رباب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
او در [[سفر]] [[کربلا]] حضور داشت و همراه [[اسیران]] به [[شام]] رفت، سپس به [[مدینه]] بازگشت و مدّت یک سال برای [[سید الشهدا]]{{ع}} [[عزاداری]] کرد و مرثیه‌هایی هم در سوگ آن [[حضرت]] سرود. خواستگارانی از اشراف و بزرگان [[قریش]] را ردّ کرد و حاضر نشد با کسی [[ازدواج]] کند. در سوگ [[ابا عبد الله]]{{ع}} پیوسته گریان بود و زیر سایه نمی‌رفت، از فرط [[گریه]] و [[اندوه]] بر [[شهادت]] [[حسین]]{{ع}} یک سال بعد (در سال ۶۲ [[هجری]]) [[جان]] باخت<ref>ادب الطف، شبر، ج۱، ص۶۳؛ کامل، ابن اثیر، ج۲، ص۵۷۹.</ref>. از جمله سروده‌های او در [[شهادت امام حسین]]{{ع}} ابیاتی است که اینگونه شروع می‌شود: {{ | او در [[سفر]] [[کربلا]] حضور داشت و همراه [[اسیران]] به [[شام]] رفت، سپس به [[مدینه]] بازگشت و مدّت یک سال برای [[سید الشهدا]]{{ع}} [[عزاداری]] کرد و مرثیه‌هایی هم در سوگ آن [[حضرت]] سرود. خواستگارانی از اشراف و بزرگان [[قریش]] را ردّ کرد و حاضر نشد با کسی [[ازدواج]] کند. در سوگ [[ابا عبد الله]]{{ع}} پیوسته گریان بود و زیر سایه نمی‌رفت، از فرط [[گریه]] و [[اندوه]] بر [[شهادت]] [[حسین]]{{ع}} یک سال بعد (در سال ۶۲ [[هجری]]) [[جان]] باخت<ref>ادب الطف، شبر، ج۱، ص۶۳؛ کامل، ابن اثیر، ج۲، ص۵۷۹.</ref>. از جمله سروده‌های او در [[شهادت امام حسین]]{{ع}} ابیاتی است که اینگونه شروع می‌شود: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|''إنَّ الَّذي كانَ نورا يُستَضاءُ بِهِ''|2=''بِكَربَلاءَ قَتيلٌ غَيرُ مَدفونِ''}} | |||
{{ب|''سِبطَ النَّبِيِّ جَزاكَ اللّهُ صالِحَةً''|2=''عَنّا وجُنِّبتَ خُسرانَ المَوازينِ''<ref>اعیان الشیعه، ج۶، ص۴۹۹.</ref>.}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
[[حسین بن علی]]{{ع}} نیز به این [[همسر]] با [[فضیلت]] و [[ادب]] و دخترش سکینه و خانه‌ای که این دو را در بر گرفته باشد، [[محبّت]] داشت و می‌فرمود: | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''لعمرك إنّني لاحبّ دارا''|2=''تكون بها سكينة و الرباب''}} | {{ب|''لعمرك إنّني لاحبّ دارا''|2=''تكون بها سكينة و الرباب''}} | ||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۴۴
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
رباب، دختر امرء القیس بن عدی، همسر سید الشهدا(ع) و مادر سکینه و علی اصغر (عبد الله).
مقدمه
او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسیران به شام رفت، سپس به مدینه بازگشت و مدّت یک سال برای سید الشهدا(ع) عزاداری کرد و مرثیه‌هایی هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگارانی از اشراف و بزرگان قریش را ردّ کرد و حاضر نشد با کسی ازدواج کند. در سوگ ابا عبد الله(ع) پیوسته گریان بود و زیر سایه نمی‌رفت، از فرط گریه و اندوه بر شهادت حسین(ع) یک سال بعد (در سال ۶۲ هجری) جان باخت[۱]. از جمله سروده‌های او در شهادت امام حسین(ع) ابیاتی است که اینگونه شروع می‌شود:
| إنَّ الَّذي كانَ نورا يُستَضاءُ بِهِ | بِكَربَلاءَ قَتيلٌ غَيرُ مَدفونِ | |
| سِبطَ النَّبِيِّ جَزاكَ اللّهُ صالِحَةً | عَنّا وجُنِّبتَ خُسرانَ المَوازينِ[۲]. |
حسین بن علی(ع) نیز به این همسر با فضیلت و ادب و دخترش سکینه و خانه‌ای که این دو را در بر گرفته باشد، محبّت داشت و می‌فرمود:
| لعمرك إنّني لاحبّ دارا | تكون بها سكينة و الرباب | |
| احبّهما و أبذل جلّ مالي | و ليس لعاتب عندي عتاب[۳][۴]. |
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ادب الطف، شبر، ج۱، ص۶۳؛ کامل، ابن اثیر، ج۲، ص۵۷۹.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۶، ص۴۹۹.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۶، ص۴۹۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۹۷.