الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۵۵

امام باقر اول ماه رجب سال ۵۷ﻫ. در مدینه به دنیا آمد و نام مبارکشان محمد است. جد والامقام ایشان حسین بن علی (ع) و پدرش امام زین‌العابدین (ع) و مادر ارجمندش "ام عبدالله" فاطمه ـ دختر امام حسن مجتبی (ع) ـ است. پیامبر اسلام (ص) به ایشان لقب "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه گرامی ایشان، ابوجعفر است. حضرت هفت فرزند داشت که امام جعفر صادق (ع) یکی از آنان است.

امام باقر (ع) در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، حضرت حسین بن علی (ع)، به کربلا رفت. آن امام ارجمند (ع) چهار سال با امام حسین (ع) و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به امامت رسید و حدود بیست سال امامت کرد. حاکمان معاصر امامت او عبارت‌اند از: ولید بن عبدالملک، سلیمان بن عبدالملک، عمر بن عبدالعزیز، یزید بن عبدالملک و هشام بن عبدالملک.

مهم‌ترین ویژگی روزگار امامت امام باقر (ع) آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی علمی و فکری پیش آمد. امام باقر (ع) برای بهره بردن از فرصت پیش آمده، دو شیوه برگزید: آموزش و پرورش شاگردان مستعد و تشکیل حوزه علمی؛ آشنا ساختن عموم مردم با تعالیم راستین دینی از گذر سخنرانی، جلسه‌های علمی ـ دینی، مباحثه با اهل فِرَق و اعزام مبلغ به میان مردم.

حکام اموی، سرانجام از فعالیت‌های امام (ع) به بیم افتادند و هشام بن عبدالملک، دهمین حاکم اموی فرمان داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده امام باقر (ع) را مسموم کند. امام در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به شهادت رسید و پیکر پاکش در قبرستان بقیع مدینه به خاک سپرده شد.

