جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۲
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
* [[طبرسی]] میگوید: [[خداوند]] در پنج [[آیه]] لفظ (أمّن) را تکرار نموده و در آنها [[دلایل]] [[توحید]] و نعمتهای فراگیر خود را بر [[بندگان]] برشمرده است و اینکه در [[آیه]] فرموده: {{متن قرآن|آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«آیا خداوند بهتر است یا آنچه (برای او) شریک میآورند؟» سوره نمل، آیه ۵۹.</ref> و در این [[آیه]] فرموده: {{متن قرآن|أَمَّنْ يُجِيبُ}}، تقدیرش چنین میشود: {{عربی|"أمّا تشركون خير أمن يجيب المضطر..."}}، (آیا آنچه بدان [[شرک]] میورزید بهتر است یا آن کس که [[مضطر]] را پاسخ گوید و [[اجابت]] کند)، اما [[طبری]] تقدیر آن را این گونه آورده است: "آیا آنچه را که به [[خدا]] [[شرک]] میورزید بهتر است یا کسی که [[مضطر]] را [[اجابت]] میکند آنگاه که او را بخواند و [[بدی]] را که از جانب خود بر او نازل فرموده برطرف مینماید"<ref>{{عربی|"أم ما تشركون بالله خير أم الذي يجيب المضطر اذا دعاه و يكشف السوء النازل به عنهُ"}}؛ جامع البیان، ج۲۰، ص۱۴.</ref>. | * [[طبرسی]] میگوید: [[خداوند]] در پنج [[آیه]] لفظ (أمّن) را تکرار نموده و در آنها [[دلایل]] [[توحید]] و نعمتهای فراگیر خود را بر [[بندگان]] برشمرده است و اینکه در [[آیه]] فرموده: {{متن قرآن|آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«آیا خداوند بهتر است یا آنچه (برای او) شریک میآورند؟» سوره نمل، آیه ۵۹.</ref> و در این [[آیه]] فرموده: {{متن قرآن|أَمَّنْ يُجِيبُ}}، تقدیرش چنین میشود: {{عربی|"أمّا تشركون خير أمن يجيب المضطر..."}}، (آیا آنچه بدان [[شرک]] میورزید بهتر است یا آن کس که [[مضطر]] را پاسخ گوید و [[اجابت]] کند)، اما [[طبری]] تقدیر آن را این گونه آورده است: "آیا آنچه را که به [[خدا]] [[شرک]] میورزید بهتر است یا کسی که [[مضطر]] را [[اجابت]] میکند آنگاه که او را بخواند و [[بدی]] را که از جانب خود بر او نازل فرموده برطرف مینماید"<ref>{{عربی|"أم ما تشركون بالله خير أم الذي يجيب المضطر اذا دعاه و يكشف السوء النازل به عنهُ"}}؛ جامع البیان، ج۲۰، ص۱۴.</ref>. | ||
*از [[آیه]] مورد بحث میتوان دریافت که برای [[اجابت دعا]]، تحقق دو شرط لازم است: | *از [[آیه]] مورد بحث میتوان دریافت که برای [[اجابت دعا]]، تحقق دو شرط لازم است: | ||
#[[انسان]] به حد [[اضطرار]] و [[درماندگی]] برسد {{متن قرآن|أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ}}. | # [[انسان]] به حد [[اضطرار]] و [[درماندگی]] برسد {{متن قرآن|أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ}}. | ||
#[[انسان]] از تمام اسباب مادی [[ناامید]] شود و با تمام وجود، فقط [[خدا]] را بخواند {{متن قرآن|إِذَا دَعَاهُ}}. | # [[انسان]] از تمام اسباب مادی [[ناامید]] شود و با تمام وجود، فقط [[خدا]] را بخواند {{متن قرآن|إِذَا دَعَاهُ}}. | ||
*در این حالت، [[انسان]] [[ارتباط]] [[قوی]] و محکمی با [[خدا]] پیدا کرده و [[خداوند]] نیز دعای او را [[مستجاب]] و [[گرفتاری]] او را برطرف میکند: {{متن قرآن|وَيَكْشِفُ السُّوءَ}}؛ اگر مریض است، [[عافیت]] خود را به دست میآورد، اگر گرفتار است، [[رهایی]] مییابد، اگر [[فقیر]] است [[بینیاز]] میشود، اگر از گناهش پشیمان است توبهاش پذیرفته میشود، اگر هراسناک است [[امنیت]] به دست میآورد<ref>مجمع البیان، ج۷، ص۲۲۹.</ref>. | *در این حالت، [[انسان]] [[ارتباط]] [[قوی]] و محکمی با [[خدا]] پیدا کرده و [[خداوند]] نیز دعای او را [[مستجاب]] و [[گرفتاری]] او را برطرف میکند: {{متن قرآن|وَيَكْشِفُ السُّوءَ}}؛ اگر مریض است، [[عافیت]] خود را به دست میآورد، اگر گرفتار است، [[رهایی]] مییابد، اگر [[فقیر]] است [[بینیاز]] میشود، اگر از گناهش پشیمان است توبهاش پذیرفته میشود، اگر هراسناک است [[امنیت]] به دست میآورد<ref>مجمع البیان، ج۷، ص۲۲۹.</ref>. | ||
