الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۴

حضرت اباالفضل عباس بن علی (ع) روز ۴ شعبان سال ۲۶ هجری در مدینه به دنیا آمد و فرزند امیرالمؤمنین (ع) و مادرش فاطمه کلابیه (ام البنین) است. عبّاس در لغت، به‌معنای شیر بیشه، شیری که شیران از او بگریزند است. به خاطر سیمای جذابش او را "قمر بنی هاشم" می‌گفتند. برای حضرت عباس، القاب دیگری نیز گفته شده است از جمله: العبد الصالح، باب الحوائج، صاحب اللواء، المواسی، الصابر و... .

حضرت عباس (ع) چهارده سال از عمر شریفش را با پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین (ع) سپری کرد، ده سال بعد با برادر گرامیش امام حسن مجتبی (ع) و ده سال آخر عمر را با دیگر برادر بزرگوارش امام حسین (ع) بگذرانید.

در کتاب‌های تاریخی نام حضرت عباس تا ایام عاشورا و صحنه کربلا، کمتر به چشم می‌‌خورد، تنها در دو مورد در تاریخ، نامی از این پرچمدار کربلا دیده شده است. طبق نقل برخی از مورخان، ازدواج قمر بنی‌هاشم در سن هیجده یا بیست سالگی با «لبابه» دختر عبیدالله بن عباس پسر عموی پدر بزرگوارش انجام شد و ثمره این ازدواج میمون و مبارک دو پسر به نام‌های عبیدالله و فضل و به قولی، دو پسر دیگر به نام‌های محمد و قاسم بوده است.

شخصیت حضرت عباس در وقایع عاشورا و کربلای حسینی به خوبی درخشید. به طوری که هر کس از کربلا خبری دارد از نام حضرت عباس قمر بنی هاشم نیز باخبر است.

در زیات ناحیه مقدسه در فضایل حضرت عباس چنین آمده است: سلام بر ابوالفضل العباس فرزند امیرالمؤمنین که جانش را فدای برادرش نمود از دنیایش برای آخرت استفاده کرد، و خود را فدای برادر نمود و برای تحصیل آب، تمام تلاش خود را به کار برد تا دو دست مبارکش در این راه قطع شد.

امام سجاد (ع) سیمای درخشان عباس بن علی را اینگونه ترسیم فرموده است: «رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ ...» که در آن مقام ایثار، گذشت، فداکاری، جانبازی، قطع شدن دستانش و یافتن بال پرواز در بهشت، مطرح است و اینکه: عمویم عباس، نزد خدای متعال، مقامی دارد که روز قیامت، همۀ شهیدان به آن غبطه می‌خورند و رشک می‌برند.

