شد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[شد در قرآن]] - [[شد در حدیث]] - [[شد در فقه سیاسی]] | پرسش مرتبط = شد (پرسش)}} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۵۹
شد از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شد در قرآن - شد در حدیث - شد در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
استوار ساختن، سخت کردن[۱]، استحکام و تقویت کردن[۲]. اصل آن "شدَّ" به معنای قوّت و قدرت در چیزی[۳] در مقابل رخوت و سستی[۴].
﴿وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ﴾[۵].
از مواردی که خداوند در اقتدار بخشی و استحکام فرمانروایی انبیای خود روی زمین و به‌طور مستقیم دخالت نموده، حکومت حضرت سلیمان و داود(ع) است. در مورد انبیای دیگر نیز نصرت الهی شامل حال آنان بوده است؛ مانند نصرت حضرت محمد(ص) در موارد بسیاری از جمله یاری رساندن ملائک در جنگ بدر و حنین یا نصرت حضرت موسی(ع) در مقابل لشکر فرعون؛ امّا در مورد حضرت داود و سلیمان(ع) بسیاری از امور طبیعی در اختیار آنان قرار گرفت و پایه‌های اقتدار حاکمیت آنان به اراده الهی مستحکم و استوار گشت.[۶]
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۶.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۱۷۹.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۲؛ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۷.
- ↑ «و فرمانروایی او را استوار کردیم و به او فرزانگی و گفتار پایانبخش (در داوری) دادیم» سوره ص، آیه ۲۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۶۰-۳۶۱.