* [[زمخشری]] [[معتقد]] است که (ال) در {{متن قرآن|الْمُضْطَرَّ}}، نشان جنس است، اما [[علامه طباطبایی]] میگوید برای استغراق است، و و این یعنی هر دعایی که از روی [[اضطرار]] باشد ما آن را [[اجابت]] میکنیم. مقصود از [[اجابت]] [[مضطر]] در هنگام [[دعاء]]، [[اجابت دعا]] و برآوردن [[حاجت]] است زمانی که از سوی شخص [[دعاکننده]]، [[حقیقت]] [[دعا]] و درخواست [[ظهور]] یابد؛ زیرا تا زمانی که [[انسان]] در تنگنای [[اضطرار]] قرار نگیرد [[طلب]] و درخواست حقیقتاً از سوی او تحقق پیدا نمیکند. این امر زمانی تحقق مییابد که از تمامی اسباب ظاهری [[قطع امید]] کند و [[قلب]] او تنها به [[پروردگار]] تعلق یابد، چرا که اگر به اسباب ظاهری [[امید]] بسته باشد دیگر او را نخوانده و غیر او را صدا زده است. زمانی که در [[دعا]] صادق باشد، یعنی حقیقتاً بخواهد و فقط او را صدا بزند، [[حق تعالی]] [[اجابت]] کرده و آنچه او را به [[اضطرار]] کشانده برطرف میکند، همان گونه که خود فرموده: {{متن قرآن|ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ}}<ref>«و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا پاسختان دهم» سوره غافر، آیه ۶۰.</ref> پس هیچ شرطی برای [[اجابت دعا]] قرار نداده جز این که حقیقتاً درخواست شود و فقط از او درخواست شود: {{متن قرآن|وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ}}<ref>«و چون بندگانم درباره من از تو پرسند من نزدیکم، دعاکننده چون مرا بخواند دعا (ی او) را پاسخ میدهم» سوره بقره، آیه ۱۸۶.</ref>. | * [[زمخشری]] [[معتقد]] است که (ال) در {{متن قرآن|الْمُضْطَرَّ}}، نشان جنس است، اما [[علامه طباطبایی]] میگوید برای استغراق است، و و این یعنی هر دعایی که از روی [[اضطرار]] باشد ما آن را [[اجابت]] میکنیم. مقصود از [[اجابت]] [[مضطر]] در هنگام [[دعاء]]، [[اجابت دعا]] و برآوردن [[حاجت]] است زمانی که از سوی شخص [[دعاکننده]]، [[حقیقت]] [[دعا]] و درخواست [[ظهور]] یابد؛ زیرا تا زمانی که [[انسان]] در تنگنای [[اضطرار]] قرار نگیرد [[طلب]] و درخواست حقیقتاً از سوی او تحقق پیدا نمیکند. این امر زمانی تحقق مییابد که از تمامی اسباب ظاهری [[قطع امید]] کند و [[قلب]] او تنها به [[پروردگار]] تعلق یابد، چرا که اگر به اسباب ظاهری [[امید]] بسته باشد دیگر او را نخوانده و غیر او را صدا زده است. زمانی که در [[دعا]] صادق باشد، یعنی حقیقتاً بخواهد و فقط او را صدا بزند، [[حق تعالی]] [[اجابت]] کرده و آنچه او را به [[اضطرار]] کشانده برطرف میکند، همان گونه که خود فرموده: {{متن قرآن|ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ}}<ref>«و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا پاسختان دهم» سوره غافر، آیه ۶۰.</ref> پس هیچ شرطی برای [[اجابت دعا]] قرار نداده جز این که حقیقتاً درخواست شود و فقط از او درخواست شود: {{متن قرآن|وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ}}<ref>«و چون بندگانم درباره من از تو پرسند من نزدیکم، دعاکننده چون مرا بخواند دعا (ی او) را پاسخ میدهم» سوره بقره، آیه ۱۸۶.</ref>. | ||
* [[آیات]] بسیاری بیانگر این [[حقیقت]] است که [[انسان]] در هنگام [[اضطرار]] مانند [[سوار شدن]] بر کشتی، که در هنگام [[غرق]] شدن در آن لحظه به هیچ سببی دسترسی ندارد با [[اخلاص]] [[خدا]] را میخواند و پاسخ میشنود <ref>المیزان، ج۱۵، ص۴۱۷.</ref> | * [[آیات]] بسیاری بیانگر این [[حقیقت]] است که [[انسان]] در هنگام [[اضطرار]] مانند [[سوار شدن]] بر کشتی، که در هنگام [[غرق]] شدن در آن لحظه به هیچ سببی دسترسی ندارد با [[اخلاص]] [[خدا]] را میخواند و پاسخ میشنود <ref>المیزان، ج۱۵، ص۴۱۷.</ref><ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه امن یجیب (مقاله)|مقاله «آیه امن یجیب»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۷۷-۷۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |