بحث:امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[علی بن ابی‌طالب]] (به [[عربی]]: عَلِیّ ٱبْن أَبِی طَالِب؛ زادهٔ ۱۳ [[رجب]] ۳۰ [[عام‌الفیل]] برابر با ۲۳ [[قبل از هجرت]] (۱۳ سپتامبر ۶۰۱ میلادی) – درگذشتهٔ ۲۱ [[رمضان]] ۴۰ قمری) (۲۹ ژانویه ۶۶۱ میلادی) [[امام اول]] تمامی شاخه‌های [[مذهب شیعه]]، [[خلیفهٔ چهارم]] از [[خلفای راشدین]] [[اهل سنت]] و پسرعمو و داماد [[محمد]] است. او فرزند [[ابوطالب]] و [[فاطمه بنت اسد]]، [[همسر]] | [[علی بن ابی‌طالب]] (به [[عربی]]: عَلِیّ ٱبْن أَبِی طَالِب؛ زادهٔ ۱۳ [[رجب]] ۳۰ [[عام‌الفیل]] برابر با ۲۳ [[قبل از هجرت]] (۱۳ سپتامبر ۶۰۱ میلادی) – درگذشتهٔ ۲۱ [[رمضان]] ۴۰ قمری) (۲۹ ژانویه ۶۶۱ میلادی) [[امام اول]] تمامی شاخه‌های [[مذهب شیعه]]، [[خلیفهٔ چهارم]] از [[خلفای راشدین]] [[اهل سنت]] و پسرعمو و داماد [[محمد]] است. او فرزند [[ابوطالب]] و [[فاطمه بنت اسد]]، [[همسر]] فاطمهٔ زهرا، و [[پدر]] [[حسن]]، [[حسین]] و [[زینب]] است. وی از سال ۳۵ تا ۴۰ [[هجری]]، کمتر از پنج سال، به‌عنوان [[خلیفه]] بر [[خلافت اسلامی]] جز [[شام]] [[حکومت]] کرد. او در میان طیف وسیعی از [[مسلمانان]] از جایگاه برجسته‌ای برخوردار است. | ||
در [[کودکی]] به [[دلیل]] بدهکار شدن پدرش، محمد [[سرپرستی]] او را بر عهده گرفت. پس از [[دعوت]] محمد، [[علی]] در سن حدوداً ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به [[اسلام]] گشت؛ | در [[کودکی]] به [[دلیل]] بدهکار شدن پدرش، محمد [[سرپرستی]] او را بر عهده گرفت. پس از [[دعوت]] محمد، [[علی]] در سن حدوداً ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به [[اسلام]] گشت؛ پذیرش دعوت او را در [[یوم الدار]] علناً اعلام کرد و محمد او را «[[برادر]] و [[وصی]] و [[جانشین]] خود» نامید. گفته می‌شود در شب [[لیلة المبیت]] به [[هجرت]] محمد کمک کرد و محمد پس از [[مهاجرت]] به [[مدینه]] و ایجاد [[پیمان برادری]] بین مسلمانان، او را به‌عنوان برادر خویش [[انتخاب]] کرد. او در مدینه در اغلب [[جنگ‌ها]] [[پرچم‌دار]] [[سپاه اسلام]] بود و به [[دلاوری]] مشهور گشت. | ||
مسئلهٔ [[حق]] وی در [[خلافت | مسئلهٔ [[حق]] وی در [[خلافت پس از محمد]] منجر به شکاف اصلی میان مسلمانان و تقسیم آنان به دو گروه [[شیعه]] و [[سنی]] شد. محمد در بازگشت از [[حجةالوداع]] در [[غدیر خم]] جملهٔ «هر که من ولی او هستم، این علی ولی او است» را به زبان آورد؛ اما مقصود این عبارت مورد [[اختلاف]] شیعه و سنی قرار گرفت. [[شیعیان]] بر این اساس [[معتقد]] به [[نصب]] [[امامت]] و [[خلافت]] در خصوص علی شدند و اهل سنت آن را به معنای [[دوستی]] و [[محبت علی]] [[تفسیر]] می‌کنند. پس از درگذشت محمد، زمانی که علی مشغول [[کفن]] و [[دفن]] وی بود، جمعی از [[مسلمانان]] در [[سقیفهٔ بنی‌ساعده]] گرد هم آمدند و بعد از [[مشورت]] با یکدیگر دربارهٔ [[انتخاب]] [[جانشین]] او، سرانجام با [[ابوبکر]] | ||
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۲۷
علی بن ابی‌طالب (به عربی: عَلِیّ ٱبْن أَبِی طَالِب؛ زادهٔ ۱۳ رجب ۳۰ عام‌الفیل برابر با ۲۳ قبل از هجرت (۱۳ سپتامبر ۶۰۱ میلادی) – درگذشتهٔ ۲۱ رمضان ۴۰ قمری) (۲۹ ژانویه ۶۶۱ میلادی) امام اول تمامی شاخه‌های مذهب شیعه، خلیفهٔ چهارم از خلفای راشدین اهل سنت و پسرعمو و داماد محمد است. او فرزند ابوطالب و فاطمه بنت اسد، همسر فاطمهٔ زهرا، و پدر حسن، حسین و زینب است. وی از سال ۳۵ تا ۴۰ هجری، کمتر از پنج سال، به‌عنوان خلیفه بر خلافت اسلامی جز شام حکومت کرد. او در میان طیف وسیعی از مسلمانان از جایگاه برجسته‌ای برخوردار است.
در کودکی به دلیل بدهکار شدن پدرش، محمد سرپرستی او را بر عهده گرفت. پس از دعوت محمد، علی در سن حدوداً ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به اسلام گشت؛ پذیرش دعوت او را در یوم الدار علناً اعلام کرد و محمد او را «برادر و وصی و جانشین خود» نامید. گفته می‌شود در شب لیلة المبیت به هجرت محمد کمک کرد و محمد پس از مهاجرت به مدینه و ایجاد پیمان برادری بین مسلمانان، او را به‌عنوان برادر خویش انتخاب کرد. او در مدینه در اغلب جنگ‌ها پرچم‌دار سپاه اسلام بود و به دلاوری مشهور گشت.
مسئلهٔ حق وی در خلافت پس از محمد منجر به شکاف اصلی میان مسلمانان و تقسیم آنان به دو گروه شیعه و سنی شد. محمد در بازگشت از حجةالوداع در غدیر خم جملهٔ «هر که من ولی او هستم، این علی ولی او است» را به زبان آورد؛ اما مقصود این عبارت مورد اختلاف شیعه و سنی قرار گرفت. شیعیان بر این اساس معتقد به نصب امامت و خلافت در خصوص علی شدند و اهل سنت آن را به معنای دوستی و محبت علی تفسیر می‌کنند. پس از درگذشت محمد، زمانی که علی مشغول کفن و دفن وی بود، جمعی از مسلمانان در سقیفهٔ بنی‌ساعده گرد هم آمدند و بعد از مشورت با یکدیگر دربارهٔ انتخاب جانشین او، سرانجام با ابوبکر