کفر: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۰۰

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

کفر در قرآن | کفر در حدیث | کفر در نهج البلاغه | کفر در کلام اسلامی | کفر در عرفان اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کفر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

کُفر: انکار خدا، بی‌اعتقادی به آفریدگار. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به ناسپاسی نسبت به نعمت‌های خداوند نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، کفر نعمت یا کفران نعمت گفته می‌‌شود. کفاره گناه هم از آن جهت گفته می‌‌شود که آثار و پیامدها یا عقوبت گناه را از بین می‌برد. بزرگترین کفر، انکار خداوند یکتا یا انکار دین و شریعت او و نبوت انبیاست. کفار در طول تاریخ، دعوت توحیدی پیامبران را نمی‌پذیرفتند و به خدا و نبوت و وحی و قیامت اعتقاد نداشتند. همچنان که کفر به خدا، انحرافِ اعتقادی است، به تعبیر قرآن "کفر به طاغوت" و بیزاری و عدم تبعیت از قدرت‌های خودکامه و بت و خداهای ساختگی، شرط ایمان است. مادیون که متافیزیک (ماورای طبیعت) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است عقیده ندارند، کافرند و نجس محسوب می‌‌شوند. کسانی هم که ضروریات دین را انکار کنند، کافر محسوب می‌‌شوند. خداوند در قرآن به کافران وعده عذاب جهنم داده است و به پیامبر و مسلمانان فرمان داده که با سران کفر و با کافران بجنگد و در مقابلشان نرمش نشان ندهند^[۱].

مقدمه

معنای لغوی "کفر"، پوشش و پوشاندن است. از این رو، مردم عرب، شب را "کافر" می‌گویند؛ زیرا اشیاء را می‌پوشاند و پنهان می‌کند و نیز به کشاورز که بر زمین بذر می‌پاشد و بذرها را در آن پنهان می‌سازد. برگ‌هایی نیز که میوه‌های درخت را می‌پوشانند، "کافور" خوانده می‌شوند^[۲]^[۳].
کفر در اصطلاح دینی تعریف‌های متعددی دارد: یکی، باور نداشتنِ آنچه باید باورش کرد؛ همانند توحید و نبوت و معاد و ضروریات دین^[۴]. دیگر، انکار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است^[۵].
اما تعریف جامع کفر عبارت است از: انکار الوهیت، توحید، رسالت و ضروری دین- با التفات به ضروری بودن آن- اگر به انکار رسالت بینجامد^[۶]. کفر، نقیض ایمان است و ماهیت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت^[۷]^[۸].
قرآن کریم کفر را به معنایی غیر از آنچه گذشت نیز به کار گرفته است. در این معنا، کفر نه تنها مذموم نیست که از واجبات بس سترگ است: ﴿فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى﴾^[۹]. در اینجا کفر به معنای رد طاغوت و ایمان به خدا است. از این آیه‌ بر می‌آید که مؤمن باید به باطل کفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد^[۱۰]^[۱۱].

کافر

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص:۱۹۰.
↑ مفردات‌، ۴۳۳.
↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
↑ الایمان و الکفر فی الکتاب و السنة، ۴۹.
↑ قواعد المرام‌، ۱۷۱؛ ارشاد الطالبین‌، ۴۴۳.
↑ العروة الوثقی‌، ۱/ ۵۴.
↑ فرهنگ مطهر، ۶۶۳.
↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
↑ «پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است» سوره بقره، آیه ۲۵۶.
↑ آشنایی با قرآن‌، ۲/ ۷۸.
↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.

[1] محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص:۱۹۰.

[2] مفردات‌، ۴۳۳.

[3] فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.

[4] الایمان و الکفر فی الکتاب و السنة، ۴۹.

[5] قواعد المرام‌، ۱۷۱؛ ارشاد الطالبین‌، ۴۴۳.

[6] العروة الوثقی‌، ۱/ ۵۴.

[7] فرهنگ مطهر، ۶۶۳.

[8] فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.

