ابن سکیت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: 1100514.jpg|22px]] [[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت | # [[پرونده: 1100514.jpg|22px]] [[زهرا مقدسی|مقدسی، زهرا]]، [[ابن سکیت (مقاله)|مقاله «ابن سکیت»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه امام رضا ج۱''']] | ||
# [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']] | # [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']] | ||
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی''']]، ج۱ | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی''']]، ج۱ | ||
نسخهٔ ۲۹ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۱۵
ابن سکیت یکی از راویان موثق از ائمه(ع) و از دانشمندان بزرگ نحو کوفی در قرن سوم شمرده شده است. او به تدریس علم لغت و نحو مشغول بود و تألیفات فراوانی در این زمینه دارد. تشیع او و دشنام ندادن به امام حسن و امام حسین(ع) علت شهادت او به دست متوکل بیان شده است.
مقدمه
یعقوب بن اسحاق بن یوسف دورقی اهوازی بغدادی، مکنی به ابویوسف، مشهور به ابن‌سکیت، راوی سرآمد در نحو و لغت[۱]، از راویان امام رضا(ع) و از دانشمندان بزرگ نحو کوفی در قرن سوم شمرده شده است[۲]. سکیت لقب پدر اسحاق بود[۳] که به سبب افراط در سکوت بدان ملقب گردید[۴]. ابن‌سکیت در سال ۱۸۶ ق[۵] در دورق، از شهرهای منطقه خوزستان[۶]، به دنیا آمد[۷] و بعدها همراه پدر به بغداد رفت و در آنجا ساکن شد[۸] و از همین رو او را اهوازی و بغدادی خوانده‌اند[۹].
ابن سکیت و تدریس نحو
ابن‌سکیت در باب القنطره بغداد به معلمی مشغول بود و در قبال فعالیت خویش مزدی دریافت می‌کرد[۱۰]. تا آنگاه که با بِشر و "ابراهیم"، فرزندان هارون و از کاتبان محمد بن طاهر آشنا شد و به تعلیم فرزندان آنان پرداخت. از این رو، زمانی که عبدالله بن طاهر به دنبال معلمی برای فرزندان خود بود، کاتبان ابن‌طاهر وی را معرفی کردند و ابن‌طاهر ماهانه پانصد درهم به او می‌داد. ابن‌سکیت گاه به سامرا مرکز خلافت عباسی می‌رفت و با عبدالله بن یحیی بن خاقان، وزیر متوکل، گفت‌و‌گو می‌کرد. این آشنایی سبب شد تا عبدالله بن خاقان، وی را به عنوان معلم معتز و مؤید، دو فرزند متوکل، معرفی کند[۱۱]. به رغم اعتقاد افرادی چون احمد بن عبید و عبدالله بن عبدالعزیز بن قاسم در همنشین نشدن با متوکل[۱۲]، ابن‌سکیت این سمت را پذیرفت و همین سبب شد تا در زندگی او گشایشی حاصل شود، چرا که متوکل ماهانه دو هزار درهم به او می‌داد و علاوه بر آن، گاه پاداش‌های گران‌بهایی نیز به وی می‌بخشید، چنان که در مجلسی پنجاه هزار درهم به او بخشید[۱۳]. تسلط یعقوب بر علم لغت تا آنجا بود که وی را پس از ابن‌اعرابی سرآمد لغویون خوانده‌اند و یا علم کوفیان را به ابن‌سکیت منتهی دانسته‌اند[۱۴]. با این حال، او خود را در نحو، چیره دست‌تر می‌داند[۱۵].[۱۶].
