ابوشمر بن ابرهه حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85...» ایجاد کرد) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوشمر بن ابرهه حمیری در تراجم و رجال]] - [[ابوشمر بن ابرهه حمیری در تاریخ اسلامی]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۳۲
مقدمه
به وی ابوسمر[۱] و شمر هم گفته‌اند[۲]. در صحابی بودن او اختلاف است. به گزارش ابن عساکر[۳]، برخی او را مصری دانسته و گفته‌اند به حضور رسول خدا(ص) رسید. به گفته ابن منده، برخی او را از اصحاب دانسته‌اند و در خبرها از او یاد شده است. وی به حضور رسول خدا(ص) رسید[۴].
از زندگی وی در زمان رسول خدا(ص) هیچ اطلاعی در دست نیست؛ حتی در مورد زمان آمدنش به مدینه اختلاف است. به گفته ابن حجر، به جز ابن منده و همدانی، دیگران گفته‌اند او در زمان عمر به مدینه آمد و با دختر ابوموسی اشعری ازدواج کرد. ابن حجر احتمال داده که وی ابتدا به مدینه آمده و سپس بازگشته باشد و بعد هنگامی که عمر مردم را برای جهاد فراخواند، بار دیگر به مدینه آمده باشد[۵].
بنا بر گزارشی، ابو شمر از کسانی بود که در جنگ عبدالله بن سعد در اساوِد[۶]، در سال ۳۱ چشم خود را از دست دادند و از این رو به آنان رماة الحدق[۷] گفتند[۸]. البته اصطلاح "رماة الحدق" در زمان رسول خدا(ص) نیز در جنگ خندق به کار رفته است[۹] که به معنای "تیراندازان به چشم‌ها" بوده و با معنای مورد بحث تفاوت دارد.
بر مبنای روایتی، امام علی(ع) فرمود: "سه قبیله خود را عرب می‌دانند در حالی که کهن‌تر از عرب هستند؛ جرهم که باقی مانده عادند، ثقیف که بقیه ثمودند و قبیله ابو شمر بن أبرهه که باقی مانده تّبع هستند"[۱۰].
او با تعدادی از اهل شام، در جنگ صفین به امام علی(ع) پیوست[۱۱]، گفته‌اند معاویه ابوشمر را به همراه ابن ابی حذیفه دستگیر و زندانی کرد[۱۲]. همراهانش در زندان را شکستند و فرار کردند، ولی او گفت: "من به عنوان اسیر به زندان نیفتاده‌ام تا با فرار خارج شوم" و در زندان ماند[۱۳]. بر مبنای گزارشی، وی از شاهدان وصیت امام علی(ع) بود[۱۴].
در زمان درگذشت او اختلاف است. برخی گفته‌اند در صفین کنار امام علی(ع) کشته شد[۱۵] و به نظر برخی، در لشکر معاویه جان باخت[۱۶]. به گفته ابن حجر[۱۷] وی در همان زندان معاویه به قتل رسید.[۱۸]
منابع
پانویس
- ↑ کلینی، ج۷، ص۵۳.
- ↑ منقری، ص۲۲۲؛ ابن ابی الحدید، ج۵، ص۱۸۰.
- ↑ ابن عساکر، ج۶۶، ص۲۸۷.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۷۵.
- ↑ الاصابه، ج۷، ص۱۷۵.
- ↑ از سرزمین نوبه؛ ر.ک: تففی، ج۲، ص۷۴۹.
- ↑ به خطا رمان الخندق؛ ر.ک: ابن حجر، ج۷، ص۱۷۵.
- ↑ ابن عساکر، ج۶۶، ص۲۸۸.
- ↑ ر.ک: بیهقی، ۳، ص۴۵۳.
- ↑ سمعانی، ج۱، ص۲۱.
- ↑ منقری، ص۲۲۲؛ طوسی، رجال، ص۸.
- ↑ ابن عساکر، ج۶۶، ص۲۸۸.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۷۵.
- ↑ ابن شبه، ج۱، ص۲۲۸؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹ف ص۱۴۸.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۷۵.
- ↑ منقری، ص۳۶۹؛ ابن عساکر، ج۶۶، ص۲۸۸.
- ↑ ابن حجر، ج۶، ص۱۰.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «ابوشمر بن ابرهه حمیری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۷۴.