ام رعله قشیریه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

وی از زنان با فصاحت و بلاغت و از اصحاب رسول خدا (ص) بود که در مدینه به محضر پیامبر خدا (ص) شرفیاب شد و اظهار ایمان و ارادت کرد و سپس به قوم خود بازگشت[۱] و پس از وفات رسول خدا (ص) و شهادت حضرت فاطمۀ زهرا (س) باز به مدینه آمد و نزد حضرت علی (ع) شرفیاب شد و اشعاری در رثای پیامبر خدا (ص) و حضرت فاطمه زهرا (س) خواند و اعلان حزن و اندوه بسیار نمود و سپس امام حسن و امام حسین (ع) را در آغوش کشید و به دور مدینه گردانید و بسیار گریه کرد و اشعاری در رثای حضرت فاطمه (س) خواند و حرکت و گریه او کاری کرد که خانه‌ای از انصار در مدینه نبود مگر آن‌که با اُمّ رعله هم صدا و هم گریه شدند[۲][۳]

منابع

پانویس

  1. اسدالغابه، ج۵، ص۵۸۲.
  2. اعیان الشیعه، ج۳، ص۴۷۸.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۷۳.