لشکر در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
*[[لشکر شیطان]] | *[[لشکر شیطان]] | ||
*[[لشکر خدا]] | *[[لشکر خدا]] | ||
==ارزش ارتش در اسلام== | |||
وقتی کلمۀ “ارتش” و یا “جندالله” به کار برده می‌شود، منظور تمام نیروهای مسلّح می‌باشد که در یک [[کشور اسلامی]]، [[وظیفه]] [[دفاعی]] را بر عهده دارند؛ مانند: نیروهای دریایی، هوایی، زمینی، ژاندارمری و نیز نیروهای مسلح انقلابی، همچون: [[سپاه]] پاسداران [[انقلاب اسلامی]] در [[ایران]] و [[بسیج]] مردمی و.... | |||
لذا، منظور از واژه “سپاه اسلام” و یا “ارتش اسلام”، همه این نیروها هستند. | |||
[[ارتش]] و سپاه در [[اسلام]]، [[ارزش]] فوق‌العاده‌ای دارند؛ زیرا [[رسالت]] آنان [[پاسداری]] از [[حقوق]] [[ضعفا]] و [[مستضعفان]] و سرکوبی گردن‌کشان و [[مستکبران]] است. | |||
[[علی]]{{ع}} در [[فرمان]] خود به [[مالک اشتر]] [[نخعی]] در این‌باره چنین می‌نویسد: “سپاه و ارتش به [[اذن خداوند]]، حصارهای محافظ و پاسدار [[ملت]] و آرایش [[حکومت]] و سبب [[عزت]] [[دین]] و عامل [[امنیت راه‌ها]] هستند. | |||
[[استقلال]] ملت بدون آن فراهم نمی‌شود و خود ارتش نیز باید از طریق [[خراج]] و [[مالیات]] اداره شود...”<ref>{{متن حدیث|فَالْجُنُودُ بِإِذْنِ اللَّه حُصُونُ الرَّعِيَّةِ، وزَيْنُ الْوُلاةِ، وعِزُّ الدِّينِ، وسُبُلُ الأمْنِ، ولَيْسَ تَقُومُ الرَّعِيَّةُ إِلَّا بِهِمْ، ثُمَّ لا قِوَامَ لِلْجُنُودِ إِلَّا بِمَا يُخْرِجُ اللَّه لَهُمْ مِنَ الْخَرَاجِ الَّذِي يَقْوَوْنَ به عَلَى جِهَادِ عَدُوِّهِمْ}}؛ (نهج البلاغه، نامه ۵۳).</ref>.<ref>[[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|فقه سیاسی اسلام]]، ص ۲۸۵.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
# [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']] | |||
# [[پرونده:1100676.jpg|22px]] [[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|'''فقه سیاسی اسلام''']] | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۵ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۶
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل لشکر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اعوان و انصار[۱]، لشکر، عسکر[۲]، سپاه، گروهی سازمان یافته برای دفاع از مرام یا شخص یا یاری و تقویت آن [۳].
- ﴿وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ﴾[۴].
- برخی احتمال فارسی بودن ریشه جُند را مطرح کرده‌اند، آرتور جفری می‌نویسد: امکان دارد، این واژه از اصل ایرانی خود "گُند پهلوی" مستقیماً به زبان عربی رفته باشد، اما احتمال بیشتر آن است که این کار از طریق زبان آرامی انجام گرفته باشد[۵]. جمع جند، جنود و أجناد ذکر شده است[۶].[۷].
جستارهای وابسته
ارزش ارتش در اسلام
وقتی کلمۀ “ارتش” و یا “جندالله” به کار برده می‌شود، منظور تمام نیروهای مسلّح می‌باشد که در یک کشور اسلامی، وظیفه دفاعی را بر عهده دارند؛ مانند: نیروهای دریایی، هوایی، زمینی، ژاندارمری و نیز نیروهای مسلح انقلابی، همچون: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ایران و بسیج مردمی و.... لذا، منظور از واژه “سپاه اسلام” و یا “ارتش اسلام”، همه این نیروها هستند. ارتش و سپاه در اسلام، ارزش فوق‌العاده‌ای دارند؛ زیرا رسالت آنان پاسداری از حقوق ضعفا و مستضعفان و سرکوبی گردن‌کشان و مستکبران است. علی(ع) در فرمان خود به مالک اشتر نخعی در این‌باره چنین می‌نویسد: “سپاه و ارتش به اذن خداوند، حصارهای محافظ و پاسدار ملت و آرایش حکومت و سبب عزت دین و عامل امنیت راه‌ها هستند. استقلال ملت بدون آن فراهم نمی‌شود و خود ارتش نیز باید از طریق خراج و مالیات اداره شود...”[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۴۸۵.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۱۳۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۱۲۰.
- ↑ «و بی‌گمان تنها سپاه ماست که پیروز است» سوره صافات، آیه ۱۷۳.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، واژه‌های دخیل در قرآن مجید، ص۱۷۰. همو، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۶۹۰.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۰۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۱۱-۲۱۲.
- ↑ «فَالْجُنُودُ بِإِذْنِ اللَّه حُصُونُ الرَّعِيَّةِ، وزَيْنُ الْوُلاةِ، وعِزُّ الدِّينِ، وسُبُلُ الأمْنِ، ولَيْسَ تَقُومُ الرَّعِيَّةُ إِلَّا بِهِمْ، ثُمَّ لا قِوَامَ لِلْجُنُودِ إِلَّا بِمَا يُخْرِجُ اللَّه لَهُمْ مِنَ الْخَرَاجِ الَّذِي يَقْوَوْنَ به عَلَى جِهَادِ عَدُوِّهِمْ»؛ (نهج البلاغه، نامه ۵۳).
- ↑ شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام، ص ۲۸۵.