزول این آیه پی به راز این آیه برده‌اند. دانشمندان کشف کرده‌اند که زمین مانند گویی است که مرکز آن از آهن مذاب پر شده است و در بیرونی‌ترین لایه کره زمین پوسته‌ای سرد و سخت قرار دارد که قطر آن حدود ۳۰ کیلومتر است و در زیر آن لایه‌ای است به نام «جبه» که تا عمق ۲۹۰۰ کیلومتری امتداد دارد و به مواد خمیری و در نهایت مذاب هسته زمین متصل می‌شود. کوه‌ها مانند میخ‌هایی پوسته زمین را به جبه متصل کرده‌اند. بنا به نظریه زمین‌شناسان همان گونه که کوه‌ها از روی زمین سر به فلک کشیده‌اند، به همان مقدار هم ریشه در زمین دوانده‌اند، و اگر این ریشه کوه‌ها نبود، پوسته زمین بر اثر گردش زمین و تفاوت چگالی آن با مواد مذاب داخلی، بر روی مواد مذاب به گردش در می‌آمد و موجب اصطکاک میان پوسته و مواد مذاب و گرم شدن پوسته زمین می‌شد که این امر غیر مسکون شدن کره زمین را در پی داشت. اکنون با توجه به این معجزه قرآنی در توضیح اوتاد می‌توان به اهمیت «اوتاد» که نام گروهی از اصحاب حضرت حجت است، پی برد. یعنی می‌توان آنان را واسطه آرامش زمین و برقرار حیات موجودات دانست که اگر آنان نبودند، همانا زندگی مردم بر روی زمین غیرممکن بود^[۱۱].

پرسش مستقیم

اوتاد چه کسانی هستند؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

↑ «ما کوه‌ها را میخ‌های زمین قرار دادیم»، سوره نبأ، ۷.
↑ ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۰۰.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.
↑ «لَا بُدَّ لِصَاحِبِ‏ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ‏ غَيْبَةٍ وَ لَا بُدَّ لَهُ‏ فِي‏ غَيْبَتِهِ‏ مِنْ‏ عُزْلَةٍ وَ نِعْمَ‏ الْمَنْزِلُ‏ طَيْبَةُ وَ مَا بِثَلَاثِينَ‏ مِنْ‏ وَحْشَةٍ‏‏‏»؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۴۰، روایت ۱۶؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۶۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۴۱.
↑ نجم الثاقب، باب نهم.
↑ معارف و معاریف، ج ۲، ص ۵۴۵.
↑ بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۲۹.
↑ سوره نبأ، ۷.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۳۹؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۹۴.
↑ «و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۲۸.

[1] «ما کوه‌ها را میخ‌های زمین قرار دادیم»، سوره نبأ، ۷.

[2] ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۰۰.

[3] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.

[4] «لَا بُدَّ لِصَاحِبِ‏ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ‏ غَيْبَةٍ وَ لَا بُدَّ لَهُ‏ فِي‏ غَيْبَتِهِ‏ مِنْ‏ عُزْلَةٍ وَ نِعْمَ‏ الْمَنْزِلُ‏ طَيْبَةُ وَ مَا بِثَلَاثِينَ‏ مِنْ‏ وَحْشَةٍ‏‏‏»؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۴۰، روایت ۱۶؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۶۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۴۱.

[5] نجم الثاقب، باب نهم.

[6] معارف و معاریف، ج ۲، ص ۵۴۵.

[7] بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۲۹.

[8] سوره نبأ، ۷.

[9] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۳۹؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۹۴.

[10] «و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.

