عبید بن عبد کندی

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عبید بن عبد کندی در تاریخ اسلامی - عبید بن عبد کندی در تراجم و رجال

مقدمه

• نام او عبید فرزند عبد، معروف به کنیه‌اش ابو عبدالله جَدلی از خواص یاران و اصحاب امیرالمؤمنین(ع) بود.
• شیخ مفید نیز او را از بزرگان و مقربّان اصحاب حضرت علی(ع)، و از تابعین اصحاب پیامبر(ص) یاد کرده است.
• ابوعبدالله، همواره وفاداری خود نسبت به خاندان پیامبر(ص) و خصوصاً امیرالمؤمنین(ع) را به ظهور رسانده و هیچ گاه در مقام دفاع از آن حضرت و خاندان عصمت و طهارت کوتاهی ننمود. و در کنار مختار ثقفی علیه عاملان جنایات عاشورا قیام کرد و در سرکوبی ستمکاران صحنه کربلا با مختار ثقفی همکاری نمود.
• در تقرب ابو عبدالله به امیرالمؤمنین(ع) همین بس که امام باقر(ع) نقل می‌کند: "روزی أبو عبدالله جدلی بر امیرالمؤمنین(ع) وارد شد، حضرت فرمود: ای ابو عبدالله، آیا از قول خدای -عزوجل- که می‌فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهَا وَهُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ * وَمَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ خبر ندهم؟ ابو عبدالله گفت: چرا خبر دهید ای امیرمؤمنان، فدایت شوم. حضرت فرمود: حسنه در این آیه شناخت ولایت اهل بیت و حب و دوستی ما اهل بیت است. و مراد از سیئه، انکار ولایت و دشمنی و بغض ما اهل بیت است".

جستارهای وابسته

منابع

• ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲

پانویس