حجاج بن مسروق جعفی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۹: خط ۹:


وی، همان کسی است که در جریان برخورد [[سپاه]] [[حر بن یزید]] با [[امام]]{{ع}}، به [[دستور امام]]{{ع}}، [[اذان]] ظهر را گفت و منابع، او را به عنوان [[مؤذّن حسین]]{{ع}} معرّفی کرده‌اند. وی، روز عاشورا، به صف [[دشمن]] [[حمله]] کرد تا به [[لقاء اللّه]] پیوست.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۴۲.</ref>
وی، همان کسی است که در جریان برخورد [[سپاه]] [[حر بن یزید]] با [[امام]]{{ع}}، به [[دستور امام]]{{ع}}، [[اذان]] ظهر را گفت و منابع، او را به عنوان [[مؤذّن حسین]]{{ع}} معرّفی کرده‌اند. وی، روز عاشورا، به صف [[دشمن]] [[حمله]] کرد تا به [[لقاء اللّه]] پیوست.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۴۲.</ref>
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۲

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

حجاج بن مسروق جعفی از شهدای گرانقدر عاشورا و مؤذّن سید الشهدا(ع)[۱].

مقدمه

وی اهل کوفه و از یاران امیرالمؤمنین(ع) بود. وقتی خبر هجرت امام حسین(ع) را از مدینه به مکّه شنید، خود را به آن حضرت رساند و همراه امام از آنجا به کربلا آمد. همواره ملازم سید الشهدا بود و در پنج وقت نماز، اذان می‌‌گفت. در مسیر راه، وقتی که امام حسین(ع) به منزلگاه "قصر بنی مقاتل" رسید و در آنجا خیمه گاه عبید الله بن حر جعفی را دید، حجاج بن مسروق را در پی او فرستاد تا او را به پیوستن به امام فراخواند[۲]. (گرچه توفیق حسینی شدن نیافت). هنگامی که کاروان حسین(ع) با سپاه حرّ بر خورد کردند، او به امر امام، اذان ظهر گفت. در برخی کتب از او با عنوان "مؤذّن حسین" یاد کرده‌اند[۳]. روز عاشورا به میدان رفت و جنگید و غرق خون نزد امام برگشت. پس از گفتگویی با سید الشهدا، بار دیگر به میدان رفت و شهید شد[۴].

وی، همان کسی است که در جریان برخورد سپاه حر بن یزید با امام(ع)، به دستور امام(ع)، اذان ظهر را گفت و منابع، او را به عنوان مؤذّن حسین(ع) معرّفی کرده‌اند. وی، روز عاشورا، به صف دشمن حمله کرد تا به لقاء اللّه پیوست.[۵]

منابع

پانویس

  1. بحار الأنوار، ج ۴۵، ص ۲۵.
  2. عنصر شجاعت، ج ۱، ص ۸۰.
  3. انصار الحسین، ص ۶۸.
  4. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۵۱.
  5. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۵۴۲.