وثاقت ابن سکیت
علمای رجالی شیعه و سنی او را راوی ثقه دانسته‌اند[۱۷]. به گفته نجاشی کسی بر او طعنی وارد نکرده است[۱۸] و علامه حلی در بخش اول کتاب الخلاصة او را از راستگویان و ثقات[۱۹] و ابن‌داود نیز در ممدوحین از وی یاد کرده است[۲۰]. خطیب بغدادی او را در نقل روایت ثقه و مورد اطمینان می‌داند[۲۱]. ذهبی نیز وی را بسیار دیندار و نیکوکار خوانده است[۲۲]. ابن‌تغری بردی او را علامه دانسته است[۲۳].[۲۴]
تشیّع این سکیت
ابن‌سکیت علاوه بر تمام فعالیت‌های گفته شده و چیرگی در تمامی آنها، اظهار تشیع می‌نمود[۲۵] و به نقل سخنان ائمه(ع) نیز می‌پرداخت. چنان که نجاشی وی را از خواص امام جواد(ع) و امام هادی(ع) دانسته[۲۶] و برخی نیز او را راوی امام رضا(ع) قلمداد کرده و از ملاقات وی با امام سخن گفته‌اند[۲۷]. وی روایات و مسائلی را از امام جواد(ع) نقل می‌کند[۲۸]. در روایتی از امام رضا(ع) پیرامون حکمت معجزات انبیا چون معجزه عصای موسی(ع)، شفای بیماران به دست عیسی(ع) و قرآن پیامبر(ص) از امام سؤال می‌کند و امام رضا(ع) هر کدام از این معجزات را متناسب زمان و شرایط مردم آن روز بیان می‌فرماید[۲۹].[۳۰]
تألیفات ابن سکیت
تعداد تألیفات ابن‌سکیت قابل توجه بوده، چنان که ذهبی تألیفات او را بالغ بر بیست اثر شمرده است[۳۱]: اصلاح المنطق، در لغت[۳۲] که ابوالعباس محمد بن یزید مبرد آن را بهترین کتاب در بغداد دانسته است[۳۳]؛ کتاب القلب و الابدال[۳۴]، کتاب الألفاظ؛ کتاب الزبرج؛ کتاب البحث؛ کتاب المقصور و الممدود؛ کتاب المذکر و المؤنث؛ کتاب الأجناس؛ کتاب الفرق؛ کتاب السرج و اللجام؛ کتاب فعل و أفعل؛ کتاب الحشرات؛ کتاب الأصوات؛ کتاب الأضداد؛ کتاب الشجر و النبات؛ کتاب الوحوش؛ کتاب الابل؛ کتاب النوادر؛ کتاب معانی الشعر الکبیر؛ کتاب معانی الشعر الصغیر؛ کتاب سرقات الشعراء و ما اتفقوا علیه؛ کتاب ما جاء فی الشعر و ما حرف عن جهته[۳۵]؛ کتاب ما اتفق لفظه و ما اختلف معناه؛ کتاب الطیر؛ کتاب الارضین و الجبال و الاودیة و کتابی در تجمیع شعر شعرایی چون امرؤ القیس، زهیر، نابغه، اعشی، ابوداود، فرزدق...[۳۶].[۳۷]
علت شهادت ابن سکیت
وی که تشیع خویش را ابراز می‌کرد، سرانجام به همین سبب به دست متوکل به شهادت رسید[۳۸]. روزی خلیفه عباسی از او درباره برتری فرزندان خویش بر حسنین(ع) سؤال کرد و ابن‌سکیت در جواب، بدون توجه به فرزندان متوکل، به ذکر فضائل امام حسن و امام حسین(ع) پرداخت. بر اساس نقلی دیگر، وی جواب داد: قنبر، غلام حضرت علی(ع)، از آن دو برتر است. متوکل از این پاسخ وی خشمگین شد و او را به طرز فجیعی به قتل رساند[۳۹]. همچنین بنا به نقل دیگری از ابوشعیب عبدالله بن حسن حرانی (که بنا به نقل خود از سال ۲۲۵ق تا زمان مرگش در محضر او بوده است)[۴۰]، متوکل از ابن‌سکیت خواست تا مردی قرشی را دشنام دهد، اما ابن‌سکیت از این کار خودداری کرد، ولی مرد قرشی به گفته متوکل عمل کرد و ابن‌سکیت را دشنام داد. در مقابل، ابن‌سکیت نیز از متوکل خواست تا او را دشنام دهد، ولی متوکل با دیدن سرپیچی از دستور خویش در ابتدا، وی را مجازات کرد که به کشته شدن ابن‌سکیت انجامید[۴۱]. اما خویی نقل اول را در کشته شدن وی صحیح می‌داند[۴۲].
درباره سال وفات وی اختلافات بسیار در منابع وجود دارد که آن را بین سال‌های ۲۴۳، ۲۴۵، ۲۴۴، ۲۴۶ ق و در سن ۸۵ سالگی دانسته‌اند[۴۳].[۴۴].[۴۵]
منابع
مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ج۱
محمدی، حسین، رضانامه
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ أبی الفداء، ج۲، ص۴۰؛ طبقات النسابین، ص۶۲؛ الذریعة إلی تصانیف الشیعة، ج۷، ص۱۴۱.
- ↑ وفیات الأعیان، ج۶ ص۳۹۹.
- ↑ المنتظم، ج۱۱، ص۳۱۱.
- ↑ مجمع البحرین، ج۲، ص۲۰۵؛ المفردات، ص۴۱۶؛ تاریخ أبی‌الفداء، ج۲، ص۴۱.
- ↑ الأعلام، ج۸، ص۱۹۵.
- ↑ أحسن التقاسیم، ص۲۷؛ البلدان، ابن‌فقیه، ص۴۰۹؛ صورة الأرض، ج۲، ص۲۴۹.
- ↑ إنباه الرواة، ج۴، ص۵۷.
- ↑ الفهرست، ابن‌ندیم، ص۱۹؛ الأعلام، ج۸، ص۱۹۸.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۵؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.
- ↑ الفلاکة و المفلوکون، ص۱۰۴.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق، ج۷۴، ص۱۵۲؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰.
- ↑ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۰.
- ↑ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۳.
- ↑ المزهر فی علوم اللغة و أنواعها، ج۲، ص۳۵۳.
- ↑ الفهرست، ابن‌ندیم، ص۱۹.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۰؛ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ إنباء الرواة، ج۴، ص۵۶.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ فائق المقال، ص۱۷۲.
- ↑ خلاصة الأقوال، ص۱۸۶.
- ↑ کتاب الرجال، ابن‌داود، ص۳۷۹.
- ↑ تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۲۷۴.
- ↑ تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۰؛ تاریخ الإسلام، ذهبی، ج۹، ص۴۳۶.
- ↑ النجوم الزاهرة، ج۲، ص۳۱۸.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.
- ↑ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۰؛ تاریخ العلماء النحویین، ص۲۰۱.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ خلاصة الأقوال، ص۱۸۶؛ روضة المتقین، ج۱۴، ص۴۷۰.
- ↑ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۷۹؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۶۹؛ تحف العقول، ص۴۵۰.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ جامع الرواة، ج۲، ص۳۴۶؛ المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۷۲.
- ↑ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۷۹.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.
- ↑ تاریخ الإسلام، ذهبی، ج۵، ص۱۲۸۹.
- ↑ مشیخة القزوینی، ص۴۸۴؛ العبر، ج۱، ص۳۴۹.
- ↑ نزهة الألباء، ص۱۳۹.
- ↑ من ذخائر ابن‌مالک، ج۱، ص۳۱۳.
- ↑ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۱- ۶۲.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹-۴۵۰؛ الذریعة إلی تصانیف الشیعة، ج۱، ص۷۲، ۵۲۴؛ ج۲، ص۱۷۳- ۱۷۴، ۲۱۴، ۲۹۱، ۳۴۶؛ ج۳، ص۱۷۱؛ ج۴، ص۳۵۰؛ ج۷، ص۲۳، ۳۶؛ ج۱۰، ص۱۸۵؛ مجمع الرجال، ج۶، ص۲۷۳.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.
- ↑ رجال النجاشی، ص۴۴۹؛ کتاب الرجال، ابن‌داود، ص۳۷۹؛ وسائل الشیعة، ج۳، ص۵۱۱.
- ↑ تاریخ ابن الوردی، ج۱، ص۲۱۹؛ مرآة الجنان، ج۲، ص۱۱۰؛ روضة المتقین، ج۱۴، ص۴۷۱.
- ↑ تهذیب اللغة، ج۱، ص۲۱.
- ↑ إنباه الرواة، ج۴، ص۶۲؛ نزهة الأنباء، ص۱۴۰؛ الفلاکة و المفلوکون، ص۱۰۴.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۱۳۹.
- ↑ تاریخ أبی الفداء، ج۲، ص۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۱۵۹؛ إنباه الرواة، ج۴، ص۵۹؛ معجم الأدباء، ج۲۰، ص۵۱؛ البدایة و النهایة، ج۱۰، ص۳۸۱.