ادامه

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[قتل فی سبیل الله|شهادت]] ''' به‌معنای کشته‌ شدن و جان‌ دادن در راه [[خداوند]] از مسائلی است که در نظام ارزشی اسلام به‌عنوان معیاری شناخته شده که بیشتر [[ارزش‌ها]] و [[اعمال صالح]] با آن سنجیده شده و در طبقه‌بندی ارزش‌ها، جایگاه ارزشی خود را باز می‌یابند. شهادت برای انسان‌های پاک باخته‌ای که عاشقان خدا جویند و خداگونه راه می‌پویند راه میان بری است که بسیار زود آنها را به [[هدف]] مقدسشان می‌رساند.
+'''[[امام باقر|امام باقر]]''' اول [[ماه رجب]] سال ۵۷ﻫ. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد و نام مبارکشان [[محمد]] است. جد والامقام ایشان [[حسین بن علی]] {{ع}} و پدرش [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} و مادر ارجمندش "ام عبدالله" فاطمه ـ دختر [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} ـ است. [[پیامبر اسلام]] {{صل}} به ایشان [[لقب]] "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه گرامی ایشان، ابوجعفر است. حضرت هفت [[فرزند]] داشت که [[امام جعفر صادق]] {{ع}} یکی از آنان است.
-مصداق [[حقیقی]] شهادت، کشته شدن در معرکه [[جهاد]] با [[دشمن]] [[دین]] است؛ اما در [[روایات]] آمده است که [[جان]] باختن در برخی حالات دیگر نیز اجر و ارج شهادت دارد؛ مثلًا کسی که به حال [[دوستی]] و حب [[آل محمد]] {{صل}} از [[دنیا]] برود، یا کسی که در حال [[دفاع]] از [[جان]]، [[مال]] یا ناموس خویش کشته شود، اجر [[شهید]] می‌بَرَد.
+[[امام باقر]] {{ع}} در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، حضرت [[حسین بن علی]] {{ع}}، به [[کربلا]] رفت. آن [[امام]] ارجمند {{ع}} چهار سال با [[امام حسین]] {{ع}} و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به [[امامت]] رسید و حدود بیست سال [[امامت]] کرد. [[حاکمان]] معاصر [[امامت]] او عبارت‌اند از: [[ولید بن عبدالملک]]، [[سلیمان بن عبدالملک]]، عمر بن عبدالعزیز، [[یزید بن عبدالملک]] و [[هشام بن عبدالملک]].
-اسلام نگاه ویژه‌ای به [[شهادت]] دارد. [[اندیشمندان مسلمان]]، فداکردن [[جان]] در کمال [[هوشیاری]] و [[آزادی]] برای رسیدن به هدفی والاتر و بهتر از [[زندگی دنیوی]] را شهادت می‌نامند. از منظر اسلام مرگی شهادت خوانده می‌شود که [[انسان]] تنها برای هدفی [[مقدس]] و به تعبیر [[قرآن کریم]] «[[فی سبیل الله]]» [[انتخاب]] کند. در این حالت کسی که به درجه شهادت می‌رسد، چنان‌که در برخی [[روایات]] آمده به عالی‌ترین مراتبی دست پیدا کرده که انسان می‌تواند در [[سیر]] صعودی خود به آن برسد. [[علمای دین]] منشأ [[قداست]] [[شهدا]] را [[جهاد در راه خدا]] و آگاهانه‌ بودن عمل آنان می‌دانند. در این راه نویددادن [[قرآن]] به «[[اجر]] عظیم»، «بهشت ابدی»، «[[رضایت الهی]]» ، «فوز عظیم» و رسیدن به {{متن قرآن|إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ}} [[مؤمنان]] را [[مشتاق]] شهادت می‌کند.
+مهم‌ترین ویژگی روزگار [[امامت]] [[امام باقر]] {{ع}} آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی [[علمی]] و [[فکری]] پیش آمد.  [[امام باقر]] {{ع}} برای بهره بردن از فرصت پیش آمده، دو شیوه برگزید: [[آموزش و پرورش]] شاگردان مستعد و تشکیل حوزه [[علمی]]؛ آشنا ساختن عموم [[مردم]] با تعالیم راستین [[دینی]] از گذر سخنرانی، جلسه‌های [[علمی]] ـ [[دینی]]، مباحثه با اهل فِرَق و اعزام مبلغ به میان [[مردم]].
-«[[شهید]] و شهادت» به معنای «کشته‌ شدن در [[راه خدا]]»، در تعدادی از [[آیات قرآن]] به‌کار رفته‌است. این کلمات غالباً ذیل [[آیات جهاد]] به‌کار رفته‌اند. قرآن تأکید دارد که کشته‌شدگان در راه خدا را نباید مرده پنداشت و به جهادگران [[وعده]] می‌دهد اگر در راه خدا کشته شوند مورد [[رحمت]] و عنایت او قرار خواهند گرفت. قرآن [[پاداش]] آنان را {{متن قرآن|وَيُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ}} و شهادت را مایه [[بخشش گناهان]] می‌داند.
+حکام [[اموی]]، سرانجام از فعالیت‌های [[امام]] {{ع}} به [[بیم]] افتادند و [[هشام بن عبدالملک]]، دهمین [[حاکم]] [[اموی]] [[فرمان]] داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده [[امام باقر]] {{ع}} را [[مسموم]] کند. [[امام]] در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به [[شهادت]] رسید و پیکر پاکش در [[قبرستان بقیع]] [[مدینه]] به خاک سپرده شد.
-در روایات نیز [[شهادت در راه خدا]] بسی بزرگ داشته شده است؛ چنان‌که شرافتمندانه‌ترین [[مرگ]] خوانده شده‌ است و محبوب‌ترین قطره در نزد [[خداوند]] قطرات [[خون]] شهید شمرده شده‌ است و [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} هزار ضربه [[شمشیر]] را که در راه خدا بر او فرود آید، گواراتر از مرگ در بستر دانسته است. [[شهادت]] کفاره گناهان و عامل از میان بردن آنهاست. در [[فقه اسلامی]] [[شهید]] میدان [[جنگ]]، با [[لباس]] خود و بدون [[غسل]] به خاک سپرده می‌شود. از سوی دیگر، در فرهنگ اسلامی کسی که در راه [[شناخت حق]] یا در حال صدقه‌ دادن یا برای [[دفاع]] از [[خانواده]] و مالش کشته شود نیز در شمار [[شهدا]] شمرده شده‌است.
+<div class="mainpage_box_more">[[امام باقر|ادامه]]</div>
-<div class="mainpage_box_more">[[قتل فی سبیل الله|ادامه]]</div>