بغیض بن عامر بن شماس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخل‌های وابسته}} +{{مدخل وابسته}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخل وابسته}} +{{مدخل وابسته}})) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۵۷
مقدمه
ادامه نسب او چنین است: لای بن جعفر بن قریع بن عوف بن کعب بن سعد بن زید مناة بن تمیم. وی از رؤسای قبیله تمیم در جاهلیت و اسلام بود و هر چند اسلام را درک کرد، ولی گزارش نشده که نزد رسول خدا(ص) رفته و مسلمان شده باشد. از این رو، ابن حجر[۱] نام او را در بخش سوم کتابش (مخضرمین) آورده است. تنها گزارش مربوط به او، به دوران عمر برمی‌گردد که ابوالفرج اصفهانی[۲] آن را ذیل اخبار حطیئه شاعر به تفصیل بیان کرده و ابن حجر[۳] خلاصه آن را چنین آورده است: زبرقان بن بدر تمیمی که از سوی پیامبر بر گردآوری زکات بنوتمیم گمارده شده بود، در زمان ابوبکر و عمر نیز بر همین سمت باقی ماند. یک بار در زمان عمر در حال آوردن زکات به مدینه بود که در قَرقَری، حطیئه شاعر را به همراه دو پسر و دختران و همسرش دید. از او پرسید: به کجا می‌روی؟ گفت: به عراق می‌روم تا در آنجا بتوانم مخارج خانواده‌ام را برآورده سازم. زبرقان، نامه‌ای برای همسرش أم بدره - عمه فرزدق - نوشت و در آن سفارش آنان را کرد. این خبر به بغیض بن عامر و برادران و پسر عموهایش، از جمله بغیض بن شماس و علقمة بن هوذه و جمع دیگری که از دیرباز با ریاست زبرقان دشمنی داشتند، رسید. آنان توطئه کردند و نزد أم بدره رفتند و اظهار کردند زبرقان با این کار قصد دارد با دختر حطیئه ازدواج کند. در نتیجه بغیض بن عامر، حطیئه و خانواده او را نزد خود برد و آنان را در جوار خود قرار داد. این موضوع نزدیک بود سبب درگیری میان زبرقان و بغیض بن عامر شود که با وساطت گروهی از بنوتمیم، تصمیم را به خود حطیئه واگذاشتند که نزد هرکس خواهد بماند. حطیئه هم بغیض بن عامر را انتخاب کرد. به دنبال این، زبرقان، دثار بن شیبان شاعر را به هجو بغیض و خانواده او واداشت و حطیئه نیز در ابیاتی او را سرزنش کرد.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۷۱.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، ج۲، ص۱۷۱-۱۷۷.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۷۱-۴۷۲.
- ↑ هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «بغیض بن عامر بن شماس»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۲۵۷-۲۵۸.