- ↑ .منابع: أحسن التقاسیم فی معرفة الأقالیم، محمد بن احمد مقدسی (قرن ۴ق)، قاهره، مکتبة مدبولی، سوم، ۱۴۱۱ق؛ الأعلام، خیر الدین بن محمود معروف به زرکلی (۱۳۹۶ق)، بیروت، دار العلم للملایین، هشتم، ۱۹۸۹م، أعیان الشیعة، سید محسن بن عبدالکریم امین عاملی (۱۳۷۱ق)، تحقیق: سید حسن امین، بیروت، دار التعارف، ۱۴۰۶ق؛ إنباه الرواة علی أنباه النحاة، علی بن یوسف قفطی (۶۲۶ق)، تحقیق: محمد ابو الفضل ابراهیم، بیروت، المکتبة العصریة، اول، ۱۴۲۴ق، البدایة و النهایة، اسماعیل بن عمر معروف به ابن کثیر (۷۷۴ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۰۸ق؛ البلدان، احمد بن محمد معروف به ابن فقیه همدانی (۳۶۵ق)، تحقیق: یوسف هادی، بیروت، عالم الکتب، اول، ۱۴۱۶ق؛ تاج العروس من جواهر القاموس، سید محمد مرتضی بن محمد حسینی زبیدی (۱۲۰۵ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۱۴ق؛ تاریخ ابن الوردی، عمر بن مظفر معروف به ابن وردی (۷۴۹ق)، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ تاریخ أبی الفداء (المختصر فی أخبار البشر)، اسماعیل بن علی ابوالفداء (۷۳۲ق)، بیروت، دار المعرفة، بی تا: تاریخ الإسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، محمد بن احمد معروف به ذهبی (۷۴۸ق)، تصحیح: بشار عواد معروف، بیروت، دار الغرب الإسلامی، اول، ۱۴۲۴ق؛ تاریخ العلماء النحویین من البصریین و الکوفیین و غیرهم، مفضل بن محمد تنوخی معری (۴۴۲ق)، تحقیق: عبدالفتاح محمد حلو، قاهره، هجر، دوم، ۱۴۱۲ق؛ تاریخ بغداد أو مدینة السلام، احمد بن علی معروف به خطیب بغدادی (۴۶۳ق)، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ تاریخ مدینة دمشق، علی بن حسن معروف به ابن عساکر (۵۷۱ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۱۵ق؛ تحف العقول عن آل الرسول ایة حسن بن علی معروف به این شعبه حرانی (قرن ۴ق)، تحقیق و تصحیح: علی اکبر غفاری، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، دوم، ۱۴۰۴ق؛ تهذیب اللغة، محمد بن احمد از هری (۳۷۰ق)، تعلیق: عمر سلامی - عبدالکریم حامد، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۲۱ق، جامع الرواة و إزاحة الاشتباهات عن الطرق و الأسناد، محمد بن علی اردبیلی (۱۱۰۱ق)، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق؛ خلاصة الأقوال فی معرفة الرجال (رجال العلامة الحلی)، حسن بن یوسف معروف به علامه حلی (۷۲۶ق)، تحقیق: سید محمدصادق بحر العلوم، قم، مکتبة الرضی، دوم، تا ۱۴۰۲ق، الذریعة إلی تصانیف الشیعة، محمد محسن بن علی منزوی معروف به آقابزرگ تهرانی (۱۳۸۹ق)، قم، اسماعیلیان، ۱۴۰۸ق؛ رجال النجاشی، احمد بن علی معروف به نجاشی (۴۵۰ق)، تحقیق: سید موسی شبیری زنجانی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ششم، ۱۳۶۵ش؛ روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محمد تقی بن مقصودعلی مجلسی (۱۰۷۰ق)، تحقیق: حسین موسوی کرمانی - علی پناه اشتهاردی، قم، بنیاد فرهنگ اسلامی کوشانپور، دوم، ۱۴۰۶ق؛ شذرات الذهب فی أخبار من ذهب، عبد الحی بن احمد حنبلی دمشقی (۱۰۸۹ق)، تحقیق: عبد القادر ارناؤوط - محمود ارناؤوط، بیروت، دار ابن کثیر، ۱۴۰۶ق؛ صورة الأرض، محمد بن حوقل نصیبی (قرن ۴ق)، بیروت، دار صادر، ۱۹۳۸م، طبقات النسابین، بکر بن عبدالله (۱۴۲۹ق)، ریاض، دار الرشد، اول، ۱۴۰۷ق؛ العبر فی خبر من غبر، محمد بن أحمد معروف به ذهبی (۷۴۸ق)، تحقیق: محمد سعید بسیونی زغلول، بیروت، دار الکتب العلمیة، بی تا، عیون أخبار الرضا، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تحقیق: سیدمهدی لاجوردی، تهران، نشر جهان، اول، ۱۳۷۸ق؛ فائق المقال فی الحدیث و