یاد حسین هنگام آب نوشیدن: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۲

مقدمه

شهادت تشنه‌کامانۀ امام حسین (ع)، چنان داغ و غم سنگینی بر دل‌ها نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن حضرت، یاد شود، چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ عاشورائیان شهید است. امام صادق (ع) فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه حسین بن علی را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: «مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ (ع) وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ»^[۱]؛ هر که آب بنوشد و حسین (ع) را یاد کند و قاتل او را لعن نماید، برای او هزار حسنه نوشته می‌شود و هزار گناه از او محو می‌گردد. از این‌رو، شیعه، هنگام نوشیدن آب، بر حسین بن علی سلام می‌دهد و می‌گوید: سلام بر لب تشنه‌ات، یا حسین، سلام الله علی الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام محرّم، می‌نویسند: “آبی بنوش و لعنت حق بر یزید کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود سیدالشهدا هم نقل شده که فرمود: «شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي»^[۲]

امام سجاد (ع) نیز سال‌های سال، از شهادت پدر با لب تشنه یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: «قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً»^[۳]. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند. این یادکرد پیوسته از شهادت مظلومانۀ حسین (ع) با لب تشنه، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است^[۴].

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ امالی صدوق، ص۱۲۲.
↑ الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.
↑ لهوف، ص۲۰۹.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۷.

[1] امالی صدوق، ص۱۲۲.

[2] الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.

[3] لهوف، ص۲۰۹.

[4] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-[[شهادت]] تشنه‌کامانۀ [[امام حسین]]{{ع}}، چنان داغ و [[غم]] سنگینی بر [[دل‌ها]] نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با [[نوشیدن]] هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن [[حضرت]]، یاد شود، چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ [[عاشورائیان]] [[شهید]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه [[حسین بن علی]] را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: {{متن حدیث|مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ{{ع}} وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ}}<ref>امالی صدوق، ص۱۲۲.</ref>؛ هر که آب بنوشد و [[حسین]]{{ع}} را یاد کند و [[قاتل]] او را [[لعن]] نماید، برای او هزار [[حسنه]] نوشته می‌شود و هزار [[گناه]] از او محو می‌گردد. از این‌رو، [[شیعه]]، هنگام [[نوشیدن آب]]، بر [[حسین بن علی]] [[سلام]] می‌دهد و می‌گوید: [[سلام]] بر لب تشنه‌ات، یا [[حسین]]، [[سلام]] [[الله]] [[علی]] الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام [[محرّم]]، می‌نویسند: “آبی بنوش و [[لعنت]] [[حق]] بر [[یزید]] کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود [[سیدالشهدا]] هم [[نقل]] شده که فرمود: {{متن حدیث|شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي}}<ref>الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.</ref>
+[[شهادت]] تشنه‌کامانۀ [[امام حسین]] {{ع}}، چنان داغ و [[غم]] سنگینی بر [[دل‌ها]] نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با [[نوشیدن]] هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن [[حضرت]]، یاد شود، چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ [[عاشورائیان]] [[شهید]] است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه [[حسین بن علی]] را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: {{متن حدیث|مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ {{ع}} وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ}}<ref>امالی صدوق، ص۱۲۲.</ref>؛ هر که آب بنوشد و [[حسین]] {{ع}} را یاد کند و [[قاتل]] او را [[لعن]] نماید، برای او هزار [[حسنه]] نوشته می‌شود و هزار [[گناه]] از او محو می‌گردد. از این‌رو، [[شیعه]]، هنگام [[نوشیدن آب]]، بر [[حسین بن علی]] [[سلام]] می‌دهد و می‌گوید: [[سلام]] بر لب تشنه‌ات، یا [[حسین]]، [[سلام]] [[الله]] [[علی]] الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام [[محرّم]]، می‌نویسند: “آبی بنوش و [[لعنت]] [[حق]] بر [[یزید]] کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود [[سیدالشهدا]] هم [[نقل]] شده که فرمود: {{متن حدیث|شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي}}<ref>الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.</ref>
-[[امام سجاد]]{{ع}} نیز سال‌های سال، از [[شهادت]] [[پدر]] با لب [[تشنه]] یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام [[افطار]] [[غذا]] می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: {{متن حدیث|قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً}}<ref>لهوف، ص۲۰۹.</ref>. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب [[تشنه]] سر بریدند. این یادکرد پیوسته از [[شهادت]] مظلومانۀ [[حسین]]{{ع}} با لب [[تشنه]]، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۵۰۷.</ref>.
+[[امام سجاد]] {{ع}} نیز سال‌های سال، از [[شهادت]] [[پدر]] با لب [[تشنه]] یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام [[افطار]] [[غذا]] می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: {{متن حدیث|قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً}}<ref>لهوف، ص۲۰۹.</ref>. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب [[تشنه]] سر بریدند. این یادکرد پیوسته از [[شهادت]] مظلومانۀ [[حسین]] {{ع}} با لب [[تشنه]]، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۵۰۷.</ref>.
 == منابع ==