اخلاص در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

(صفحه‌ای تازه حاوی « {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 8...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = اخلاص
| عنوان مدخل  = اخلاص
| مداخل مرتبط = [[اخلاص در قرآن]] - [[اخلاص در حدیث]] - [[اخلاص در فقه اسلامی]] - [[اخلاص در اخلاق اسلامی]] - [[اخلاص در معارف دعا و زیارات]] - [[اخلاص در معارف و سیره نبوی]] - [[اخلاص در معارف و سیره علوی]] - [[اخلاص در معارف و سیره حسینی]] - [[اخلاص در معارف و سیره سجادی]] - [[اخلاص در معارف و سیره رضوی]] - [[اخلاص در عبادت]] - [[اخلاص در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
| پرسش مرتبط  =
}}


{{امامت}}
== مقدمه ==
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
منظور از [[اخلاص]] در [[نیّت]] آن است که مکلّف در عمل خود جز قصد قربت و [[عبودیّت]] برای [[پروردگار]]، انگیزه‏ای دیگر نداشته باشد ([[امتثال]]). در [[قرآن کریم]] {{متن قرآن|وَمَا أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ}}<ref>«و فرمانی نیافته بودند جز این که خدا را در حالی که دین خویش را برای او ناب داشته‌اند، با درستی آیین، بپرستند و نماز بر پا دارند و زکات بپردازند و این است آیین پایدار (و استوار)» سوره بینه، آیه ۵.</ref> و [[روایات]]<ref>مصباح الفقاهة، ج۱، ص ۳۹۲؛ المکاسب المحرمة (امام خمینی)، ج۲، ص ۶۰ و ۶۷</ref> بر [[لزوم]] اخلاص در [[طاعت]] و [[عبادت]] تأکید و در [[فقه]] در باب‌های مربوط به [[عبادات]]، مانند [[صلات]] و [[صوم]] به عنوان رکن اصلی نیّت مطرح شده است.
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[اخلاص]] است. "'''[[اخلاص]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اخلاص در قرآن]] - [[اخلاص در حدیث]] - [[اخلاص در فقه اسلامی]] - [[اخلاص در اخلاق اسلامی]] - [[اخلاص در معارف دعا و زیارات]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
[[خلوص]] در نیّت [[عمل]] [[عبادی]]، شرط و عبادت بدون آن [[باطل]] است. رذیلتِ مقابل [[فضیلت]] اخلاص، [[ریا]] است که موجب بطلان عمل عبادی است<ref>وسائل الشیعة، ج۱۲، ص ۱۶۵</ref>. البته وجود پاره‏‌ای اغراض تبعی در عبادت، با اخلاص منافات ندارد و موجب بطلان عمل نمی‏‌شود، مانند آنکه در [[غسل]] یا [[وضو]] در کنار غرض اصلی، یعنی انجام دادن عمل به قصد قربت، نیّت تبعیِ خنک یا [[پاکیزه]] شدن را نیز داشته باشد. از این رو، [[فقها]] در مسئله دریافت مزد و [[اجیر]] شدن برای [[نماز]] و [[روزه]] [[قضا]] شده میّت، بر عدم منافات آن با قصد قربت تصریح کرده‏‌اند<ref>مصباح الفقاهة، ج۱، ص ۳۹۳</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۳۴۳.</ref>
منظور از [[اخلاص]] در [[نیّت]] آن است که مکلّف در عمل خود جز [[قصد قربت]] و [[عبودیّت]] برای [[پروردگار]]، انگیزه‏ای دیگر نداشته باشد ([[امتثال]]). در [[قرآن کریم]] {{متن قرآن|وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ}}<ref>«و فرمانی نیافته بودند جز این که خدا را در حالی که دین خویش را برای او ناب داشته‌اند، با درستی آیین، بپرستند و نماز بر پا دارند و زکات بپردازند و این است آیین پایدار (و استوار)» سوره بینه، آیه ۵.</ref> و [[روایات]]<ref>مصباح الفقاهة، ج۱، ص:۳۹۲؛ المکاسب المحرمة (امام خمینی)، ج۲، ص:۶۰ و ۶۷</ref> بر [[لزوم]] اخلاص در [[طاعت]] و [[عبادت]] تأکید و در [[فقه]] در باب‌های مربوط به [[عبادات]]، مانند [[صلات]] و [[صوم]] به عنوان رکن اصلی نیّت مطرح شده است.


[[خلوص]] در نیّت [[عمل]] [[عبادی]]، شرط و عبادت بدون آن [[باطل]] است. رذیلتِ مقابل [[فضیلت]] اخلاص، [[ریا]] است که موجب بطلان عمل عبادی است. <ref>وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۶۵</ref> البته وجود پاره‏‌ای اغراض تبعی در عبادت، با اخلاص منافات ندارد و موجب بطلان عمل نمی‏‌شود، مانند آنکه در [[غسل]] یا [[وضو]] در کنار غرض اصلی، یعنی انجام دادن عمل به قصد قربت، نیّت تبعیِ خنک یا [[پاکیزه]] شدن را نیز داشته باشد. از این رو، [[فقها]] در مسئله دریافت مزد و [[اجیر]] شدن برای [[نماز]] و [[روزه]] [[قضا]] شده میّت، بر عدم منافات آن با قصد قربت تصریح کرده‏‌اند.<ref>مصباح الفقاهة، ج۱، ص:۳۹۳</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۳۴۳.</ref>
== منابع ==
 
== جستارهای وابسته ==
 
==منابع==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:اخلاص]]
[[رده:اخلاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۱

مقدمه

منظور از اخلاص در نیّت آن است که مکلّف در عمل خود جز قصد قربت و عبودیّت برای پروردگار، انگیزه‏ای دیگر نداشته باشد (امتثال). در قرآن کریم ﴿وَمَا أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ[۱] و روایات[۲] بر لزوم اخلاص در طاعت و عبادت تأکید و در فقه در باب‌های مربوط به عبادات، مانند صلات و صوم به عنوان رکن اصلی نیّت مطرح شده است.

خلوص در نیّت عمل عبادی، شرط و عبادت بدون آن باطل است. رذیلتِ مقابل فضیلت اخلاص، ریا است که موجب بطلان عمل عبادی است[۳]. البته وجود پاره‏‌ای اغراض تبعی در عبادت، با اخلاص منافات ندارد و موجب بطلان عمل نمی‏‌شود، مانند آنکه در غسل یا وضو در کنار غرض اصلی، یعنی انجام دادن عمل به قصد قربت، نیّت تبعیِ خنک یا پاکیزه شدن را نیز داشته باشد. از این رو، فقها در مسئله دریافت مزد و اجیر شدن برای نماز و روزه قضا شده میّت، بر عدم منافات آن با قصد قربت تصریح کرده‏‌اند[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. «و فرمانی نیافته بودند جز این که خدا را در حالی که دین خویش را برای او ناب داشته‌اند، با درستی آیین، بپرستند و نماز بر پا دارند و زکات بپردازند و این است آیین پایدار (و استوار)» سوره بینه، آیه ۵.
  2. مصباح الفقاهة، ج۱، ص ۳۹۲؛ المکاسب المحرمة (امام خمینی)، ج۲، ص ۶۰ و ۶۷
  3. وسائل الشیعة، ج۱۲، ص ۱۶۵
  4. مصباح الفقاهة، ج۱، ص ۳۹۳
  5. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۳۴۳.