ری در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ری در حدیث]] - [[ری در تاریخ اسلامی]] - [[ری در معارف و سیره حسینی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ری در حدیث]] - [[ری در تاریخ اسلامی]] - [[ری در معارف و سیره حسینی]]</div> | ||
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام حسین (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام حسین (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۴۰
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام حسین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
ری منطقۀ وسیع دامنۀ البرز (در جنوب شرقی تهران) ری نام داشته که تا دشت امتداد مییافته و حاصلخیز بوده است. در قدیم راه ارتباطی شرق و غرب ایران محسوب میشده است[۱]. در دورۀ امویان، حاکمان این منطقه و اغلب ساکنان آن، به آن دودمان گرایش داشتند و در آن عصر نسبت به اهل بیت(ع) دشمنی داشتند. شاید برخی روایات در نکوهش ری نیز بدان جهت از زبان ائمّه نقل شده است. به عمر سعد در قبال جنگیدن با امام حسین(ع) در کربلا، وعدۀ حکومت ری داده بودند. وسوسۀ حکومت بر این خطّۀ وسیع و پرنعمت و بهرهوری از عایداتش، او را واداشت تا تن به کشتن حسین(ع) دهد[۲]. قبر حضرت عبد العظیم حسنی در این شهر است[۳].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیه، ج۱۰، ص۲۸۵.
- ↑ در زمینۀ ری، از جمله ر.ک: «سیمای ری» سید حمید خندان، «تاریخ گسترش تشیع در ری» رسول جعفریان.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۰۷.