خطبه ۸۶ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == ==' به '==')
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۱۲: خط ۱۲:
==فرازی از [[خطبه]]==
==فرازی از [[خطبه]]==
*[[بندگان خدا]]، دوست‌داشتنی‌ترین [[بندگان]] نزد [[خدا]] (که نظر [[مرحمت]] [[حقّ]] تعالی شامل حال اوست) بنده‌ای است که [[خداوند]] او را بر تسلّط به [[نفس]] خویش کمک و [[یاری]] کرده است ([[عقل]] او را تقویت کرده تا از شهوات و خواهش‌های [[نفس]] [[پیروی]] نکند). پس (آن [[بنده]]) [[حزن]] و [[اندوه]] را شعار خود قرار داد (برای تحصیل [[رضا]] و [[خشنودی]] [[حق]] [[اندیشه]] کرد تا موجبات آن‌را به‌دست آرد) و [[خوف]] و [[ترس]] (از [[عذاب الهی]]) را رویّه خویشتن گردانید (و هیچ‌گاه برخلاف [[دستورات]] [[خدا]] و [[رسول]] [[رفتار]] نکرد). پس [[چراغ هدایت]] ([[علوم]] و [[معارف الهی]]) در [[دل]] او روشن شد و (با آن) از [[تاریکی]] [[نادانی]] و [[گمراهی]] رهایی یافت و به راه راست قدم نهاد و سفره ضیافت را برای روزی که به آن وارد می‌شود آماده ساخت ([[عبادت]] و [[بندگی]] کرد تا پس از [[مرگ]] تهی‌دست نباشد) و دور را بر خود نزدیک کرد ([[مرگ]] را بی‌خبران دور می‌پندارند پیش روی خویش قرار داد و هرگز از آن غافل نبود و باکی نداست که [[مرگ]] او را در بستر [[بیماری]] دریابد یا او را بر [[مرگ]] وارد و در [[راه خدا]] کشته شود) و [[سختی]] ([[مرگ]] و [[قبر]] و هول و [[وحشت]] [[روز رستاخیز]]) را (به وسیله توشه [[طاعت]] و [[بندگی]]) آسان گردانید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 343-344.</ref>.
*[[بندگان خدا]]، دوست‌داشتنی‌ترین [[بندگان]] نزد [[خدا]] (که نظر [[مرحمت]] [[حقّ]] تعالی شامل حال اوست) بنده‌ای است که [[خداوند]] او را بر تسلّط به [[نفس]] خویش کمک و [[یاری]] کرده است ([[عقل]] او را تقویت کرده تا از شهوات و خواهش‌های [[نفس]] [[پیروی]] نکند). پس (آن [[بنده]]) [[حزن]] و [[اندوه]] را شعار خود قرار داد (برای تحصیل [[رضا]] و [[خشنودی]] [[حق]] [[اندیشه]] کرد تا موجبات آن‌را به‌دست آرد) و [[خوف]] و [[ترس]] (از [[عذاب الهی]]) را رویّه خویشتن گردانید (و هیچ‌گاه برخلاف [[دستورات]] [[خدا]] و [[رسول]] [[رفتار]] نکرد). پس [[چراغ هدایت]] ([[علوم]] و [[معارف الهی]]) در [[دل]] او روشن شد و (با آن) از [[تاریکی]] [[نادانی]] و [[گمراهی]] رهایی یافت و به راه راست قدم نهاد و سفره ضیافت را برای روزی که به آن وارد می‌شود آماده ساخت ([[عبادت]] و [[بندگی]] کرد تا پس از [[مرگ]] تهی‌دست نباشد) و دور را بر خود نزدیک کرد ([[مرگ]] را بی‌خبران دور می‌پندارند پیش روی خویش قرار داد و هرگز از آن غافل نبود و باکی نداست که [[مرگ]] او را در بستر [[بیماری]] دریابد یا او را بر [[مرگ]] وارد و در [[راه خدا]] کشته شود) و [[سختی]] ([[مرگ]] و [[قبر]] و هول و [[وحشت]] [[روز رستاخیز]]) را (به وسیله توشه [[طاعت]] و [[بندگی]]) آسان گردانید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 343-344.</ref>.
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۶

مقدمه

  • خطبه‌ای سرشار از معارف بلند در شناسایی انسان کامل که در ظرف وجودی امام (ع) قابل حصول نیست. مولی فتح الله کاشانی در شرح خود می‌نویسد: او (امام) عمل می‌کند به آن، ترک نمی‌کند مر کار نیک را فایده، مگر که آهنگ می‌کند به آن‌ها سایر فواید را؛ و نمی‌کند جای گمان خیر را، مگر که قصد می‌کند آن‌را. به تحقیق که دست دادن و قدرت پیدا کرد به کتاب از مهارش، یعنی زمام معانی کتاب حضرت ربّانی به قبضه اقتدار اوست و سررشته اوامر و نواهی آن به دست او. پس او کشنده کتاب است به طریق الهی و پیشوای اوست در همه مسائل آن.
  • بخش‌هایی از این خطبه را زمخشری در کتاب ربیع الابرار آورده است و ابن‌ابی‌الحدید نیز، این خطبه را بخشی از خطبه‌ای مفصل یاد می‌کند. زمان ایراد خطبه نیز مشخص و معلوم نیست.

مطالب مهم خطبه

  1. توصیف انسان کامل؛
  2. توصیف عالم گمراه و غیرعامل؛
  3. تمسک به هدایت اهل‌بیت (ع)؛
  4. معرفی خود؛
  5. پرهیز از ظاهربینی؛
  6. بیان صفات نیکو در نزد پروردگار[۱].

فرازی از خطبه

منابع

پانویس

  1. ۴۰ صفت
  2. دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 343-344.