زن در علوم قرآنی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۷ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۷ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

از میان زنان، تنها به نام حضرت مریم (س) در قرآن تصریح شده است. این نام ۳۴ بار در قرآن آمده و نیز نام یک سوره از قرآن است. حضرت مریم (س) یکی از زنان پاکدامن و مادر حضرت عیسی (ع) است.

در قرآن کریم به ویژگی‌ها و القاب برخی از زنان دیگر نیز اشاره شده است؛ مانند:

  1. حواء (أم‌البشر): وی همسر آدم ابوالبشر (ع) و مادر همه آدمیان است. نام حواء در قرآن نیامده است؛ اما در برخی آیات قرآن کریم پس از ذکر نام حضرت آدم (ع) از همسر او با عنوان ﴿زَوْجُكَ و... یاد شده و در برخی از آیات دیگر سخن یا دعایی از حضرت آدم و حواء با ضمیر تثنیه آورده شده است.
  2. زن حضرت نوح: از زن نوح فقط یک بار در قرآن ﴿ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَامْرَأَتَ لُوطٍ كَانَتَا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَيْنِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ يُغْنِيَا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَيْئًا وَقِيلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِينَ[۱] یاد شده است.
  3. زن لوط: از زن لوط هفت بار در قرآن یاد شده است. زن نوح و زن لوط در قرآن دو زن خیانتکار معرفی شده‌اند.
  4. زن عمران (مادر مریم): نام مادر مریم دو بار در قرآن آمده است.

همچنین ساره و هاجر زنان حضرت ابراهیم، آسیه زن فرعون، مادر و خواهر حضرت موسی، دختران حضرت شعیب، زلیخا همسر عزیز مصر، عایشه و حفصه همسران پیامبراسلام (ص) و زینب دخترعمه پیامبر (ص)، زنانی هستند که اشارات و تلویحاتی درباره آنها در قرآن وجود دارد. [۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. «خداوند برای کافران، زن نوح و زن لوط را مثل زد که زیر سرپرستی دو بنده شایسته از بندگان ما بودند و به آن دو، خیانت ورزیدند اما آن دو (پیامبر) در برابر (عذاب) خداوند برای آنان سودی نداشتند و (به آنان) گفته شد که با (دیگر) واردشوندگان به آتش (دوزخ) درآیید» سوره تحریم، آیه ۱۰.
  2. سیوطی، عبدالرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۴، صفحه ۸۱؛ خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه (۶۸۱-۶۹۲)و(۵۶۶-۵۷۲)
  3. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۸۲۰.