امیة بن مخشی خزاعی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
جز (جایگزینی متن - 'رده:صحابه' به 'رده:صحابه پیامبر') |
||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:صحابه]] | [[رده:صحابه پیامبر]] |
نسخهٔ ۱۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۹
مقدمه
انتساب او به خزاعه، نشانه روشنی از قبیله اوست، اما او را به قبیله ازد نیز نسبت دادهاند[۱]. و البته خزاعه از ازد است[۲]. کنیه او «ابوعبدالله» و از یاران رسول خدا(ص) است که در بصره ساکن شد و نسل او نیز در آن دیار باقی ماند[۳].
زاده او مثنی بن عبدالرحمان از وی حدیثی از رسول خدا(ص) در آداب و ذکر یاد و نام خدا هنگام غذا خوردن، چنین نقل کرده است: جدم امیة بن مخشی که از اصحاب رسول خدا(ص) بود، گوید: آن حضرت مردی را دید که غذا خورد و ﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ﴾[۴] نگفت، مگر در لقمه آخر که گفت: "بِسمِ أَوَّلِهِ وَآخِرِهِ"؛ رسول خدا(ص) فرمود: « مازَالَ الشَّيْطَانُ مَعَهُ حَتَّى سُمِّيَ فَلَمْ يَبْقَى فِي بَطْنِهِ شَيْءُ الَّا قاءَهُ»[۵]؛ شیطان با او هم غذا بود تا اینکه بسم الله گفت، و وقتی بسم الله گفت، آنچه را خورده بود بالا آورد». ذهبی[۶] او را در شمار کسانی آورده که از وی در کتب سنن از رسول خدا(ص) روایت نقل کرده است. مزی[۷] گوید: او بیش از یک روایت از رسول خدا(ص) نقل نکرده است. ابن ابی عاصم[۸] نیز با استناد به همین یک روایت، نام او را در شمار صحابه او رده است. بغوی[۹]، بخاری و ابن سکن و دارقطنی گفتهاند: گمان نداریم غیر از حدیث یادشده حدیث دیگری از أمیة بن مخشی نقل شده باشد[۱۰]. این حدیث در بیشتر مجامع روایی اهل سنت آمده است[۱۱].[۱۲]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۶۹.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۲۸۴.
- ↑ احمدبن حنبل، ج۴، ص۳۳۶؛ ابن حبان، ج۳، ص۱۵؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۶۹.
- ↑ «به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.
- ↑ ابن ابی عاصم، ج۴، ص۲۸۱؛ ابوداود، ج۲، ص۲۰۲؛ طبرانی، ج۱، ص۲۹۱؛ حاکم، ج۴، ص۱۰۸؛ ابن سعد، ج۷، ص۹؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۸۴؛ ابو نعیم، ج۱، ص۲۹۸؛ ابن عبدالبر، ج۱، ص۱۹۶.
- ↑ ذهبی، ج۱، ص۲۵۶.
- ↑ مزی، ج۳، ص۳۴۱.
- ↑ ابن ابی عاصم، ج۴، ص۲۸۱.
- ↑ بغوی، ج۱، ص۱۰۴.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۶۹.
- ↑ نسائی، ج۴، ص۱۷۴؛ مستفی هندی، ج۱۵، ص۲۴۸.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «امیة بن مخشی خزاعی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۳۱-۱۳۲.