ذو حسم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار')
خط ۲: خط ۲:
'''ذو حسم''': نام محلّی است. یکی از منزل‌گاه‌های میان [[مکّه]] و [[کوفه]].  
'''ذو حسم''': نام محلّی است. یکی از منزل‌گاه‌های میان [[مکّه]] و [[کوفه]].  
==مقدمه==
==مقدمه==
چون طلیعۀ [[سپاه]] اعزامی از [[کوفه]] برای [[امام حسین]]{{ع}} [[آشکار]] شد، یارانش را به طرف ذو حسم سوق داد و پیش از رسیدن نیروهای [[دشمن]]، در آنجا اردو زد. حرّ و سربازانش در همین مکان با [[امام حسین]]{{ع}} برخورد کردند و آن [[حضرت]] [[دستور]] داد [[حر]] و [[سپاه]] او و حتی اسبانشان را [[سیراب]] کنند که از [[راه]] رسیده بودند و بی‌تاب [[عطش]] بودند. [[امام]] سپس برای آن گروه [[سخنرانی]] کرد و هنگام ظهر، [[نماز جماعت]] خوانده شد. حرّ و [[سپاه]] او نیز به [[امام حسین]]{{ع}} [[اقتدا]] کردند<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۱۵.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۹۶.</ref>.
چون طلیعۀ [[سپاه]] اعزامی از [[کوفه]] برای [[امام حسین]]{{ع}} آشکار شد، یارانش را به طرف ذو حسم سوق داد و پیش از رسیدن نیروهای [[دشمن]]، در آنجا اردو زد. حرّ و سربازانش در همین مکان با [[امام حسین]]{{ع}} برخورد کردند و آن [[حضرت]] [[دستور]] داد [[حر]] و [[سپاه]] او و حتی اسبانشان را [[سیراب]] کنند که از [[راه]] رسیده بودند و بی‌تاب [[عطش]] بودند. [[امام]] سپس برای آن گروه [[سخنرانی]] کرد و هنگام ظهر، [[نماز جماعت]] خوانده شد. حرّ و [[سپاه]] او نیز به [[امام حسین]]{{ع}} [[اقتدا]] کردند<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۱۵.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۹۶.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۰۳

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

ذو حسم: نام محلّی است. یکی از منزل‌گاه‌های میان مکّه و کوفه.

مقدمه

چون طلیعۀ سپاه اعزامی از کوفه برای امام حسین(ع) آشکار شد، یارانش را به طرف ذو حسم سوق داد و پیش از رسیدن نیروهای دشمن، در آنجا اردو زد. حرّ و سربازانش در همین مکان با امام حسین(ع) برخورد کردند و آن حضرت دستور داد حر و سپاه او و حتی اسبانشان را سیراب کنند که از راه رسیده بودند و بی‌تاب عطش بودند. امام سپس برای آن گروه سخنرانی کرد و هنگام ظهر، نماز جماعت خوانده شد. حرّ و سپاه او نیز به امام حسین(ع) اقتدا کردند[۱][۲].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. مقتل الحسین، مقرم، ص۲۱۵.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۹۶.