مروانیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
دودمان [[مروان بن حکم]] که از تیره [[بنی امیه]] بودند و از سال ۶۴ | دودمان [[مروان بن حکم]] که از تیره [[بنی امیه]] بودند و از سال ۶۴ هجری روی کار آمدند. آغاز [[سلطه]] این [[خاندان]] با به [[خلافت]] رسیدن [[مروان]] بود. [[مروان]] از خشن‌ترین و عنودترین [[دشمنان]] [[اهل بیت]] و [[امام حسین]] {{عم}} بود و نزد [[پیامبر]] و [[مردم]] [[ملعون]] و مطرود و [[تبعید]] شده بود. پس از او [[عبد الملک مروان]]، [[ولید بن عبدالملک]]، [[سلیمان بن عبد الملک]]، [[عمر بن عبد العزیز]]، [[یزید بن عبد الملک]]، [[هشام بن عبدالملک]]، [[ولید بن یزید]]، [[یزید بن ولید]]، [[مروان بن محمد]]، به ترتیب نزدیک به هفتاد سال [[حکومت]] کردند<ref>حوادث خلفای آل مروان را در مروج الذهب، ج ۳،ص ۹۱ به بعد، مطالعه کنید.</ref> و دوران حکومتشان از سختترین دوران‌های [[شیعه]] بود. [[بنی‌مروان]] جنایت‌کارترین افراد را در [[شهرها]] به [[ولایت]] می‌گماشتند که [[حجاج]] یکی از آنان بود. در [[زیارت عاشورا]] آل مروان نیز همچون [[آل زیاد]] و [[آل ابی سفیان]] و [[بنی امیه]] مورد [[لعن]] قرار گرفت‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۳۴.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۸
مقدمه
دودمان مروان بن حکم که از تیره بنی امیه بودند و از سال ۶۴ هجری روی کار آمدند. آغاز سلطه این خاندان با به خلافت رسیدن مروان بود. مروان از خشن‌ترین و عنودترین دشمنان اهل بیت و امام حسین (ع) بود و نزد پیامبر و مردم ملعون و مطرود و تبعید شده بود. پس از او عبد الملک مروان، ولید بن عبدالملک، سلیمان بن عبد الملک، عمر بن عبد العزیز، یزید بن عبد الملک، هشام بن عبدالملک، ولید بن یزید، یزید بن ولید، مروان بن محمد، به ترتیب نزدیک به هفتاد سال حکومت کردند[۱] و دوران حکومتشان از سختترین دوران‌های شیعه بود. بنی‌مروان جنایت‌کارترین افراد را در شهرها به ولایت می‌گماشتند که حجاج یکی از آنان بود. در زیارت عاشورا آل مروان نیز همچون آل زیاد و آل ابی سفیان و بنی امیه مورد لعن قرار گرفت‌اند[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ حوادث خلفای آل مروان را در مروج الذهب، ج ۳،ص ۹۱ به بعد، مطالعه کنید.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۳۴.