ادامه

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[عاشورا|عاشورا]]''' به معنای [[روز]] دهم است. پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}} و [[یاران]] حضرت در [[واقعه کربلا]] در [[روز دهم محرم]] سال ۶۱ هجری به آن روز «عاشورا» گفتند. عاشورا در [[تاریخ]] [[جاهلیّت]] [[عرب]]، از روز‌های [[عید]] رسمی و ملّی بوده و در آن روزگار، در چنین روزی [[روزه]] می‌گرفتند، روز جشن ملّی و مفاخره و [[شادمانی]] بوده است. در [[اسلام]]، با [[تشریع]] روزۀ [[رمضان]]، آن [[روزه]] [[نسخ]] شد.
+'''[[حضرت اباالفضل|حضرت اباالفضل]]''' عباس بن علی {{ع}} روز ۴ شعبان سال ۲۶ هجری در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد و فرزند [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و مادرش [[فاطمه کلابیه]] ([[ام البنین]]) است. عبّاس در لغت، به‌معنای شیر بیشه، شیری که شیران از او بگریزند است. به خاطر سیمای جذابش او را "[[قمر بنی هاشم]]" می‌گفتند. برای [[حضرت عباس]]، [[القاب]] دیگری نیز گفته شده است از جمله: [[العبد الصالح]]، باب الحوائج، صاحب اللواء، المواسی، الصابر و... .
-در روز عاشورای سال ۶۱ هجری، [[امام حسین]] {{ع}} در سرزمین [[کربلا]] به دستِ نیروهای "[[ابن زیاد]]" به [[شهادت]] رسید. [[امام حسین]] {{ع}} که حاضر نبود [[تسلیم]] حکومتِ "[[یزید]]" شود، از [[شهر]] خود ([[مدینه]]) به [[مکه]] [[هجرت]] کرد و پس از چند ماه اقامت، به [[دعوت]] [[مردم کوفه]] عازم سرزمین [[عراق]] شد، ولی پیش از رسیدن به [[کوفه]]، در محاصره سربازان [[دشمن]] قرار گرفت. [[روز عاشورا]] میان [[امام]] و [[سپاه]] [[کوفه]] [[جنگ]] در گرفت و [[حسین بن علی]] {{ع}} و [[فرزندان]] و یارانش مظلومانه [[شهید]] شدند. از آن روز، عاشورا مظهر مظلومیت و [[مکتب]] درس‌های [[مقاومت]] و [[شجاعت]] و فداکاری در راه [[حق]] و [[آزادی]] گردید. [[مسلمانان]] به ویژه [[شیعیان]]، این روز بزرگ را به [[سوگواری]] [[امام حسین]] {{ع}} می‌پردازند و با [[اشک]] ریختن در عزای آن [[امام]] [[شهید]]، خاطره آن حماسه را زنده نگه می‌دارند.
+حضرت عباس {{ع}} چهارده سال از [[عمر]] شریفش را با پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین {{ع}} سپری کرد، ده سال بعد با برادر گرامیش [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} و ده سال آخر عمر را با دیگر برادر بزرگوارش امام حسین {{ع}} بگذرانید.
-در فرهنگ شیعی، به خاطر واقعۀ [[شهادت امام حسین]] {{ع}} در این روز، عظیم‌ترین روز [[سوگواری]] و ماتم به حساب می‌آید که بزرگترین فاجعه و [[ستم]] در مورد [[خاندان پیامبر]] انجام گرفته و دشمنان اسلام و [[اهل بیت]] این روز را [[خجسته]] شمرده به [[شادی]] می‌پرداختند، امّا [[پیروان]] [[خاندان رسالت]]، به سوگ و عزا می‌نشینند و بر کشتگان این روز می‌گریند.
+در کتاب‌های [[تاریخی]] نام حضرت عباس تا ایام عاشورا و صحنه کربلا، کمتر به چشم می‌‌خورد، تنها در دو مورد در [[تاریخ]]، نامی از این [[پرچمدار]] کربلا دیده شده است. طبق نقل برخی از مورخان، [[ازدواج]] [[قمر بنی‌هاشم]] در سن هیجده یا بیست سالگی با «لبابه» دختر [[عبیدالله بن عباس]] پسر عموی پدر بزرگوارش انجام شد و ثمره این [[ازدواج]] میمون و [[مبارک]] دو پسر به نام‌های عبیدالله و [[فضل]] و به قولی، دو پسر دیگر به نام‌های [[محمد]] و قاسم بوده است.
-با بررسی دقیق زمینه‌های [[قیام]]، می‌توان به صورت کلی فضای [[سیاسی]] ـ [[اجتماعی]] [[جامعه اسلامی]] در [[زمان]] مرگ معاویه را جامعه‌ای ترسیم کرد که از جهات مختلف دچار [[انحراف]] شده بود. بر این اساس و نیز با توجه به [[وظایف]] اصلی [[جایگاه امامت]]، اهداف قیام عاشورا را می‌توان مواردی، مانند تلاش برای [[حفظ دین]] از [[انحرافات]]، [[اصلاح]] [[امّت]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]]، [[مبارزه با بدعت‌ها]] و [[برپایی عدالت]] دانست که در [[سخنان امام حسین]]{{ع}} نیز بدان‌ها اشاره شده است.
+[[شخصیت]] [[حضرت عباس]] در وقایع [[عاشورا]] و کربلای [[حسینی]] به خوبی درخشید. به طوری که هر کس از [[کربلا]] خبری دارد از نام حضرت عباس قمر [[بنی هاشم]] نیز باخبر است.
-در نهضت عاشورای [[امام حسین]]{{ع}} درس‌های زیادی از ابعاد مختلف سیاسی، [[عبادی]] و [[اخلاقی]]، برای [[امت اسلامی]] و برای همه آزادی‌خواهان و حق‌طلبان [[جهان]] وجود دارد که به چند مورد از مهمترینِ آنها اشاره می‌شود: [[اخلاص]] و [[توکل]]؛ [[ایستادگی]] در برابر [[مشکلات]]؛ [[ایستادگی در برابر ظلم]] و نترسیدن و [[اتحاد]] [[امت اسلامی]].
+در [[زیات]] [[ناحیه مقدسه]] در [[فضایل]] [[حضرت عباس]] چنین آمده است: سلام بر [[ابوالفضل العباس]] [[فرزند امیرالمؤمنین]] که جانش را فدای برادرش نمود از دنیایش برای [[آخرت]] استفاده کرد، و خود را فدای [[برادر]] نمود و برای تحصیل آب، تمام تلاش خود را به کار برد تا دو دست مبارکش در این راه قطع شد.
-<div class="mainpage_box_more">[[عاشورا|ادامه]]</div>
+[[امام سجاد]] {{ع}} سیمای درخشان عباس بن علی را اینگونه ترسیم فرموده است: {{متن حدیث|رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ ...}} که در آن مقام [[ایثار]]، گذشت، [[فداکاری]]، جانبازی، [[قطع]] شدن دستانش و یافتن بال پرواز در [[بهشت]]، مطرح است و اینکه: عمویم [[عباس]]، نزد [[خدای متعال]]، مقامی دارد که [[روز قیامت]]، همۀ [[شهیدان]] به آن [[غبطه]] می‌خورند و [[رشک]] می‌برند.
+<div class="mainpage_box_more">[[ عباس بن علی بن ابی‌طالب|ادامه]]</div>