[11] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۲۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[مهر]]|روز=[[2۹]]|سال=[[۱۴۰۳]]|کاربر=Bahmani}}
 {{مدخل مرتبط
 | موضوع مرتبط = امام مهدی
@@ خط ۸: / خط ۷: @@
 == مقدمه ==
-* از [[یاران]] برجسته [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}.
+اوتاد جمع وَتَد به معنای میخ‌ها و نام برخی از [[یاران]] برجسته [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«ما کوه‌ها را میخ‌های زمین قرار دادیم»، سوره نبأ، ۷.</ref>. برخی باتوجه به این [[آیه]] گفته‌اند می‌توان نتیجه گرفت که اوتاد، مردانی خالص‌اند که همچون کوه استوار و در خدمت [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به سر می‌برند<ref>ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۰۰.</ref>. برخی از اوتاد به سی نفری که همواره در خدمت [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند و هرگاه یکی از آنها بمیرد، فرد [[صالح]] دیگری [[جانشین]] او می‌شود، تعبیر کرده‌اند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} و [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: «به ناگزیر، برای [[صاحب]] این امر، غیبتی است و به ناگزیر در [[غیبت]] او کناره‌‏گیری است. و نیکو جایگاهی است [[مدینه]]. و با وجود سی نفر ملازم هیچ گونه وحشتی نخواهد بود»<ref>{{متن حدیث|لَا بُدَّ لِصَاحِبِ‏ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ‏ غَيْبَةٍ وَ لَا بُدَّ لَهُ‏ فِي‏ غَيْبَتِهِ‏ مِنْ‏ عُزْلَةٍ وَ نِعْمَ‏ الْمَنْزِلُ‏ طَيْبَةُ وَ مَا بِثَلَاثِينَ‏ مِنْ‏ وَحْشَةٍ‏‏‏}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۴۰، روایت ۱۶؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۶۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۴۱.</ref>.
-* از آن‏جا که "اوتاد" جمع "وتد" به معنای میخ است، به نظر می‌‏رسد این گروه، از مردان بسیار [[خالص]] و دلاور هستند که همچون کوه استوار، در خدمت به آن حضرت به سر می‌‏برند<ref> ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۳۰۰</ref>.
-* از [[روایات]] استفاده می‏‌شود که "اوتاد" سی تن از [[یاران]] خاصّ [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند که همواره در خدمت آن حضرت به سر می‌‏برند. هریک از آنان که از [[دنیا]] بروند، فرد [[شایسته]] دیگری [[جانشین]] او می‌‏شود. [[امام صادق]] {{ع}} و [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: " به ناگزیر، برای [[صاحب]] این امر، غیبتی است و به ناگزیر در [[غیبت]] او کناره‌‏گیری است. و نیکو جایگاهی است [[مدینه]]. و با وجود سی نفر ملازم هیچ گونه وحشتی نخواهد بود"<ref>{{عربی|" لَا بُدَّ لِصَاحِبِ‏ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ‏ غَيْبَةٍ وَ لَا بُدَّ لَهُ‏ فِي‏ غَيْبَتِهِ‏ مِنْ‏ عُزْلَةٍ وَ نِعْمَ‏ الْمَنْزِلُ‏ طَيْبَةُ وَ مَا بِثَلَاثِينَ‏ مِنْ‏ وَحْشَةٍ‏ ‏‏‏‏"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۴۰، روایت ۱۶؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۶۲؛ نعمانی، الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۴۱.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۹۴.</ref>.
-== اوتاد در موعودنامه ==
-* جمع وَتَد به معنای میخ‌ها است. در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>سوره نبأ، ۷.</ref> ما کوه‌ها را میخ‌های [[زمین]] قرار دادیم. برخی باتوجه به این [[آیه]] گفته‌اند می‌توان نتیجه گرفت که اوتاد، مردانی خالص‌اند که همچون کوه استوار و در خدمت [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به سر می‌برند. برخی از اوتاد به سی نفری که همواره در خدمت [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند و هرگاه یکی از آنها بمیرد، فرد [[صالح]] دیگری [[جانشین]] او می‌شود، تعبیر کرده‌اند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref>. در صفت اوتاد آمده است: آنان قومی هستند که طرفة العینی از پروردگارشان [[غفلت]] نمی‌کنند، و از [[دنیا]] مگر قوت روزانه جمع نمی‌کنند و از آنان، لغزش‌های بکر صادر نمی‌شود<ref>نجم الثاقب، باب نهم.</ref>. برخی گفته‌اند: اوتاد، چهار تن از [[اولیاء]] هستند که همیشه در عالم برقرارند و اگر یکی از آنها بمیرد، دیگری به جای او می‌آید<ref>معارف و معاریف، ج ۲، ص ۵۴۵.</ref>.
