جابر بن یزید جعفی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:مفسران]] | [[رده:مفسران]] | ||
نسخهٔ ۶ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۷
جابر بن یزید جعفی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: جابر بن یزید جعفی در علوم قرآنی - جابر بن یزید جعفی در معارف و سیره حسینی - - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوعبدالله جابر بن یزید بن حرث بن عبد یغوث جعفی کوفی تابعی[۱] و از اصحاب امام باقر و امام صادق((ع)) بود[۲] و از آن دو بزرگوار[۳] و نیز از محدثانی چون ابوطفیل و ابوضحی روایاتی نقل کرده است.[۴] افرادی چون شعبه،[۵] ثوری،[۶]اسرائیل[۷] و دیگران از وی حدیث شنیده و روایت کرده‌اند.
پیشوای مفسران است و تفسیر را از امام باقر(ع) فرا گرفت.[۸] جابر محدثی امامی،[۹] مورد اعتماد، [۱۰] راستگو و با ورع[۱۱] بود و امام صادق(ع) او را مدح کرده و درباره‌اش دعا فرموده است.[۱۲] او یکی از چهار نفری است که علم ائمه(ع) به آنها سپرده شده است.[۱۳] جرّاج بن ملیح می‌‌گوید که از جابر شنیدم، می‌‌گفت که هفتاد هزار حدیث از امام صادق(ع) در حفظ دارد.[۱۴] برخی از رجالیون اهل سنت وی را فردی ضعیف و غیر قابل اعتماد شمرده‌اند [۱۵] که ناشی از تشیع و تأثیرگذاری عظیم او می‌‌باشد.
جابر جعفی دارای آثار متعددی بوده که عبارت‌اند از: کتاب‌های التفسیر، مقتل امیرالمؤمنین (ع)، النوادر، مقتل الحسین،(ع)، الجمل، الصفین، النهروان، الفضائل و رسالة ابی جعفر الی اهل البصره.
جابر در زمان امام صادق(ع) به سال ۱۲۸ هـ بدرود حیات گفت.[۱۶] در تاریخ درگذشت وی اختلاف وجود دارد [۱۷].[۱۸]
جابر بن یزید جعفی
از اصحاب بزرگ امام زین العابدین و فرزندش امام محمد باقر(ع) بود. کتاب‌هایی در تفسیر قرآن و احکام دین و غیر آن نوشت که نام آنها در فهرست شیخ و رجال نجاشی آمده است. او را حامل اسرار علوم اهل بیت عصمت و طهارت(ع) دانسته‌اند؛ گاهی سخنانی بیان می‌داشت که عقول مردم تاب شنیدن آن را نداشت[۱۹]. جابر تفسیری مشتمل بر احادیث امام باقر(ع) تصنیف کرده است. وی در سال ۱۲۷ یا به نقل ابن حجر عسقلانی در «تقریب» به سال ۱۳۲ از دنیا رفت[۲۰].[۲۱]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی
پانویس
- ↑ ریحانة الادب، ج۱، ص۴۱۲.
- ↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴.
- ↑ رجال الطوسی، ص۱۱۱.
- ↑ تاریخ الاسلام، ج۸، ص۵۹.
- ↑ التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱۱.
- ↑ الجرح والتعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ۲، ص۴۷.
- ↑ ریحانة الادبج، ج۱، ص،۴۱۲.
- ↑ الفهرست (طوسی)، ص۹۵.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۷.
- ↑ تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۷.
- ↑ خلاصة الاقوال، ص۳۵.
- ↑ اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۵.
- ↑ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۳.
- ↑ الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۴۵؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
- ↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴ ـ ۳۱۶.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۸؛ رجال الطوسی، ص۱۱۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۲۱۸.
- ↑ تحفة الاحباب، ص۴۰؛ تأسیس الشیعه، ص۲۸۴.
- ↑ تأسیس الشیعه، ص۳۲۶.
- ↑ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۲.