جارودیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}} ') |
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = امام مهدی | |||
| مداخل مرتبط = [[امام مهدی در قرآن]] - [[امام مهدی در حدیث]] - [[امام مهدی در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
جارودیه پیروان ابی الجارود زیاد بن منذر می‌باشند و مذهب‌شان این است که امامت پس از پیغمبر (ص)، خاص علی بن ابی طالب (ع) است و صحابه که او را رها نموده، دیگری را به خلافت برگزیدند، کافر شدند. و امام حسن و امام حسین (ع) را پس از امیر المؤمنین (ع)، امام می‌دانند ولی پس از آن دو، همه فرزندان این دو امام را در امامت یکسان می‌شمارند و هریک از آن‌ها که دارای علم و شجاعت بود و قیام به سیف نمود، وی امام است[۱]. این فرقه درباره امام مهدی منتظر (ع) اختلاف دارند. گروهی از این‌ها گفتند: وی محمد بن عبدالله بن حسن می‌باشد که در مدینه در حکومت منصور به قتل رسید و گروهی دیگر گفتند: وی محمد بن قاسم بن علی بن الحسن است که در طالقان خروج کرد و در زندان معتصم از دنیا رفت. گروه سوم گفتند: او یحیی بن عمر می‌باشد که از نواده‌های زید بن علی است که در کوفه خروج کرد و در حکومت مستعین بالله کشته شد[۲][۳].
پرسش مستقیم
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ معارف و معاریف، ج ۴، ص ۴۵.
- ↑ بحار الانوار، ج ۳۷، ص ۲۹.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۳۹.