[9] «پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است» سوره بقره، آیه ۲۵۶.

[10] آشنایی با قرآن‌، ۲/ ۷۸.

[11] فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-[[کُفر]]: [[انکار]] [[خدا]]، [[بی‌اعتقادی]] به [[آفریدگار]]. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به [[ناسپاسی]] نسبت به [[نعمت‌های خداوند]] نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، [[کفر]] [[نعمت]] یا [[کفران نعمت]] گفته می‌‌شود. [[کفاره گناه]] هم از آن جهت گفته می‌‌شود که آثار و پیامدها یا [[عقوبت]] [[گناه]] را از بین می‌برد. بزرگترین [[کفر]]، [[انکار]] [[خداوند]] یکتا یا [[انکار]] [[دین]] و [[شریعت]] او و [[نبوت]] انبیاست. [[کفار]] در طول [[تاریخ]]، [[دعوت]] [[توحیدی]] [[پیامبران]] را نمی‌پذیرفتند و به [[خدا]] و [[نبوت]] و [[وحی]] و [[قیامت]] [[اعتقاد]] نداشتند. همچنان که [[کفر به خدا]]، انحرافِ [[اعتقادی]] است، به تعبیر [[قرآن]] "[[کفر به طاغوت]]" و [[بیزاری]] و عدم [[تبعیت]] از قدرت‌های خودکامه و [[بت]] و خداهای ساختگی، [[شرط ایمان]] است. مادیون که متافیزیک (ماورای [[طبیعت]]) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است [[عقیده]] ندارند، کافرند و نجس محسوب می‌‌شوند. کسانی هم که ضروریات [[دین]] را [[انکار]] کنند، [[کافر]] محسوب می‌‌شوند. [[خداوند]] در [[قرآن]] به [[کافران]] [[وعده]] [[عذاب]] [[جهنم]] داده است و به [[پیامبر]] و [[مسلمانان]] [[فرمان]] داده که با سران [[کفر]] و با [[کافران]] بجنگد و در مقابلشان [[نرمش]] نشان ندهند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۹۰.</ref>.
+'''کُفر:''' [[انکار]] [[خدا]]، [[بی‌اعتقادی]] به [[آفریدگار]]. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به [[ناسپاسی]] نسبت به [[نعمت‌های خداوند]] نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، [[کفر]] [[نعمت]] یا [[کفران نعمت]] گفته می‌‌شود. [[کفاره گناه]] هم از آن جهت گفته می‌‌شود که آثار و پیامدها یا [[عقوبت]] [[گناه]] را از بین می‌برد. بزرگترین [[کفر]]، [[انکار]] [[خداوند]] یکتا یا [[انکار]] [[دین]] و [[شریعت]] او و [[نبوت]] انبیاست. [[کفار]] در طول [[تاریخ]]، [[دعوت]] [[توحیدی]] [[پیامبران]] را نمی‌پذیرفتند و به [[خدا]] و [[نبوت]] و [[وحی]] و [[قیامت]] [[اعتقاد]] نداشتند. همچنان که [[کفر به خدا]]، انحرافِ [[اعتقادی]] است، به تعبیر [[قرآن]] "[[کفر به طاغوت]]" و [[بیزاری]] و عدم [[تبعیت]] از قدرت‌های خودکامه و [[بت]] و خداهای ساختگی، [[شرط ایمان]] است. مادیون که متافیزیک (ماورای [[طبیعت]]) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است [[عقیده]] ندارند، کافرند و نجس محسوب می‌‌شوند. کسانی هم که ضروریات [[دین]] را [[انکار]] کنند، [[کافر]] محسوب می‌‌شوند. [[خداوند]] در [[قرآن]] به [[کافران]] [[وعده]] [[عذاب]] [[جهنم]] داده است و به [[پیامبر]] و [[مسلمانان]] [[فرمان]] داده که با سران [[کفر]] و با [[کافران]] بجنگد و در مقابلشان [[نرمش]] نشان ندهند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۹۰.</ref>.
 ==مقدمه==