عبید بن عبد کندی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}})) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۱۴
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- نام او عبید فرزند عبد، معروف به کنیه‌اش ابو عبدالله جَدلی[۱] از خواص یاران و اصحاب امیرالمؤمنین(ع) بود[۲].
- شیخ مفید نیز او را از بزرگان و مقربّان اصحاب حضرت علی(ع)، و از تابعین اصحاب پیامبر(ص) یاد کرده است[۳].
- ابوعبدالله، همواره وفاداری خود نسبت به خاندان پیامبر(ص) و خصوصاً امیرالمؤمنین(ع) را به ظهور رسانده و هیچ گاه در مقام دفاع از آن حضرت و خاندان عصمت و طهارت کوتاهی ننمود. و در کنار مختار ثقفی علیه عاملان جنایات عاشورا قیام کرد و در سرکوبی ستمکاران صحنه کربلا با مختار ثقفی همکاری نمود.
- در تقرب ابو عبدالله به امیرالمؤمنین(ع) همین بس که امام باقر(ع) نقل می‌کند: "روزی أبو عبدالله جدلی بر امیرالمؤمنین(ع) وارد شد، حضرت فرمود: ای ابو عبدالله، آیا از قول خدای -عزوجل- که می‌فرماید:
مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهَا وَهُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ * وَمَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
[۴] خبر ندهم؟ ابو عبدالله گفت: چرا خبر دهید ای امیرمؤمنان، فدایت شوم. حضرت فرمود: حسنه در این آیه شناخت ولایت اهل بیت و حب و دوستی ما اهل بیت است. و مراد از سیئه، انکار ولایت و دشمنی و بغض ما اهل بیت است"[۵].[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ جدلی منسوب به «جدیله» قبیله‌ای از طایفه «قیس عیلان» در کوفه است.
- ↑ رجال طوسی، ص۴۷، ش۱۳؛ رجال برقی، ص۴-۵.
- ↑ ر.ک: الاختصاص، ص۳ و ۷؛ تاریخ طبری، ج۶، ص۷۶-۷۷.
- ↑ «آنان که کار نیک آورند (پاداشی) بهتر از آن خواهند داشت و آنان در آن روز از هر بیمی در امانند * و کسانی که کار بد آورند (با) چهره‌هایشان در آتش افکنده می‌شوند؛ آیا جز (برای) آنچه انجام می‌دادید کیفر داده می‌شوید؟» سوره نمل، آیه ۸۹-۹۰.
- ↑ سفینة البحار، ج۲، عنوان عبد، ص۱۴۳؛ تنقیح المقال، ج۲، ص۲۳۶.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۵۸.