-* در [[حدیث]] قدسی آمده که [[خداوند]] عزّ و جلّ‌ به پیغمبرش {{صل}} فرمود: ای [[احمد]]! آیا می‌دانی که چرا تو را بر سایر [[انبیاء]] [[برتری]] دادم‌؟ عرض کرد: نه!، فرمود: به [[یقین]]، خوی نیک، [[سخاوت]] طبع و رحمتی که بر خلق داشتی؛ و همچنین اوتاد الارض، اوتاد نشدند جز بدین صفات<ref>بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۲۹.</ref>. از این [[حدیث]] برمی‌آید: همچنان‌که کوه‌ها، میخ‌های ظاهری زمین‌اند<ref>سوره نبأ، ۷.</ref> که [[زمین]] با آنها معتدل و متوازن می‌ماند، در عالم معنا نیز [[اولیاء]] الله، میخ‌های نگهدارِ زمین‌اند<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۹.</ref>.
-== اوتاد در فرهنگنامه آخرالزمان ==
-اوتاد نام گروهی از [[اصحاب امام زمان]] {{ع}} است. اوتاد به معنای «میخ‌ها» است. در [[قرآن]] آمده است {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.</ref>.
-این از [[معجزات]] [[قرآن کریم]] است. زیرا اکنون [[دانشمندان]] پس از گذشت سال‌ها از [[نزول]] این [[آیه]] پی به [[راز]] این [[آیه]] برده‌اند. [دانشمندان]] [[کشف]] کرده‌اند که [[زمین]] مانند گویی است که مرکز آن از آهن مذاب پر شده است و در بیرونی‌ترین لایه کره [[زمین]] پوسته‌ای سرد و سخت قرار دارد که قطر آن حدود ۳۰ کیلومتر است و در زیر آن لایه‌ای است به نام «جبه» که تا عمق ۲۹۰۰ کیلومتری امتداد دارد و به مواد خمیری، و در نهایت مذاب هسته [[زمین]] متصل می‌شود. کوه‌ها مانند میخ‌هایی پوسته [[زمین]] را به جبه متصل کرده‌اند. بنا به نظریه زمین‌شناسان همان گونه که کوه‌ها از روی [[زمین]] سر به فلک کشیده‌اند، به همان مقدار هم ریشه در [[زمین]] دوانده‌اند، و اگر این ریشه کوه‌ها نبود، پوسته [[زمین]] بر اثر گردش [[زمین]] و تفاوت چگالی آن با مواد مذاب داخلی، بر روی مواد مذاب به گردش در می‌آمد و موجب اصطکاک میان پوسته و مواد مذاب و گرم شدن پوسته [[زمین]] می‌شد که این امر غیر مسکون شدن کره [[زمین]] را در پی داشت. اکنون با توجه به این [[معجزه]] [[قرآنی]] در توضیح اوتاد می‌توان به اهمیت «اوتاد» که نام گروهی از [[اصحاب]] [[حضرت حجت]] است، پی برد. یعنی می‌توان آنان را واسطه [[آرامش]] [[زمین]] و برقرار حیات موجودات دانست که اگر آنان نبودند، همانا [[زندگی]] [[مردم]] بر روی [[زمین]] غیرممکن بود<ref>ر. ک: ابدال.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۲۸.</ref>.
+در صفت اوتاد آمده است: آنان قومی هستند که طرفة العینی از پروردگارشان [[غفلت]] نمی‌کنند و از [[دنیا]] مگر قوت روزانه جمع نمی‌کنند و از آنان، لغزش‌های بکر صادر نمی‌شود<ref>نجم الثاقب، باب نهم.</ref>. برخی گفته‌اند: اوتاد، چهار تن از [[اولیاء]] هستند که همیشه در عالم برقرارند و اگر یکی از آنها بمیرد، دیگری به جای او می‌آید<ref>معارف و معاریف، ج ۲، ص ۵۴۵.</ref>.
+در [[حدیث]] قدسی آمده که [[خداوند]] عزّ و جلّ‌ به پیغمبرش {{صل}} فرمود: ای [[احمد]]! آیا می‌دانی که چرا تو را بر سایر [[انبیاء]] [[برتری]] دادم‌؟ عرض کرد: نه!، فرمود: به [[یقین]]، خوی نیک، [[سخاوت]] طبع و رحمتی که بر خلق داشتی؛ و همچنین اوتاد الارض، اوتاد نشدند جز بدین صفات<ref>بحار الانوار، ج ۷۷، ص ۲۹.</ref>. از این [[حدیث]] برمی‌آید: همچنان‌که کوه‌ها، میخ‌های ظاهری زمین‌اند<ref>سوره نبأ، ۷.</ref> که [[زمین]] با آنها معتدل و متوازن می‌ماند، در عالم معنا نیز [[اولیاء]] الله، میخ‌های نگهدارِ زمین‌اند<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۹۴.</ref>.
+آیه {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.</ref> از [[معجزات]] [[قرآن کریم]] است. زیرا اکنون دانشمندان پس از گذشت سال‌ها از نزول این [[آیه]] پی به راز این [[آیه]] برده‌اند. دانشمندان [[کشف]] کرده‌اند که [[زمین]] مانند گویی است که مرکز آن از آهن مذاب پر شده است و در بیرونی‌ترین لایه کره [[زمین]] پوسته‌ای سرد و سخت قرار دارد که قطر آن حدود ۳۰ کیلومتر است و در زیر آن لایه‌ای است به نام «جبه» که تا عمق ۲۹۰۰ کیلومتری امتداد دارد و به مواد خمیری و در نهایت مذاب هسته [[زمین]] متصل می‌شود. کوه‌ها مانند میخ‌هایی پوسته [[زمین]] را به جبه متصل کرده‌اند. بنا به نظریه زمین‌شناسان همان گونه که کوه‌ها از روی [[زمین]] سر به فلک کشیده‌اند، به همان مقدار هم ریشه در [[زمین]] دوانده‌اند، و اگر این ریشه کوه‌ها نبود، پوسته [[زمین]] بر اثر گردش [[زمین]] و تفاوت چگالی آن با مواد مذاب داخلی، بر روی مواد مذاب به گردش در می‌آمد و موجب اصطکاک میان پوسته و مواد مذاب و گرم شدن پوسته [[زمین]] می‌شد که این امر غیر مسکون شدن کره [[زمین]] را در پی داشت. اکنون با توجه به این [[معجزه]] [[قرآنی]] در توضیح اوتاد می‌توان به اهمیت «اوتاد» که نام گروهی از [[اصحاب]] [[حضرت حجت]] است، پی برد. یعنی می‌توان آنان را واسطه [[آرامش]] [[زمین]] و برقرار حیات موجودات دانست که اگر آنان نبودند، همانا [[زندگی]] [[مردم]] بر روی [[زمین]] غیرممکن بود<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۱۲۸.</ref>.
 == پرسش مستقیم ==