وصایت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
'''وصایت''' به معنای جانشینی از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ قدرت و اختیارات او بوده است و معمولا این منصب به پس از فوت موصی مربوط می‌شود<ref> ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ</ref>.آن کسی که عهده‌دار این مسؤولیت می‌شود، [[وصی]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref>. | '''وصایت''' به معنای [[جانشینی]] از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ [[قدرت]] و اختیارات او بوده است و معمولا این [[منصب]] به پس از فوت موصی مربوط می‌شود<ref> ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ</ref>.آن کسی که عهده‌دار این [[مسؤولیت]] می‌شود، [[وصی]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref>. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*در بعد | *در بعد [[اعتقادی]]، [[پیامبران الهی]] اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار [[تبلیغ]] [[دین]] و بیان [[شریعت]] را برعهده داشتند. مثلا شیث، [[وصیّ]] [[آدم]]، سام [[وصیّ]] [[نوح]]، [[یوحنّا]] [[وصیّ]] هود، [[اسحاق]] [[وصیّ]] [[ابراهیم]]، یوشع [[وصیّ]] [[موسی]]، [[شمعون]] [[وصیّ]] [[عیسی]] و [[امام علی]]{{ع}} [[وصیّ]] [[پیامبر خاتم|حضرت محمّد]]{{صل}} بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای [[پیامبران]]، [[شأن]] و منزلتی والا داشته‌اند. در [[جانشینی]] [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] و [[امامت]] [[امامان]] پس از او همین سمت و [[منصب الهی]] بوده است و [[ائمه]]، [[اوصیای پیامبر]] بوده‌اند و [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} سیّد الأوصیاء و [[وصیّ]] [[پیامبر خاتم|محمّد]]{{صل}} به‌شمار می‌آمد و این [[لقب]] برای او مشهور بوده است. [[علامه مجلسی]] بابی مستقل گشوده و [[احادیث]] مربوط به [[وصی]] بودن و سرور [[اوصیا]] بودن [[امام علی]]{{ع}} و کاربرد این [[لقب]] در اشعار شعرای [[صدر اسلام]] را آورده است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱</ref> و می‌گوید بیشتر این [[روایات]] تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان [[خلافت]] عظمی است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰</ref>. در [[تاریخ]] [[انبیا]]، برای تداوم این خطّ [[نورانی]]، سلسلۀ [[اوصیا]] عهده‌دار تداوم راه [[پیامبران]] بوده‌اند و [[انتخاب]] [[وصیّ]] هم به [[امر الهی]] بوده است و نام یکایک [[اوصیا]] در [[منابع روایی]] آمده است<ref>همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۷ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۵۲
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وصایت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
وصایت به معنای جانشینی از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ قدرت و اختیارات او بوده است و معمولا این منصب به پس از فوت موصی مربوط می‌شود[۱].آن کسی که عهده‌دار این مسؤولیت می‌شود، وصی است[۲].
مقدمه
- در بعد اعتقادی، پیامبران الهی اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار تبلیغ دین و بیان شریعت را برعهده داشتند. مثلا شیث، وصیّ آدم، سام وصیّ نوح، یوحنّا وصیّ هود، اسحاق وصیّ ابراهیم، یوشع وصیّ موسی، شمعون وصیّ عیسی و امام علیS وصیّ حضرت محمّدa بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای پیامبران، شأن و منزلتی والا داشته‌اند. در جانشینی پیامبر اسلام و امامت امامان پس از او همین سمت و منصب الهی بوده است و ائمه، اوصیای پیامبر بوده‌اند و حضرت علیS سیّد الأوصیاء و وصیّ محمّدa به‌شمار می‌آمد و این لقب برای او مشهور بوده است. علامه مجلسی بابی مستقل گشوده و احادیث مربوط به وصی بودن و سرور اوصیا بودن امام علیS و کاربرد این لقب در اشعار شعرای صدر اسلام را آورده است[۳] و می‌گوید بیشتر این روایات تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان خلافت عظمی است[۴]. در تاریخ انبیا، برای تداوم این خطّ نورانی، سلسلۀ اوصیا عهده‌دار تداوم راه پیامبران بوده‌اند و انتخاب وصیّ هم به امر الهی بوده است و نام یکایک اوصیا در منابع روایی آمده است[۵][۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.
- ↑ بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱
- ↑ بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰
- ↑ همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.