الرجال، احمد بن عبدالرضا بصری (۱۰۸۵ق)، تحقیق: غلام حسین قیصریه‌ها، قم، دار الحدیث، اول، ۱۴۲۲ق، الفلاکة و المفلوکون، احمد بن علی دلجی (۸۳۸ق)، مصر، مطبعة الشعب، بیتا؛ فوات الوفیات و الذیل علیها، محمد بن شاکر کتبی (۷۶۴ق)، تحقیق و تصحیح: احسان عباس، بیروت، دار صادر، اول، ۱۹۷۴م؛ الفهرست، محمد بن اسحاق معروف به ابن ندیم (۳۸۵ق)، تحقیق و نشر: رضا تجدد، تهران، اول، ۱۳۹۱ق، الکامل فی التاریخ، علی بن محمد شیبانی معروف به ابن اثیر جزری (۶۳۰ق)، تحقیق: عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دار الکتاب العربی، اول، ۱۴۱۷ق، کتاب الرجال، حسن بن علی معروف به ابن داود حلی (۷۴۰ق)، تهران، دانشگاه تهران، اول، ۱۳۴۲ش، مجمع البحرین، فخرالدین بن محمدعلی معروف به طریحی (۱۰۸۵ق)، تحقیق: سیداحمد حسینی، تهران، المکتبة المرتضویة، دوم، ۱۳۶۲ش؛ مجمع الرجال، عنایت الله بن علی قهپایی (۹۹۳ق)، تحقیق: ضیاء الدین علامه، قم، اسماعیلیان، ۱۳۶۴ ش؛ مرآة الجنان و عبر الیقظان، عبدالله بن اسعد یافعی یمنی (۷۶۸ق)، بیروت، دارالکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق؛ المزهر فی علوم اللغة و أنواعها، عبدالرحمن بن ابی بکر معروف به جلال الدین سیوطی (۹۱۱ق)، تحقیق: فؤاد علی منصور، بیروت، دار الکتب، اول، ۱۴۱۸ق؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، علی بن محمد نمازی شاهرودی (۱۴۰۵ق)، تهران، شفق - حیدری، اول، ۱۴۱۵ق؛ مشیخة القزوینی، عمر بن علی قزوینی (۷۵۰ق)، تحقیق: عامر حسن صبری، اول، دار البشائر الإسلامیة، ۱۴۲۶ق؛ معجم الأدباء، یاقوت بن عبدالله رومی حموی (۶۲۶ق)، بیروت، دار الفکر، سوم، ۱۴۰۰ق؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، سیدابوالقاسم بن علی اکبر موسوی خویی (۱۴۱۳ق)، قم، مرکز نشر الثقافة الإسلامیة، پنجم، ۱۴۱۳ق؛ مفردات ألفاظ القرآن، حسین بن محمد معروف به راغب اصفهانی (۵۰۲ق)، تحقیق: صفوان عدنان داوودی، دمشق - بیروت، دار القلم - الدار الشامیة، اول، ۱۴۱۲ق، المفید من معجم رجال الحدیث، محمد جواهری (معاصر)، قم، نشر محلاتی، دوم، ۱۴۲۴ق؛ من ذخائر ابن مالک فی اللغة، محمد بن عبدالله طائی جیانی (۶۷۲ق)، تحقیق: محمد مهدی عبد الحی عمار، مدینه، الجامعة الإسلامیة، ۱۴۱۸-۱۴۱۹ق؛ المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، عبدالرحمن بن علی معروف به ابن جوزی (۵۹۷ق)، تحقیق: محمد عبد القادر عطا - مصطفی عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۲ق؛ النجوم الزاهرة فی ملوک مصر و القاهرة، یوسف بن تغری بردی (۸۷۴ق)، قاهره، وزارة الثقافة و الإرشاد القومی، اول، ۱۳۹۲ق؛ نزهة الألباء فی طبقات الأدباء، عبدالرحمن بن محمد انصاری معروف به ابن انباری (۵۷۷ق)، تحقیق: ابراهیم سامرائی، اردن، مکتبة المنار، سوم، ۱۴۰۵ق؛ نقد الرجال، سید مصطفی بن حسین حسینی تفرشی (۱۰۱۵ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت ال لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۱۸ق؛ وسائل الشیعة (تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة)، محمد بن حسن معروف به حر عاملی (۱۱۰۴ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت علیها لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۰۹ق؛ وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان، احمد بن محمد برمکی اربلی معروف به ابن خلکان (۶۸۱ق)، تحقیق: احسان عباس، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۰م.
- ↑ مقدسی، زهرا، مقاله «ابن سکیت»، دانشنامه امام رضا ص ۴۴۰؛ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۵؛ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۷.