ابراهیم بن مهزیار اهوازی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب امام جواد]] | [[رده:اصحاب امام جواد]] | ||
[[رده:اصحاب امام هادی]] | [[رده:اصحاب امام هادی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام جواد است. ابراهیم بن مهزیار اهوازی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابراهیم بن مهزیار اهوازی در تراجم و رجال - ابراهیم بن مهزیار اهوازی در معارف مهدویت - ابراهیم بن مهزیار اهوازی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
درباره ابواسحاق ابراهیم بن مهزیار اهوازی اطلاعات زیادی در دست نیست. گفته‌اند که نیاکانش اهل دورق از روستاهای خوزستان بودند و پدرش مهزیار، نخست مسیحی بود و سپس اسلام آورد.[۱] اما اینکه خود وی در چه زمانی متولد شد و دوران زندگی علمی‌اش را چگونه سپری کرد، مطالب چندانی به دست نیامد. شیخ طوسی وی را در شمار اصحاب امام جواد و امام هادی (ع) به شمار آورده است،[۲] اما شیخ صدوق روایت مفصّلی از ابراهیم نقل کرده که حکایت از دیدار وی با امام مهدی (ع)دارد.[۳] رجال و فقهای امامیه از این گونه روایات چنین استفاده کرده‌اند که وی از اصحاب امام زمان بوده و نزد آن حضرت مقام و منزلتی داشته است.[۴] طبرسی نیز از آن چنین استنباط کرده که او از سفیران آن حضرت بوده است.[۵] به هر حال ابراهیم از خیران خادم و برادرش علی بن مهزیار روایاتی را نقل کرده و افرادی همچون پسرش محمد، حماد بن عبدالله قندری و سعد بن عبدالله از وی روایت کرده‌اند.[۶] رجال شناسان امامیه او را فردی ممدوح[۷] و ثقه دانسته‌اند.[۸] سال وفات وی معلوم نیست، اما با توجه به وکالت وی از امام مهدی(ع) می‌‌توان درگذشت او را در نیمه دوم قرن سوم دانست. کتاب البشارات اثر اوست[۹].[۱۰]
جستارهای وابسته
- علی بن مهزیار اهوازی (برادر)
- محمد بن ابراهیم بن مهزیار اهوازی (فرزند)
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ رجال النجاشی، ج2، ص ۷۴ ـ ۷۵.
- ↑ رجال الطوسی، ص ۳۹۹ و ۴۱۰.
- ↑ کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص ۴۴۵ ـ ۴۵۲.
- ↑ منتهی المقال، ج1، ص ۲۰۶؛ مجمع الرجال، ج1، ص ۷۴.
- ↑ اعلام الوری، ج2، ص ۲۵۹.
- ↑ اختیار معرفة الرجال، ص ۵۷۴، ۵۷۷ و۶۴۶.
- ↑ رجال ابن داوود، ص ۱۹.
- ↑ تنقیح المقال، ج1، ص ۳۷.
- ↑ رجال النجاشی، ج1، ص ۸۹.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۶۷-۶۸.