سعید بن نمران همدانی ناعطی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در تاریخ اسلامی]] - [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در تراجم و رجال]] - [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در نهج البلاغه]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در تاریخ اسلامی]] - [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در تراجم و رجال]] - [[سعید بن نمران همدانی ناعطی در نهج البلاغه]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۰۴
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
سعید بن نمران همدانی ناعطی در تاریخ اسلامی - سعید بن نمران همدانی ناعطی در تراجم و رجال - سعید بن نمران همدانی ناعطی در نهج البلاغه
مقدمه
- سعید بن نمران جزو صحابه و از بزرگان همدان و از کاتبان امام علی (ع) بود. زیاد بن ابیه او را به همراه ۱۳ نفر که حجر بن عدی نیز در میان آنان بود، بهدلیل یاری مخلصانه امام و نیکی کردارش، نزد معاویه فرستاد تا آنها را بکشد. اما سعید بن نمران با شفاعت حمزة بن مالک همدانی نجات یافت. سعید بن نمران هنگامی که افراد معاویه به سرکردگی بسر بن ابیارطاة به صنعا حمله بردند، از شهر بیرون رفت و برای این کار مورد سرزنش امام (ع) قرار گرفت.
- سعید بن نمران پس از آزادی به جرجان رفت و در آنجا مسکن گزید. خاندان سعید بن نمران نیز با اهل بیت (ع) پیوند دارند. فرزند او از یاران مختار ثقفی بود و در قیام او در انتقام از قاتلان امام حسین (ع) شرکت داشت. درگذشت وی بهطور دقیق مشخص نیست و آنرا حدود سال ۷۰ هجری نوشتهاند.[۱].
پرسشهای وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 457- 458.